fi I
2 9 9 E R I O C A Ü L A C E A E . 300 301 E R I O C A Ü L A C E A E ; TONINA. 302
M O U M E N T U M .
Pili caülis, foliorüm, pedunculobüm, vaginaritm, receptaculi
sunt articiilati et plcrumqiie acuti. Quaruudam vero Pacpalanthi
spccicruin sectionL capituHs glabriusculis oniatao adscriptarum vaginae
vel pedunciili pilis glandulosis vestiuntur. Tum pili interdum
ad lantani brevitatom rediguntur, ut (anquam pulvis albus
granulosus appareant velut in Paepalantho circinnalo Kche. et imbricato
Kche. Dcnique ia Paepalmüho compacto Garin, breves
crassi obtusi hyalini ila conspiciuntur, ut papillarum formam
imiteiitur.
Saeplssime quia simul cum braciearum ilorumquo pilis senectuto
decidunt, facicm plantac admoduni permutaiit, quod facile
erroris causas affert. In describendis igitur et cognoscendis speciebus,
ut illi adhuc adsint, obser>'aiidum est. Plerumque vero
quuin pili jam delapsi slnt, cellula eorum infima persistoiito folia
punctata apparent. Quamquam pilorum crcbritas atque interdum
etiam ralio iu eadem specie magis minusve variai, tamen ea plerumque
in dlgnoscendis speciebus discrimina baud minoris momenti
offert. Deuique hi pili quamcuiique in partem dirccti occurrunt.
Rarissimo tarnen praesertim in quarundam specierum pedimculis
ad exemplum Paepalanlhi elongati Kche., Armeriae Mari., glareosi
Kth. inveniuntur retronexi.
Maxime delectant pili capitüloeüm , 1. e. bracteabum pebi-
GONiOBOJique. Non solum crebritate et longitudine, sed etiam
structura eoruni facies capitulorum varia evadit.
Oculo mido in plerisque speciebus opaci, eburneo-albi voi,
quum hi fere semper obtusi sint, ad modum farinae apparent.
Raro tamen flavi ut in Paepalanlho flavicipite Kcke. et ochrocephalo
Kche. vel ochraceo-aurantiacl ut in Paepalanlho capitone
Kcke. occurriuit. Sed re vera hyalini et pellucidi, quum articulati
et singulis cellulis aiire repleti sint, faciem Ulam albidam et opacain
obtinent. Vaporatione aulem humefacti et aqua repleti fiunt
pellucidi.
Capitulorum hi pili tribus potissimum modis constructi sunt.
In sectione eapitulis glabriusculis ornata generis Paepalanthi
atque in Mesanthemo pilis foliorum similes sunt, i. e. acuti, articulati,
superficie cellularum singularum exteriore et interiore laevi.
Nunquam in illis tales occurrunt, quales in sectione Paepalanthi
eapitulis villosis praedita et in Lachnocaulo.
In his enim superficies cellularum superiorum interior asperitatibus
minimis acutis dense obtegitur, quae pilis per microscopium
conspeclis facicm argento granulato baud absiiniiem praebent.
Superficies eiterior vero bis asperitatibus semper caret. Inferne
sequuntur una vel duae cellulae levissime spiraliter striatae, superpositae
uni vel pluribus cellulis extus et intus laevissimis. Rarissime
pili ita comparati occurrunt acuti ad modum Paepalanlhi
lanato-albi Mari., sed plerumque obtusi et subclavati evadunt.
Saepius vero praesertim in subgenere Actinocepbalo cellulae summae
vel plurium summarum paries extus tuberibus vel gibbis
excavatis sine ordine dispositis insignis est. Deinde rarlus ad
exemplum Paepalanlhi poli/goni Kche., quum cujusque cellulae
apex annuii in modum intumescat, pili articulato-nodosi efficiunt
u r ; rarissimo vero (scilicet in Paepalanlho argyrolino Kche.)
snmmae cellulae apex subito globose amplificatur. Denique Paepalanthi
Paramensis Kche. et dendroides Kth. pili, quamquam tuberculatl,
SiXi^ut Paepalanlhi capillacei Kth. et densi Kche. quamquam
subclavati obtusique, tamen intus asperitatibus ¡Iiis minimis careni.
Paucae tantum species scctionìs Paepalanthi laadatae ab hac ratione
aberrant, quum pilos acutos intns et extus laeves habeant ad niodam
scctionis eapitulis glabriusculis iustructae. Ccterum pilos
intus asperitatibus miinitos in describendis speciebus „intus granulosos"
nominavi, eos vero, qui illis careni, „intus laevos"
vocavi.
Tertium denique modum pilorum occupât genus Eriocauloii,
cujus pili quamvis modo descriptis valde similes sint, tamen certo
distinguuntur. Etenim asperitatibus illis minimis in superficie interiore
(non in exteriore ut ci. Schleciitendauo in Linnaea XVIII.
435 videntur) praediti sunt, sed multo minoribus et deusius positis.
Simul cellulae per microscopium observatae non ut in plerisque
reliquorum generum speciebus byalino-decolores, sed rubelli
apparent, exceptis meridionali-africanis Eriocaulo Dr egei
Höchst, et Sonderiano Kche. ^ quae pilis bj alino - decoloribus gaudent.
Ad hoc accedit, quod pili nunquam davate vel tuberculatc
intumescunt, sed semper teretes et obtusi evadunt. Nam etsi cellula
summa superno pauUo attenuatur, tamen apex ipse semper
obtusus evadit.
Plerumque pilis etiam delapsis sub microscopio perspicere
licet, num et quousque foliola capitis pilosa fuerint. Etenim quura
cellula infima, qua pilus quisque insidet folíolo, remaneat, silva
quodammodo, cujus arbores prope terram desecatae sunt, simulatur.
Itaque si in foliolis, quae pilos nondum perdiderunt, acciiratius
perspicere vis, quod spatium occupent, vi illi removcudi
sunt, quia iidem dense positi partes etiam glabras saepe occultant.
Attamen in nonnullis speciebus Paepalanthi (ad exemplum Paepalanthi
guyanensis Kth. et ßaviduli Kth.) atque Eriocauli cellula
etiam infima decidit, nullum pilorum vestigium reiiiiquens. Semper
vero pili a contextu celluioso foliorum perspicue distinguuiUur,
neo foliola, quod in squamis quibusdam rbaciiium Filicum profecto
accidit, ad marginem in pilos dilacerantur, quamquam ci. Martius
hoc affirmai.
Bracteae involucrantes et flores stip antes et perigonia exteteriora
pilorum structuram cuicunque speciei propriam potissimum
ostendunt. At non omnes ejusdem foUoli pili singularis structurae
conditione aeque utuntur. Pili enim infimi fero semper et acuti
evadunt et superficie interiore laevi gaudent. Quo vero propius
ad apicem folioli acccdunt, eo magis peculiaris ratio supra descripta
apparet; ita quidem, ut ceUula summa intus asperitatibus
prima gaudeat, inferioribus adhuc laevibus. Quo deinde altioreai
locum tenoni, eo pluros cellulae asperitatum illarum participes
fiunt. Eodem etiam modo et forma subclavata exsistit et tubcrcula
prominent. Praeterea quum simul densius aggregentur, saepissinia
apicem folioli prorsus occultant ibique quasi comam vel cristam
formant, quapropter iu describendis speciebus partes tali modo
pilosas nominavi „comatas". Denique una cum densitate etiam longitude
eorum accrescit vel decrescit.
Haec vero in iis tantum speciebus valent, quae pilis intus
granulosis ornatae sunt. Sectio autem Paepalanthi eapitulis glabriusculis
insignis aut pilis nullis aut subaequo sparsis et acutis
gaudet, quamobrem capitula, etiamsi pilosa evadunt, facie illa peculiari
farinosa careni. Tantum apud Paepalanthum arenarium
Kche. et heterophyllum Kche., a suae sectionis speciebus pilosilalc
capitulorum aberrantes, pili quamvis omnes acuti et intus keves
sint, tamen simili modo aggregantur quam in sectione eapitulis vUlosis
instructa.
ORDINIS DIVISIO ET GENERA.
Trib. I. PAEPALANTHEAE. Perigonia iuteriora eglaiidulosa, stamina laciiiiis ejus numero aequalia
vel pauciora, 3 vel 2.
1 ) Perigoniuni iiiterius mascuium nullum-, fcminctiiu prorsus ad pìlos redactum. (Stamina lacinlls
perigonii numero aequalia, 8.) Qenus extra Braslliam provenlcils. (Cfr. KSrniche in Linn.
XXVJI. 66-10 LACHNOOAULON Kth.
2 ) Pcrigonltim utrlusquc generis duplex.
a ) Perlgonium Interlus feraiiieum ad lobulos mlnlinos longe piloses redactum, (Stamina lacinlls
perigonii numero aequalia, 3.) i. XONINA Arai.
lì) Perlgonium interliis feniineiim iollnceum.
o) Stamina iaclniis perigonii numero pandora, 2 n. PHILODICE Mait.
Stamina lacinlls perigonii numero aequalia, 3 vel 2 M. P.AEPALANTHUS Maet.
Trib. II. ERIOCADLEAE. Perigonia interiora intns pleruratine glandnlosa, stamina qna.]i laciniae ejus
nutnero duplici, 6 vel 4.
1 ) Perigonii interlorls moscull partes in tubiun superne cavum, feminei marginlljus superne connatae.
(Stamina 6.) mE S A N T I M M U M Kcke.
2 ) Perigonii interlorls masculi partes usque ad tubum farctum liberai, feminei llbcrao. (Staminn
6 vel 4. • ) ERIOCAULON L.
TniB. I. PAEPALANTHEAE. Pkhigonia interiora eglandnlosa ; stamina laciniis perigonii numero
aequalia vel pauciora, 3 vel 2.
I . T O N I N A AÜBL.
Tomba AuU. Cui. II. 8S6. Mari. N. A. N. C. XVII. là.
Ktk En. III. 494. Mndl. Gm. n. 1023. Meisn. Oen. 407.
CS13). — HTrnvDBA Schreb. Gen. n. 1484.
Flohes mascüu et pkmisei per paria appositi, trimeri.
Pewooniüm utriusque generis duplex; mascd-
LOM INTEHIUS Superne membranaceo-lujjulosuni et ca-
Tiim, levissiine trilobum. Stamina 3, lobulis opposita,
numero eos aequantia. Anihebae monococcae biiocellatae.
Peiusonii feminei iniekioms partes liberae, minimae,
pilis lougis obsitae. Stvli appendices 3. Stigmata
bifida.
Rabicis fibrae rmimlosae, solidas, jiallide fuscae,
ißlabriusculae. Cauías fluitans, simplex vel simpliciter
ramosus, faliosus. Fo l ì a sparsa, semiamplexicaulia,
lanceolata, membratiacea. Pe b u x c u l i
breves, extraaxillares, ad basijt braclea Umgiore aperta
foliis simillima sed angusHore superposita cincti, mo~
nocepfiali. C a p j t u l a glabra. Br a c t e a e involucrantes
et flores stipantes fluribus masculis aequales,
floribus femineis dimidio breviores. F l o r e s mascuia:
Pebigoxìi EXTEIIJOKIS partes 3 basi connatae, subspnngifìso
crassiusculae. Pe r i g o n i i j n t e r j o r i s partes
iii tubum inferne farctum, superite breviter memhranaceum
vix iridentatum connatae. St a m p a S,
exserta. F i l a m k n t a perigonio non adhaerentia. An-
*) Harissliiu' abiirtu pauciora,
Erioauil,
THEiiAE rotundae, monococcae, bilocellatae, dorso
rima longitudinali dehiscentes, hi centro
Uh' effoeti rudimentum epapillosum triplex. Flor
e s FEmiNEl: Pe r i g o n j i e x t e r i o r i s partes 3, libe-,
rae. P e r i g o n i i j n t e r j o r i s partes 3, valde minutae,
apice flabellato-pilosae. Germen tricoccum. St y l i
appendices 3, epapillosae. St i g m a t a 3, brevia, bipartita.
Semina costulis membranaceis iiyalinis longitudinalibus
instructa. Pi l i capitulorum acuti, intus
laeves. — Pa t r i a : America meridionalis, ubi
sub aqua submersa crescit.
Nomen Tonina verisimile est vernacujum guyanense, quod
cl, ScHREBER in Bt/piujärcim e vocibus u'.to' et ijScop compositam
mutavit, quum liaec planta sub aqua crescat.
1 . TONINA FLUVIATILIS.
Tabula »ostra XXXVIH. Fig. L
Tonina ftuvinlilis AuM. Hisl d. pl de la Guiane franc.
I I 8S7. t. 330, Onala). Foirel Enajcl. VII. 698. cl Suppl.
y. 315. Lam. Illmlr. Oen. I. 77S. f 1. (mala, v. s.J. Beaim.
el Desü. inAnn. d. se. nal. 1828. 48. t. 5. f . 4 . (malaj. Mari,
in Nov. Act. Ac. N. Cur. XVII. 1. ló. t. 4. f . 2. (v. s.). Kth.
En. pl. I I I 494. Cv- s-J- SIeudel Sfnops. II. 283.
Eriocaulon amplexicauh fíoUboell PL surin. IV. l. 1. f . 1.
(V. s.J.
Eriocaulon sphagmidcs Poeppig n. 2620. in hb. Vindob.
et Acad. Pelrop. (ü. s.).
üyphydra amplexicaulis Vahl. Symh. III. 99. (v. s.).
Sprengel Syst. III. 891. Schreber Gen. 666.
38