major est et profundius bilobulatus; extimus cujusvis laciniae quasi e nonnullis confluens omnium maximus
transverse oblongus vel subtrapezoideus, extus rotundatus et incisulocrenatus. Ultimae in quavis pinnula
laciniae pariter in cuspidem contractae ac in pinna ultimae pinnulae. Lacinia cujusvis pinnulae infima e
basi cristulam majorem suberectam emittit in rhachin pinnae decurrentem. Substantia paginae molliuscula,
herbacea, laete viridis. Nervi, nervuli et venae, quarum ultimarum singula in singulum lobum et lobulum
intrat, apice nonnihil incrassati, semidiaphani, albidi. Pili tenues albi, alii septati, alii continui subulati aut
clavati per frondem, praesertim in facie inferiore, parce sparsi. Sori majusculi, ob lobulum frondis cum
indusio connatum quasi perisporangio cylindrico vel campanulato cincti, in receptaculo carnosiusculo sessi-
les , constant sporangiis 70 et pluribus longe pedioellatis. Gongyli immaturi quadrilobi, maturi irregulari-
ter oblongi, parce verruculosi.
Crescit in sylvis perpetuis locis montants, e. g- in Monte Corcovado, in Serra de
Estrella, per Provinciam Sebastianopolitanam, et inter Almada et Ferradas, Prov. Bahiensis. 2J.
Tab. LX VI. Notandum est, iconem nostram secundum specimen cultum esse exaratam, cujus laciniae,
praesertim superiores, angustiores sunt, quam in exemplis quibusdam plantae sylvestris esse soient. 1. Pinna
ex inferioribus. 2, Apex totius frondis. 3 . Frons novella, vematione adhucdum circinata. 4. Apex frondis
nondum evolutae. O. m. n. — 5. Laciniae duae in rhachi pinnulae, âb utroque latere visae, 2-Jies auctae.
6. Sorus, cum adhaerente lobulo sterili a latere, 3oies auctus. — Tab. LX X II. 1. Lacinia pinnulae e parte inferiore
pinnae, cum soris junioribus 2 m. a. 2« Altera lacinia fere matura, ab inferiore. 3* Eadem a facie su-
periore, magis aucta. — Reliquae figurae in Tab. LXXII. exhibitae (4 — 18.) historiam evolutionis sori et spo-
rangiorum adumbrant, de qua re sine mora (in adnotatione secunda) verba faciemus.
ADNOT. I. Dicksoniae generis character non ab omnibus auctoribus rite traditus est, earn ob causam,
quod saepius negligitur , quantum intersit inter verum indusium e laminae facie inferiore peculiari processu or-
ganico prognatum atque indusium sic dictum marginale, quod nulli parti originitus distinctac debetur, sed a mero
lobulo frondis replicato, a reliquae laminae compagine quoad structuram plus minus abludente, originem trahit.
In Dicksonia nimirum utraque formatio obtinet. Indusium verum adest, paullo supra venae apicem ortum, mem-
branaceum, sursum et extrorsum aperiundum, simul autem margo laminae, lobuli cucullati forma, revolvitur
indusiique marginem prehendit, plus minus eum amplectens atque cum eo inferne coalescens. Qua quidem
formatione rite perspecta, cl. Swartzii et Willdenowii characterem, quo indusium duplex statuitur, reprobamus;
nequc Kaulfussium notas characteristicas probe expressisse existimamus, quum (Enum. fil. p. 225.) dicats in-
dusia membranacea, subglobosa, marginalia, adnata, inaequaliter oris laceris dehisceiitia, extrorsum et intror-
sum reclinantia. Ita igitur nullius auctoris characterem ipsi naturae convenire palam est, nisi R. Brownii, viri
incomparabilis, qui non solum omnia acerrimo oculo perlustrat, sed etiam characteres ad sanaemorphologiae nor-
mas revocat. Ceterum fatendum est, hanc de communi morphosi aberrationem difficilius cognosci, dum lobulus
replicatus cum indusio concreverit, id quod non in omnibus, neque pan ratione accidit. Praeterea son forma
a lobuli longitudine et figura pendet. Quo longior sorus, eo evidentius receptaculum observatur, cujus quidem
vestigium in omnibus speciebus adest. Inde patet, Dennslaedtiam, genus a cl. Bemhardio (in Schrad. Journ.
f. d. Botan. II. 1801. p. 124) Dicksoniae flaccidae superstructum, cujus sorus brevis, membranulânon tubu-
losâ aut campanulata, sed globosâ obvallatur, tamquam nota levioris momenti innitens, rejiciendam esse. Sori
forma in D. pilosiuscula pluribusque aliis cum D. flaccidae conveniunt. Earn vero partem involucrantem, cujus
ortus coalitioni debetur lobuli replicati cum indusio, quominus perisporangii nomine, ex mente cl. Bern-
hardii, salutemus, nil obstat.
Balantii genus a Dicksonia eo diversum est, quod lobplus revolutus cum indusio nullo modo concrescit,
quam ob causam sorus involvitur valvulis duabus distinctis, exteriore e laminae margine producto, interiore
ihdusii veri naturam prae se ferente. Quam quidem morphosin, rcctius anamorphosin dicendam, prae aliis illustrât
sori conditio in Saccolomate elegante Kaulf. (Neuropteride Desv.), quippe qui tegitur indusio cuculliformi