1 2 2 P l a n t æ R a r i o r e s
quibus brévibus intervallis folia adnafcüntur trifoliata glabra, Loti paluflris ma-
. gnitudine & figura, duabus laciniis veî ligülis ad pediculum c'inda, e foliorum
vero alis hinc inde in pediculis minus, ac in aliis, longis flores nalcüntür très qua-
tuorve, lutei, Loti Vulgaris limiles, quorum vexillum reliquas partes magnitu-
dihe fupêrat Sc reflexum eft, (margines vero denuo inferiorem floris partem verfus
inflexi lunt) lineis parte poftica crebris iânguineis, ita ut bac parte totum quail pu-
niceum appareat, variegatum, parte antica vero feu interna ftriæfunt pallidiores &
minus conlpicuæ : alæ & carina immaculate lunt, luteo nempe alæ gaudent colore,
carina vero e luteo viret. Ceterum alæ invicem connivent & carinam protegunt.
■ Floribus evanidis filiquæ fubnalcuntur in.êodem communi pediculo modo duæ,
modo très, modo una tantum, lubhirfotæ, tumidæ, quæ ubi maturitatem adeptæ
funt, ob feminum liberum concurfum, ftrepitum commotæ edunt.
Nata fuît ex feminibus Americanis, Havanenfibus an MexicaniS incertum, 8c
Sole Libram occupante floruit. Planta eft perennis.
Crotalaria trifolia fruticolà, foliis giabris, flore e viridi luteo minore Sloan. Cat.
Ja>n..p. 141. Hiß. Vol, II. p. 33. Tab. 176. f. 1. Ssf.a. huic relpondere videtür,
quam l'uæ Crotalariæ frutefcenti Amfericanæ triphyllæ, foliis firmioribus glàbris
eândein liilpicatur T Ink. Maut. p. 58. quæ an eadem fit, fimiliter quæritur in Hi-
ftoria Jamaicenfi. Mihi figura 7. Tlük. Thyt. T. 169. folia noftra latiora & magis
acuminata, flores vero minores Ipicatim in extremitate dilpofitos repræfentare vi-
detur, éaque non tarn Crotalariæ, quam Hedyfàri Ipeciem, defignari fulpicor.
C RO T A L A R IA PERFOLIATÆ FOLIO
T. C IL F, 102. •
PE c o x ia r i s eft in hoc gemere fpéciès, foliis Perfoliate vulgaris, lèu Bu-
pbeuri perfoliati rotundifolii annui Tourn. perquam fimilibus, a caùle illius
inftàr perforatis, & non tantum ob hæc folia, fed & quod flores e fmgulis foliorum
alis finguli nafcantur, fingularis fit 8c' ab omnibus diftinfta îpeeies, cujus fe-
mina ter quaterve in Horto Elthamenfi quidem pullularunt, fed non dxu durave-
rünt plantæ, nam, vix palmarem altitudinem adeptæ, interierunt.
Quam jafturam a ficcatis exemplaribus e Phytophylacio Sherardino fùpplere 8c
figura, quam potui bene, inde illuftrare annifus fern. Rami autem in dirio Phytophylacio
funtpedales 8c aliquanto longiores, bifurcati, lignofi, qua folia tranfeunt
non nihil craflîores, cortice fufeo glabro veftiti, quos eodem verlii ambiunt folia in*
ferius trieirtalia 8c quadrantalia, fuperiora verfiis pedetentim minora, nulkr pedi-
. culo prædita, fed cauli connata 8c a rämis tranladacla, Perfoliate vulgaris inftar,
cùjus 8c figuram habent 8c magnitudinem, fed rigidiora font 8c magis venolà, e quorum
commilïuris flores nafeuntur folitarii, Pifi pæne magnitudine, vexillo latiufeulo,
älis 8c carina etiam làt amplis, coloris in virente, ut M. Catefby retulit, flavi, quos
filiquæ fequuntur breves, turgidæ, glabræ, cartilaginofæ in ficca 8c fubfufeæ. Ramus
filiquis gaudens, folia, quam floridus, habebat nonnihil minora. Et tantum, 8c quod
frutefeens videatur planta, ex ficcatis dignofeere limit. Vere autem non frutefeere,
fed quotannis ramos perire refert memoratus M. Catelby, 8c narrat bipedali altitu-
dine crefeere locis lylvolis apertis, bis centum circiter milliaria Anglica trans colo-
nias Anglorum in Carolina.
D O R IA
T. oc.