DI P T E RO C A R P E*Æ.
tereÿs descmpsit plantam, quam priüs Gærtner Dryobalanopem aromaticam*
vtfcarat. Hocce vero genus liaiud^secus ac Shoreaijh ut servemus, pluribus move-
mur rationibus.
Namque i° ad hune usque diem jam octo àd decern species** vegetabilium fue-
runt detectæ, quæ fructuum respectu exanmssim cum Dipterocarpis a cl0 Gærtner
descriptis congruunt. Nimirum in omnibus™ciniæ calycis solummodo duæ inusi-
tatam monstrant extensio'nem hgrdatam, ita ut formationem istam neutiquam
fortuitam, imo notis genericis bené' aptam existimare fas sit. i° In Dryobalanope
Gærtn. contra calycis foliola cuncta foliaceam experiuntur expansionem, et
insimul cotyledones sunt impares atque crassiores, quibus jam aMShoream acce-
dit. 3° Shorea foliolis calycinis libèris imbricatisque, et cotyledonibus crassis car-
nosis adeo aberrat a duobus præeedentibus, ut quodammodo s ä dubium, nonne
perperam ad novam famiham nostraih vocetur. Yerumtamen ubi expendimus,
ipsi Gum^Dryabalanope cotyledones magnitudine inæquales fsse communes,
easque oblique sibimet incumbentes jam in ipsa exiguum conyolutionis affectare
gradum, differentias illas leyiores licet putare, quoniam similes in aliis quoque
occurrunt familiis.
Maximi yero ponderis ad demonstrandam generum hujus familiæ affinitatem
yidetur conyenientia rerum quarundam similium, quas seminum germinatio
"" ostendit, ipsorumve fabrica fert. Cotyledonum nempe pars maxima sub germi-
natione immutata pericarpio manet inclusa, ac apex modo superior, quo cum
radiculâ cohæret, petioh ad instar producitur, nisi jam in semine maturo fuerit
* G&immius (Ephem. Nat. Cur. Dec. I I . i683. Obs. 163 , p. i ) primus arborem banc campho-
riferam videtur indicasse. « Camphoram naturalemjet crystallinam perquam pretiosam ac raram
impertitur arbor in Sumatra et Bornéo iusulis. Stub heec arbor ex Daphneo sanguine non est » dicit
K æmpfer (Amoen. exot.p. 778) de arbore camphoriferâ Sumatra et Borneo, acHouttdyn ( leerhandel.
van de Holl. Maatsch. te Haarl. 1784. X X I , p . 266-274) planissime explicat, ipsatn cum L auro
Camphorâ L inn, haud esse confundendam. Describit eam tarnen ut distinctam lauri speciem, et
■Tab. V b II ramulum ipsius fructusque nonnullos depingit. Hæc aulem icon minus bene concordat
illi, quâ Colebrooke [Asiat. Research: X I I ) eandem illustra vit arborem. Suam Dryobalanopem Camphoram
a Dr. aromaticâ Gærtn. specie quidem diversam non habet, ast nomen immntandum censuit,
quia Gærtnerianüm falsa inniteretur opimone, quodfcisti arbori genuinus idemque pretiosissimus cortex
Cinnamomi innasceretur. An ideo fas sit, plantarum nomina, usu jam recepta, mutare, valde
dubitamus. Certo -vero est certius, imaginem fructus, a cl0 Colebrooke exhibitam, ta m a Gaertne-
riana , quam Houttdyniana differre. Quamvis enim ab Houttdyn fructus perfectam magnitüdinem
maturitatemque nondum assecuti pinguntur, figuris cl' Gærtner tarnen conveniunt calycis basi
cupula ta, quæ nucem fovet, pariter rotundato-gibbosâ ,„dum Colebrooke eandem rotundatam sine
ullo gibberum vestigio repræsentat. Acceclit insnper diversa laciniarum calycis alæformium directio,
quas cl. Gærtner erectas, Colebrooke contra reflexo-patentes refert. In figura Houttdyniana easdem
videmus erectas, nervisqjxe multo elevalioribus jiercursas, prouti et folia latiora et confertius venis
parallelis instructa, quam in icone cl' Colebrooke. Accuratroÿibus ita que disquisitionibus opus est’^ .
ul explanetur, annon duæ species distinctæ hûcusque fùeriiÿ cbnfusæ,.utrane iconum ïsfârum vitiosa
oporteat declarari.— Quod attinet ad camphoram, quam arbor hæc éurn e corticis lignique fissuris,
turn ex incisuris fundit, a vulgari, quam destillando parant , imprimis. elementorum cohærentiâ et
mixturâ aretjore dignoscitur, quâre aëri exposita non avolat. Hinc est longe tardior quidem medicina,
quam camphora communis, ast multo continentior et æqüàbilior. Quocirca huic foret præfe-
renda, ast maximum proprer pretium nunquam in Europam, sed in Chinam laponiamque exportatur,
ubipb virtutes stimulanti-tonicas plurimi penditur.
** 'Gl.j^^.EüRooKE à( Asiat. Research. X I I , p. 54<>) quatuor enumerat Dipterocarpispecies, inter
quas et Dwtncani, et D. alati descriptiones, si quæ existant, ignoramus.
elongatus. Hoc quidem accidit in Shorea robustd Roxb. * et Gjertn., et in V ateria
Indicd L inn., quibtis cl. G-ertner cotyledones pedunculatas assignat, atqiie no tat
« Vateriam quoad cotyledonum, divisionem radiculteque .insertipnem solam ad
Shorecim quo dam modmaccedere.» ^Similes cotyledones petiolatce Dipterocarpo,
et yerosimiliter etiam Dryobalanopi sunt, sed ante inceptam germinationem
occultae. Postquam yero radicula aproem pericarpii perforayit, cotyledonum pars
superior adaeque, ac in Shored e&Vaterid, imo majorem in gradum, repraesentat
petiolos duos longos,, id quod — omissis quidem generum illorum aflinitatibus —
jamjam yolumine nono Actorum Societatis Batavce exposueramus. Quod igitur
genera indicat^eminis structura, germinationisque ratione optiine inter semet
inyicem concoraent, propinquitatem suam eo praeclarius videtur tes'tari, quum
, formatio talis vix in ullis aliis reperiatur plpjitis. Qua&de causa- Vateriam quoque
adnumeramus Lnpievocarpeis, Iice?ralyxr fructu-maturb haud ita multum incres-
cere yideatur. Insimul genus *lllud staminibus indefinitis^ antheris s^ubulatis **”
habituque cumfamilia nostra concinit. Est enim Y ateria Indica*** L inn, arbor
excelsa, quas, teste cl° Rheede (Hort. Malab. IV , p. 33, Tab. iS ) , vulnerata
lacrymam fundit resinosam, candidfam, pellucidam, odoratam, etc., foliis alternis
oblongis rigidis yenis lateralibus eleyatis percursis, petiohs versus folium cras-
sioribus, etc. Defiectit quidem aliquantulum a Dipterocarpeis inflorescentia
terminah****, sed ad.veritatem yidetur, hancltantummodo propter arctam folio-,
rum superiorurri^evolutionem evasisse termiriblem panicUlatamque, id quod icon,
cl* Rheede quodam modo yidetur comprobare.*
Dolemus, quod omnem circa yeras affinitates generum Dryobalanops, Shorea
et Vateria tollere neqiSamus dumtationem. Nam nobis baud conti^ib, ut^rane-
ribus in archipelago Indig) factis istas legeremus plantas. Sohs Dipterocarpis
potiti,hosce jam nunc limatiu^umusuescripturi!
■ * Roxb. Flora Corom. I l l , p. 9, Tab. 212. Haec arbor pariter balsaminam suppeditat resinam ,
'<qua Indi inyebus maritimis propice, nec non in templis pro suffimentis utuntur.
** Jam antherarum ob figuramsub-rotunclam , quam Loureir.o:|A’/o?-. Cochin, eel. Wilkl. I, p. 407)
VkTKmiE.flexuosce, arbori magnassylvarum Cochinchinee, tribuit, $t:magis adhuc ob stigmatum nume-
rum atque semina pedicellata arillata planta.ista '■&. genere L inn^eano releganda est. Sistit typum
generis novi, yerosimiliter ex tribu Calophyl/ear^i'in'ter Guttiferas, cujus character sequens: « Calyx
quinquefidus, persistens. Petala quinque, con^'entia. Stamina plurima. Filamenta filiformia,
disco inserta, antheris sub-rotundis. Stylus unus, stigmatibus tribus, reflexis. Capsula unilocularis
(forsan abortu), trivalvis, semine unico, pedicellato , arillato. » Proponimus isti plant« a seminibus
pedicellatis nomen S telechospermi jlexuosi.
*** Jam supra notavimus, DipterocarpeiMquammaxime esse affines Elceocarpeis. Quum itaque tarn
cl. Retz [Observ. IV , p. 27), quam divus Vahl (Symbol. hot. I l l , p . 67.) Vatkriam Indicam ut
EljEocarpum copalliferum descripserint, opinio nostra, quod generi illi locus inter Dipterocarpeas
debeatur, ad h u c confirmari videtur. Equidem cl. Vahl addidit (1. c. p. 6 8 ): « Vateria Linnvei calyce,
co ro lla , antiiteris et fructu cum Elceocarpo convenit, ideoque genus excludendum et ad Elceocarpum
amandandum.j. Ast jure adnotat Gjertoer (Suppl. Carpol.p. 5 5 ) : « Tantum abest, ut in unum genus
cum Eleeocarpo commisceri possit Vateria, ut ob fructus fabricam ne eundem quidem oi*dinem
naturalem sociuiii habere queat. » Profecto utrumque genus facile discernitur; sunt enim Elceocarpo
petala semper- fimbria la et semina albumiuosa, Vateria autem petala integei’rima seminaque exalbu-
minosa. -
**** Genus Hopea Roxn., itidem inflorescentia terminali„paniculata instructum, nihilominus forlc
’Dipterocarpeis oportet accenseri, quamquam stamina basi corolla; dicuntur infixa, vel eidern ndnftisi
agglutiuata sunt.