XX D i s fvTa t iö
fed non perinde populäre, cómitate orationts inducere. Arti-
ficiofe ftruxit illam I Ep. 20. Vtque in apicultura non vi-
neas tantum, verum etiain arbufta, nec arbufta tantum, verum
etiam campos curo et exirceo ; vtque in ipfis campis non
far aut filiginem folam, fed hör drum, fab am, caeteraque le-
pumina foro : ftc in actione plura quafi f emina latius jpargo,
v t , quae proueneriut, colligam. Neque hic filentio praeter-
mittendam duco fuauitatem, qua verba lìngula iilter fe co-
pulauit. Non ille e praeceptis rhetorum periodos operofas
tornàuit, fed fermonem potius vitae quotidianae aemulatus
elf. Nihilo tarnen minus vérba ita collocauit et vinxit, vt
plurimas eius epiflolas laeuigato corpori non .male aihmi-
les: adeo molliter et laeuiter defluunt, nec vlla afpentate
vel recitantis lingurim morantur, vel audientis aures oflen-
dunt» Non igitur erraffe mihi videor, cum hic et illic le-
aionem quandam ideo praetuli, quod fuauius ad aures aqci-
debat , quam altera. Haec eil breuis adumbratio diaionis
Plinianae, ad quam non line fr u ctu fuam elocutionem con-
formabunt, qui fermomim fuauitate laudem quaerunt.
Quamquam enim ille latina lingua vfus eil,, nos veib vulgo
vernaculam adhibemus in fermonibus noftris, exemplo tarnen
fuo monere nòs poteil, ad quàs virtutes in alia quoque
lingua lìt adfpirandum. _
Reliquia, quae Cicero de fermonibus praecipit, morum
dulcedine nituntur. Ita enim illos vult inllitui, piimum vt
eos , quibuscum loquamur, vereri atque diligere videamur ;
quod fané eil , , vt Juus quemque fenfus docet, long© gra-
' viffimum. Quis enim non d elee! e tur coiifuetudine eorum,
qui ita fe aduerfus nos adteclos elle declarant? Quantum
gtatiae adderetur vitae humanae, fi omnesciues et vicini
réuerenter et amanter libi inuicem occurrerent! Quantum
laudis adolefcerìtulis quoque’paratum pater, qui natu maio-
res ita colunt ! Apponam lludioiìs, quae Plinius VIII Ep.
23. de Iunio Auito et de aliis fuae aetatis iuuenibus notat,
vt eligant, vtrum horum an illius velint elle conlìmiles.
Tunius Auitus ita me diligebat, ita verebatur, vt me formatore
morum, me quafi magifiro vteretur. Rarum hoc adolej-,
centibus nofiris. JSJum quojtusquisque vel ùetati alterius ^ ve
auctorituti, vt minor, cediti Statim fapiunt, ftatim fciunt
omnia : neminem verentur, imitantur neminem, atque ipfi fibi
ex empi a funi. Se d non Auitus ; cuìus haec praecipua pruden-
tia quod alios.prudentiores arbitrabatUr > haec praecipua eru-
ditio, quod difcere volebat. Idem V Ep. 16. de Fundam
tìlia, cuius obicum luget : Vt nos amicos paternos et amanter
et mode fi e compieci eh atur ! Iam vt teneri animi Pliniams
D e P l i n ì i E p i s t o l i s * XXI
epiflolis leih’tandis am nino grato honeilatis odore imbui pof-
f i in t , quod in l ibèllo noilro de vita Plinii planum fec imus ;
ita eius quoque, quam liic .laudaniqs et commendamus, "vir-
turis amore,m quisque inde vel fu r a e t , vel alet atque au-
gebit,
Si modo culturae patientem commadct auyem.
’f ir n . Quod enim earum a u f to r , vt modo vidimus , in v.trius*
que fexus iuuenibus laiulat , idem et ip f e , non puer tantum
et ado le fcentu lus , fed proueft ior eti-am a e ta te , hono-
ribusqjue confpicuus , religioiìifime coluit. Innumer i in epi-
ilolis eius occurrunt homines, quos vel reuerent ia , vel amore!,
vel vtraque animi adfe il ione fimùl amplexabatur : qua
re et ipfa leitoris animus attentus ftiauiter aclficirur. Dixe -
r is , reuerent iam et amorem totum hoc epiilolarum corpus
diclalle., Quam reuerentèr fcriplìt IV Ep. 1. Fabato profor
c e r o , IV Ep. 19- Hifpullae-, quae vxorem eius educauerat.
I l ;Ep. 7. Spur innae, IV Ep. 3. et alibi Antonino ! Quam
reuerenter colebat memo r iam'au un cul i fui I I I Ep. 5. V'er-
giuii tutoris l i Ep. ì . Corel li i I Ep. 12. I I I Ep, 3. Aru len i
Rullici l i , ig . Mufonii i l l Ep. I. P a r iam o r e profequeba»
tur omn e s , quibus vllo neceffitudinis vinculo coniunclus
eilet . E x animo' f luxiile puto illa I I I Ep. 17. Ipfe valeo, f i
valere efi fnfpenfum et anxium viuere, exfpeciantem in boras
timentemquc prò capite ami ci filmo, quidquid accidere homini
potè f i . I Ep. i l . Fac fciani, quid agas, quod fine follicitu-
dine fumma nefciré non pojfum. 11 Ep. 5. Longius me praue-
Hit dulcedo quaedani tecum loquendi. II Ep, 17. Veni in vii-,
làm m e am , vt tot tantisque dotibus villulae nofirae maxima
còmmendatio ex tuo contubernio accedat,
! Neque verbis mag is , q u am, quod.caput rei e l i , factis
qjuacunque occaiìone hunc fuum fenfum declarauit, Eoitn*
pulfus virorum doélorum et peritorum coni i lium, auclorita-
t em , ' inft itut ionem l ibenter , admit tebat aut vitro expete-
bàt. Qua e in Iunio Aui to laudaui t , ea Plinii ipfius.effi-
giem habere putandum eli. , 'D e Ar r iano III Ep. 2. Huius
égo l onfilio in uegotiis, iudicio in fiudiis vtar. A d Pompeium
Sfiturninum I Ep. g. Qbfequar confiUQ tuo, cuius mibi auclo-
rifias pro ratione fufficit. Mor tuo Corel i io I Ep. 12. d o le -
■K, fe vitae t e i lem , re£lorem , magilìrum amififfe. Quo-
| f t s aliquid^ abditum q u a e reb a t , T i tum Ar i f tonem adibat I
^22. Difputàt ionis fuae cum viro quodam doà:o iudicem
» c i t u m faciebat I Ep. 2Q. Fraefei lus aerano dolebat , òf-
®to le moleiliffimo impedir i , quo minus Euphratis difpu-
fflfconibus in te re l le poffit I Ep. ijo. Omnia fua fcripta viris.
flOctis^emendanda mit tebat . N e q u e , lì aliter adieftus fuif