Loc. Ubique ad vías Iocis s i c c is , & arenosis. P e r e n n i s ,
V xr . V ire s A r t em i s ia Abrotani hab e r , sed multo imbeciHiores, ñeque in usi
e s t . Aliorum autem yegetabilxum defectum etiam supplere potest in fotibus re”
solventibus , & discutientibus.
>7. A R T E M I S IA L o be lii N.
I c o n . Taur. Vol. X X III. tab. 79.
Artemisia (camphorata) foliis petiolatis palmato-multifidis linearibus, supremis simplkilu,
ang ulosis, receptáculo hirsuto. VlLL. prosp. p. 31. j
Abrotanum mas angustifolium minus. B auh. pin. 13 6. Enum. N ic . p. 67.
Abrotanum cum pulchris corymbis. B au h . hist. III. p, 194.
Abrotanum odoratum humile, dense fruticosum. L o b. ic. 869, obs. 444. M is e . Tau r
tom. 'j. p. 6 8.
Loc. Secus viam inter Tendam, & Nicaeam. Supra Garrexium lo co dicto il Garlo
della Luna. In apricis di Cougnè, Fenestrelles etiam occurrit. In collibus Ligur'm
non infrequent. P e r e n n is . . . . —
V i r . Nondum in usu re c ep ta , quod s c iam , haec. pianta e s t , sed odor valrdus
balsamico-camphoratus, quem habet, suadet eminentiores adhuc, quam in A r te m
is ia Abrotano , eidem qualitates inesse .
8. A R T EM IS IA tanacetifolia tab. 70. fig . 2. & tab. io . fig . 3.
Artemisia foliis bipinnatis subtus tomentcsis nitidis, pinnis transversis, racemis simpliciius
L in n . spec. p. 1188 .
Abrotanum pumilum, floribus magnis sessilibus raris longe spicatis. Spec. P edem. p. 46.
Loc. In supercilio altissimi jugi la Croix supra Mirabouc. In monte dicto le gran
Paré prope Sestrieres. P e r e n n is .
D escr. R a d ix ramosa fibrosa rubra plura capita fundit. F o lia radicalia petiolata,
petiolo supra plano s emitereti, qui tamen caulis initium v agina e in modum
am p lec tatur. Foliorum forma e x ov ato acuminata ; color cinereus 3 superficies
hirsutie tomentosa. Petiolum planum subfoliosum pinnas c o llig it quinqué ad
oc to sine impari. Pinnae non omnino oppositae , iterum p in n ata e , petiolo tunc
omnino fo lio s o , pinnulae profundo-tridentatae , lobulis . longe ellipticis acutisj
dens alter saepe accedit i t a , ut pinnulae quadridentatae s in t , aliae bidentatae!
Pinnulae tres, aut quatuor sine impari, extrema pínnula bidentata, aut tridentata!
F o lia caulina similia, sed secundae pinnulae solent simplices e s s e . Summa folia
elliptico-lanceolata integerrima. Caulis unicus, altitudine spithamae unius cum di-
midio crassus su lca tu s . Spica florum composita caulis terminatur, atque ex
omnibus alis foliorum spicula p rod it, s iv e potius florum racemusj *primi racemi
q uinqueflo ri, deinde q u ad r iflo r i, t r if lo r i, b if lo r i, uniflo r i. In spica caulem terminante
s tip u la , s iv e folium lineare ubique pedunculum fulcit : pedunculi uniflori.
C a ly x hemisphaericus e x squamis imbricatis duorum ordinum viridibus ova-
t i s , margine nigro membranaceo. Discus fere planusj ambitus c ingitur flosculis
foemineis nudis s ty lo profunde bifido instructis. In flosculis hermaphroditis stylus
bicornis, corniculis r e fle x is , v ix extra flosculum porrigitur j tubus flosculoruni
hermaphroditorum v ir e n s , sed campanula sulphurea. Flores nutantes unilaterales.
Receptaculum nudum, & semen nudum. C au le s , & pedunculi evidentiùs tomentosi
. Pro locorum v arie ta le superior foliorum pagina hirsuta , aut glabra est,
atque pinnulae pauciores sur.t. Spica etiam s im p le x , atque talis e s t , quam in
S p e c im in e s t irp ium P e d em o n t ii descripsi ( pag. 4 6 .) . V a r ie ta s e la tio r , atque
hirsuta cinerea est ne A r t em is ia insipida Cl. V i l l . prosp. p. 3 2. ?
. A R T EM IS IA v u lg a r is .
Icon. T a u r . Vol. X X IV . tab. 24.
Artemisia foliis pinnatifidis plants incisis. subtus tomentosis, racemis simplicibus recurvat
is , floribus radio quinqué fioro. LlNN. syst. 12. p. 542.
Artemisia foliis pinnatis infer ne tomentosis, pinnis acute dentatisi spicapaniculata. H a ll.
hist. tom. i . n. 130.
Artemisia vulgaris major. B auh . pin. 13 7 .
Artemisia. M a t th .
O f f . Artemisiae herba.
V e r n . Artemisia .
Loc. Ubique ad fossas, & semitas locis minime s ic cis . P e r e n n i s .
V ir . Menses, & lochia retenta movendLvim aliquam habet. Ufeviter, aromatica
planta, salino, & oleoso principio, quo praedita e s t, aliquam utique habet vim
insolventem, & aperientem, sed non eas meretur laudes, quae passim a veteri-
bus eidem datae sunt. Frequenti in usu est ad lochia pellenda, menses
etiam promoveré potest, sed in mensium suppressione, lochiisque retentis ad va-
lentiora praeiidia veniendum esse iteratae observations docuerunt. Adhibetur in
infuso, sed saepissime usui venit aqua stillatitia. Moxa Chinensium nihil aliud
est nisi turunda ex A r t em i s ia lanugine compacta -, ea accensa doientes partes lenissimo
igne inuruntur, ut materia dolorem faciens discutiatur, & ad exteriora
attrahatur.
610. ARTEMISIA absinthium.
I c o n . T a u r . Vol. X X III. tab. 73.
Artemisia fo liis compositis multifidis , floribus subglobosis pendulis , receptáculo villoso .
L in n . spec. p. 1188 .
Absinthium fo liis incanis pinnatis, pinnis primis bilobatis, pinnulis incisis lanceolatis,
spicis heteromallis, .floribus pendulis. H a l l . hist. tom. 1. n. 124.
Absinthium vulgare. Lam. FI. Franc. , tom. 2. p. 45.
Absinthium ponticum, seu romanum ojficinarum, seu Dioscoridis , BaUH. pin. 138.
Absinthium vulgare majus. B au h . hist. 111. p. 168.
Assenzo. M a t t h .
O f f . Absinthii vulgaris herba.
V e r n . Insens.
Loc. In saxosis apricis, & ad vias uberrime . Locis montanis, subalpinisque frequens.
Circa la Brunetta , & Fenestrellarum arces copiosissime iìascitur , ñeque rara est
in valle fluminis Sturae Cuneensis, alpibusque maritimis; ubique certissime spontanea
. In Sabaudia sponte crescere etiam adnotavit Joannes B au h in u s . P e r e n n i s .
V ir . Amarissimum Absinthium est odore gravi praeditum , & subaromaticum ;
major pars principiorum , quibus constituitur , aquosum menstruum exppstulat.
Continet autem oleum etiam essentiale. Volatilia sunt haec principia i t a , ut per
exsiccationem, & decoctionem plurimum suarum virium amittat. Absinthium aci-
dum potenter co rr igit, mucum abstergit, calefacit, humores s o lv it, & sangui-
nem fluidiorem reddit. Fibras ad vegetiorem motum e x c ita t, ac insignem vim
habet antisepticam, atque anthelminticam . Principia autem activa hujusce plan-
tae non modo penetrantia sunr, sed etiam non ita facile mutabilia, ut lac non
modo, sed & carnes animalium , quibus Absinthium datum est, amarore inficiat.
Externus Absinthii usus utilis est ad tumores discutiendos, potenter sanguinem
in contusionibus coactum resolvit, & gangraenam cohibet praesertim cum aqua
maris, aut aqua salsa conjunctum . Intus datur utiliter ad stomachi vim erigen-
dam, & nauseam tollendam, si morbus pendeat ex muco lento, & fibrae laxi-
tate . Hujusmodi autem stomachi mala praesertim sequuntur diuturnas moestitias.
Planum est ex dictis inopportunum esse Absinthii usum, si stomachi aegritudo
fuerit cum sensu doloris conjuncra, ex irae pathemate morbus natus fuerit, si
bilis acris, & mordax ventriculum lacessat, atque spasmodicus afFecfus fuerit,
sive caussa morbi in stomacho haereat, sive aliunde per nervorum consensum
adveniat. Cum bilis, vices quodammodo suppleat, convenit in apido primarum
viarum, morbisque duodeni ex defectu, aut inertia bilis prpvepientibus. Mala
etiam hepatis, quae facit bilis iners, to llit, sed eo in casu salina saponacea utiliter
adjunguntur. Quum vasa hepatis expediat, bilem vitiosam corrig a t , atque
insignem habeat vim antisepticam, minime mirum est etiam valere Absinthium
ad febres intermitientes, atque in iis praesertim locum habere, quae autumni tempore
incidunt, aut cachexiam proxime videntur illaturae -, minime .autem proba-
verim in vernalibus , atque aestivis, quae saepe sunt cum magno bilis aestu con-
junctae. Bilis viridis, quae sensim ad sanguinem fertur, atque non modo sangui