S emen unicum, exalbuminosum, basi umbilicatum. Embryo
dicotyledoneus : cotyledonibus chrysaloïdeo-contortu-
p lic a tis , vel inæqualibus et oblique incumbentibus.
Radicula supera.
V e g e t : Arbores elegantes, succis resinosis turgidæ. Folia
petiolata, alterna, integra, pinnato-venosa, articulatim
inserta, ante expansionem inyoluta. Stipulæ oblongæ,
deciduæ, Ficuum more convolutæ, ramosque acumine
conico terminantes, post lapsum yestigia circularia lin-
quentes. Pedunculi racemosi, juxta ramorum apicem
axillares, aut rarius paniculam terminalem constituentes.
O B SER YA T IO .
Plantæ hue spectantes petalorumobæstivationem contorlam, cotyledonesquechrysaloïdeo-
conlortuplicatasj 1. iuæquales et oblique sibimet incumbentes, proxime absunt a Malvaceis,
ast différant staminibus aut omnino liberis, aut obiter connatis, antberis elongatis bilocula-
ribus, nee non embryonis situ. Quæ notas quum certe istis non sint inferiores, propter quas
Bombaceoe, Buettneriaceoe, Tiliacece et Eloeocarpeoe a Malvaceis fuerunt disjunctæ, ad
condendam familiam propriam sufficere nobis yidentur. Familiis vero omnibus, modo
enumeratis, Dipterocarpece plus minus affines, easdem mutuo veluti conjungunt nexu, ita
ut familiæ istæ potius membra tribus s. pbalangis amplioris Thalamifiorarum sistant.
In ista quidem tribu, cui nomen Malvaceoe sensu latiore haud injuriâ tribui posset,.Dipte-
rocarpeis locus debetur inter Bueitneriaceas et Tiliaceas. Gaudent enim pariter, ac
Tiliaceoe et Eloeocarpeoe, filamentis (utplurimum) liberis, antlierisque bilocularibus, dum in
Buettneriaceis stamina plus minus et varie monadelpha deprehenduntur. Verum deflectunt
tarn a Tiliaceis, quam ab Eloeocarpeis, ovario ad basin tori glandulosiexperte, etapprime
seminibus exalbuminosis, cotyledonibusque (plerumque) chrysalo'ideis, quibus propius ad
Malvaceas stride sic dictas accedunt.
Ob lacinias calycis inæquales et coloratas, ob stamina numerosa, anllierasque elongatas,
ob ovarium solitarium liberum, fruclumque drupaceum, pericarpio crasso corticoso atque
semine unico exalbuminoso instructum, plantas basce prius Guttiferis adoumeravi, præ-
sertim, quia pari ratione arbores sunt ex toto resinä scatenles. Utraque tarnen familia non
solum quoad partes complures, fructificationem spectantes, sed et quoad vegetalionem inter
semet discrepat. Ita Dipterocarpeoe præcellunt Guttiferis petalorum æstivatione contortâ,
stigmate minus perfecto, et imprimis embryone inverso. Guttiferoe contra e cortice aliisque
partibus fundunt succos gummoso-resinosos (Dipterocarpeoe magis balsamino-resinosos), ac
liabent folia opposita, rarissime alterna et constanter exstipulala, quæ in Dipterocarpeis
semper alternantia sunt, et juventute, æque ac in Magnoliaceis multisque Dilleniaceis,
_
stipulâ involute deciduâ muniuntur. Stipulis denique Dipterocarpeoe a Sapoteis et Terebin-
thaceis distinguuntur, licet hisce.seminis con forma lione multum conveniant, babiluque
Anacardieis subsimiles sint.
Miranduiri non est, vegetabilia pulcra huiusce familiæ nondum satis esse
cognita, ita ut hûcusque^latuerit, quem locujôpïn naturali plantarum serie obti-
neant, et iit ill. De Candolle ipse præclarissimo Prodromo Systematis Vegetabilium
nullam ipsorum‘fecerit mentionem. Etenim genera pauca, quæ in Dipterocarpeis*'
numerare animus fert, immensis proveniunt sylvis Indice orientalis atque archi-
pelagiIndici, terrarum inquam, quæ, etsi Florce divitiis abundant, ad banc usque
diem justo minus fuerunt exploratæ. Accedit, quod membra istius familiæ, quæ
èquidem obseryare potuimus, arbores sint miræ proceritatis atcfüe crassitudinis,
quarum flores in coronis haud raro plus 120 ped. altis aciem effugiunt oculorum.
Simul et ejusmodi arbores giganteæ, sylyarum Indice decus eximium, quarum
adspectus animos summâ almæ naturæ perfiindit admiratione, inquilinis persæpe
sacræ habentur. Quâpropter ad obtinendo'P quosdam ramulos floridos, quibus
aliâ ratione potiri necpiis, ipsas succidere yix ac ne vix quidem licet. Metus enim,
ne præsides nemorum offendantur dii, haud ita raro et precibus nostris, et spei
lucri ampli nil loci relinquit, quocirca coeco nonnisi casu flores quosdam dejectos
conquirimus.
Longe alia est fructuum sors, qui maturitatem adepti, vel paullo post, terram
petunt, ubi facilius conspiciuntur, præeipue, si magnitudine aut singulari excel-
lunt figura, uti in Dipterocarpeis. Hinc fieri non potuit, quin itineratorum, qui
istas pervestigarunt terras, animos in se converterent. Quum inde in Europam
fuissent translati, cl. GÆRTNER, si quis alius, dignus fuit, qui ipsos subtilius inqui-
reret. Filius suus meritissimus primus descriptiones specierum duarum Diptero-
carpi, a pâtre relictas, divulgavit, egregiisque collustravit iconibus, quâre nomen
famihæ a genere isto desumsimus.
Quoad aha genera, quæ Dipterocarpeis videntur associanda, sine dubitatione
ipsis accensemus Dryobalanopem Gærtn., incolam insularum Sumatroe, Borneo
et forsan Zeylan, cujus soli fructus hâctenus pern'otuere. Nam calyx basï cupu-
latâ fructum fovens, cotyledonum confqrmatio fere qadem, nec non radiculæ
directio maximam probat aflinitatem, quæ generi utrique intercedit, atque ipsi
diyo Gærtner jam perspicua fint. Dicit ènim (Supplem. Carpol. p. Si') : «Shorea,
Dryobalanops et DipterocarpujL ôB |imilem habitum utut sibi proxime affinia,
distinctissima tarnen a se invicem sistunt genera. » Imo cl. Jussieu (Dictionn. des
Scienc. nat. X I I I , p. 332), quod ad generum istorum attinet cognationem, eo
est progressus, ut notis solummodo levidensibus inter semet distincta generi
Pterygium Correa adnumeret. Quod genus quum post! editum demum opus
cl‘ Gærtner ab ill° C orrea de Serra (Ann. du Mus. d ’hist. nat. V I I I , p. 3ori)
propositum fuerit, denominationem hanc Gcertneriance præferre foret injustâm.
Insuper Correa (Ann. du Mus. X , p. i5g, Tab. V I I I , fig. i ) nominé^PTERYGii
mm
% im \
mm
m
n *