
 
        
         
		HYACINTHUS  VIRIDIS. 
 Fam.   des  A s p h o d è l e s .   J u s s . — H e x a n d r i e   m o n o g y n i e .   L i n . 
 Hyàcinthus  viridis. H.  floribus  campanulato-cylindraceis, laciniis exterioribüs  
 loQgissimis  apice  filiformibus  recurvatis. 
 Hyàcinthus  viridis.  H.  corollarum  exterioribüs  laciniis  subulatis  longissimis.  
 Lin.  Spec.  454. Murr.  comm.  Goett.  1781. p.  44.  t.  5.  *  Jaca.  ic.  rar.  ï .   t.  66.  
 Mise.  2.  p.  33 1.  *  Houli,  p/l.  sysl.  2.  p.  418.  t.  84. f .   1. 
 Hyàcinthus viridis. H. floribus viridibus, corollarum  laciniis exterioribüs subulatis  
 longissimis.  Lam.  Dici.  3.  p.  191. 
 Hyàcinthus  viridis. H.  petalis  exterioribüs  subulatis  longissimis,  foliis  linea-  
 ribus canaliculatis  scapo  longioribus.  Pers.  ench.  1.  p.  3yô. 
 Zuccagnia  viridis.  Thunb.  Diss.  nov.  gen. pl. par.  ix .  Roem.  arch.  2. p.  2.  
 Lachenalia  viridis.  L.  corollis  cylindricis,  laciniis  exterioribüs  setaceo-acumi-  
 natis,  foliis  linearibus  brevioribus.  Thunb.  prod.  64. 
 Lachenalia  viridis. L. corollis  cylindricis, petalis tribus  exterioribüs longissimis  
 subulatis.  A it.  Kew.  1.  p.  462. 
 Lachenalia  viridis.  L.  corollis  campanulato-cylindricis  pedunculatis,  petalis  
 exterioribüs longissimis filiformibus  recurvatis, foliis linearibus canaliculatis  
 scapo  longioribus.  Willd.  Spec.  2.  p.  174. 
 Dipcadi viride. D.  racemo  secundo,  laciniis  corollæ  tribus  exterioribüs longissimis  
 lanceolato-setaceis  ,  foliis  linearibus  canaliculatis  scapo  brevioribus.  
 Moench.  suppl.  267. 
 J A C I N T H E   VERTE. 
 D E S C R I P T I O N . 
 La  bulbe  de  cette  plante  est  arrondie,  un  peu  déprimée,  assez  grosse;  ses  
 feuilles, qui naissent toutes de la racine, sont linéaires, étroites, peu  nombreuses,  
 un  peu  plus  courtes  que  la  bampe :  celle-ci  est  droite,  grêle,  faible,  longue  
 de  2  à  4  décimètres,  terminée  par  une  grappe  lâche  composée  de  six  à  sept  
 fleurs  pédicellées,  presque  droites,  très-remarquables  par  leur  couleur  verte  
 et  par  la  forme  bizarre  de  leur  périgone  :  à  la  base  de  chaque  pédicelle  est  
 une  bractée  lancéolée,  un  peu  plus  longue  que le  pédicelle,  et  terminée  en  
 pointe  très-acérée. 
 Le  périgone  est  d’une  seule  pièce,  en  cloche  alongée,  à  six  lobes  disposés  
 sur deux  rangs,  divisés  à-peu-près  jusqu’au  milieu  de  la  longueur;  les  trois  
 lobes  extérieurs  sont  fort  étroits,  presque  filiformes  à  leur  sommet,  étalés,  
 longs  de  2  centimètres;  les  trois  intérieurs  sont  oblongs,  droits,  rapprochés,  
 et  de  moitié  au  moins  plus  courts  que  les  extérieurs.  Les  étamines  ont  des 
 2o3