Antherab brevissimae, fere cyathiformes, apïce truncato late-hiantes poris oblique excisis duobus,
quos inter connecticulum nonnihil producitur nervi specie,, infra locellos nullo modo effiguratum,
attamen gibbositates duas minimas monstrans. P ollen minimum, ellipticum, pellucidum, rimis non-
nullis longitudinalibus. Ovarium subglobosum, dimidia parte calyci connatum, superne decemsul-
catum interque sulcos angulis totidem prominulis insigne, verlice pro styli insertione umbon'atum,
quinqueloculare (anne interdum biloculare ?). P lacentae carnosae, opere parenchymatoso inde
ab ovarii parietibus immisso quasi vestitae. Ovula ovata hinc in basi hilo , inde micropyle in-
structa. F ructus , non visus , videtur bacca pergamena, sicca.
Crescit in udis arbusto consitis ad M ogy das Cruces, Prov. S . Pauli. Floret Decembri.%.
Exptic. Tab. CCLXXXVJ. I . i. Alabastrum, a. 2. Flos, m. nat. 3. Idem, a. 4. Petalum. 5. Stamen,
a facie et a latere. 6. Idem a dorso. 7. Pollen. 8. Calyx apertus cum genitalibus. 9. Pislillum in calyce.
10. Ovarium.' 11 . Idem medio dissectum. 12. Ovula duo. Omnia varia magnitudine aucta.— Adjècimus
icônes fructus C. Ugustroidis De Cand. II. 1. Bacca, m. n. 2. Eadem, aucta. 3. Eadem, horizontaliter dissecta,
seminibus decerptis. 4. Eadem verticaliter dissecta. 5. Semina. Omnia varia magnitudine aucta.
ADNOTATIO. Quam late pateat melastomacearum typus, et quot notis familiae hujus egregiae
character variegetur propositis descriptionibus inde a pagina g3ma usque ad ïGomam et tabulis inde a
CCXLma usque ad CCLXXXVmam abunde demonstrasse nobis videmur ; attamen tantum abest, ut in
hac summa naturae diversitate omnes, quas Brasilia nutrit, formas primarias attigissemus, ut
potius plurimas heic omittere atque, ne longius, quam hoe volumine liceat, excurramus, pedem re-
primere necesse sit. Melastomatis vero characterem e M. cymoso Venten, planta hortensi, in tab.
CCXLIma illustrandum putavimus, ne in haè plurimorum generum diasceve illius, quod omni familiae
nomen dedit, notae dispiciendae desiderentur. Quae ibidem proposuimus docet sequens
Expïicatio Tab. CCXLI. II. : 1. Alabastrum et 2. Calyx junior, m. nat. 3. Vertex calycis, m. a. 4- Calyx
apertus cum staminibus, m. n. 5. 6. Stamen majus et minus. 7. Anthcrae sectio transversa. 8. Pollen. 9.
Pistillum. 10. Pislilli in tra calycem vertex. 1 1 . Apex styli cum stigmate. 12. Sectio transversa ovarii. 13. Loculus
unicus. 14. Ovula. Omnia varia magnitudine aucta. 15. Gemma, adstantibus foliis, altero jam evo-
luto, altero evolvendo, m. nat. 16. Acstivationis linéaments. Observandum, in hac ultima figura et in prima,
aeque ac in ejusdem tabulae I. i. et 16. incuriam lithograph! contorsionem invertisse.
Caeterum plura, quae de Melastomacearum familia in genere nobis observata habemus, dum
bona valetudo et otium faveant, alio loco fuse pertractabimus ; heic vero paucula solummodo et
festinante calamo adnotabimus, eo potissimum consilio, ut ipsas nostras icônes adumbremus et quo-
dammodo corrigamus. 1 0 Quod ad phyllotaxin attinet, folia melastomacearum in caulibus cathedris
positione decussata obviam venire, in promtu est ; attamen e singulo pari alterum prius esse alte-
rumque posterius tarn foliorum seminalium evolutione, quam petiolorum insertione atque laminarum
dispari explicatione, magnitudine formaque evincitur. Conféras foliorum disparium figuras Heteronoma-
tis, Tococae et Majetae et tab. CCXLI. II. f. i 5. Qui bus normis sese paria excipiant, alio loco
adnotabimus.— 2 °U trum q u e , quod ultimum nominavimus, genus vesicularum in foliis singulari
apparatu instruitur. Has quidem vesiculas tumore quasi foliorum, relaxatione diploës in parietem
superiorem et inferiorem secedentium, oriri existimandum putamus, quum substantia laminae tanta
copia adsit, ut inter nervos latérales basi confluentes locum non habeat, et sursum specie organi
singularis propullulet. In omnibus his vesiculis formicae habitant.
3° Inflorescentia Melastomacearum est summae varietatis. In plerisque, nisi in omnibus, quae
pedunculis non gaudent simplicibus, inflorescehtiae origo est derivanda a pari bracteolarum s. foliorum
floralium sibi oppositorum vel decussantium, nunc ex ipsorum alis utrinque nunc alternante
ordine ex alterutra axilla novos pedunculos pariter bracteoliferos emittentium. A xis , qui hoc pro-
cessu oritur, révéra est composite, at interdum, Summo compendio redactus, simplicis speciem induit.
Hic ubi typus obtinet, prolepsi termina« florem centrale!» reliquis priorem effonfiari ne-
cesse est; et pertinent igitur taies inflorescentiae ad systema quod cl. Roeper inflorescentiarum de-
terminatarum s. cymosarum nuncupavit, nihilo secius melastomaceae ab indeterminata s. racemosa non
prorsus abhorrere videntur. Pedunculi secundarii s.' succedanei in axillis foliorum saepe occurrunt.
De inflorescentia satagens conféras praesertim icônes nostras: 254. 256. 258. 262. 263. 267. 273.
2 77. 280. 284. 286. — 4 ° . Hanc foliorum et bractearum oppositions» atque decussationem, qua
et ramificatio regulariter dichotoma et inflorescentiae mçdus supra descriptus, in hac nostra familia
prae aliis solemnis, suscitantur, natura in floribus melastomacearum efformandis deserit, quippe qui par-
tium dispositione spirali producuntur. Hune quidem anthogeneseos processum varia directione progre-
di, aestivatione floris in diversis plantis diversa evincitur, nam cujusvis orbis floralis membra eo latere,
quo homonyma tegunt prius efformari et quasi ab axi solvi, quam eo, quo ipsa teguntur, necesse e s t
Quum igitur in melastomacearum floribus quodvis petalum (aestivatione convolutum) tegat vicinum
ipsi ad latus dextrum, atque a sinistro contegatur (id quod significamus termino aestivationis dex-
trorsae, scilicet a sinistro latere versus dextrum progredientis) nisum formativum s. anthogeneseos heic
circa axin floris a dextra ad sinistram agere, patet. Quem quidem formationis modum in omnibus
MELASTOMACEIS obtinere, nobis est verosimillimum, quum in speciebus CXXII, quas hao ratione
examinavit amicissimus Alexander Braun M. D. parem et immutabili lege repetitam aestivationem
dextrorsam deprehendèrit. Multum abest, quin icônes a diversis botanicis hucusque editae hanc
formationis viam geneticam in alabastri et petalorum contorsione rite illustrent, neque omnes
nostras his tribus vo.luminibus comprehensas hac ratione naturae respondere, veritatis studiosi de-
claramus ; attamen observandum, hanc contorsionem non splum in diversis ejusdem familiae généré
bus sed etiam in eadem stirpe saepe duplicem obtinere. In Apocyneis e. g. diversam per genera
aestivationem nunc dextrorsum nunc sinistrorsum sese observasse optimus A lex. Braun mihi auc-
tor fuit (qualem-differential» quoque invenimus : in Apocyno nimirum, Foi'Steronia, Alstonia, Ho-
larrhena, Cryptolepide, V allari, Hantera, Ichnocarpo, Pergularia, Echùe, Carissa, Nerio
aestivationem dextrorsam , in fVrightia, Plumiera, Allamanda, Tabernaemontana, Parsonsia,
Ra uoe o lfia , Collophora, Vinca sinistrorsam adnotantes). In Gentianeis aeque ac in Potcdia corol-
lae lacinias parte dextra incubas et sinistra succubas invenimus. Ternstrômiacearum, Gultiferarum,
Canellacearum, Bombacearum, Ebenacearum, Myrsinearum et Rutacearum genera, quae iconibus
nostris illustravimus, utramque contorsionis indolem monstrant. — 5 °. Staminum formationem praesertim
summa quoad connecticulum diversitate esse variegatam, bene innotuit, turn Rob. Broivn,
amicus' aestumatissimus, demonstrasset, quantae dignitatis pro stabiliendo totius familiae charactere
esset illorum in alabastro deflexio. Nostra solummodo heic adnotare interest, connecticuli notioncm
accurate esse definiendam, ne in condendis supra staminum indolem notis genericis vagi termini
irrepant. Sana scilicet Morphologia earn solum antherae partem connecticuli nomine salutare debet,
quae inter antherae locellos est intermedia, eosque revera connectit, quam quidem partem
nervo folii laminam percurrenti respondere patet. Quod quidem connecticulum in aliis antheris
4 i