Shared Publication

f n f f T * H R 1 1 1 FFÎ L I I ' I H I Í liif.-l 291 E R I O C A X I I J A C E A E . 292 Interdmn lobi tarn parvi ovaduiit atquö, quia cum hast stammum concrcscuQi, oculos ita fugimil, ut soüs glaiiduUs cognosci posslnt. No ininima quidem loborum vestigia, in noimuUis spocicbus exstant, quao iudlcuiu Eriocaulon echinulatim Marl, et Novo-Hollamlica Eriocaulon nanum 11. Br., nitjricans JÌ. Br., pallidum IL Br.y deniquo Eriocaiila Americao incridioiialis gur/ancnse Kclic et pi/gmaeim Kche scqimnlur. Attnmcn his Amcricac duabus spccicbus rutliinentum ad est pcrparvi lobi membranacei nee pilis nee gianduia instructi. Tubus vero inferior et farclus in omiiibus speciebus observal u r , qui quum interius perigonium iu speciebus illis modo voeatis propter lobos deficientes lolum esse abortum exìstimemus, filamentis et pistilli rudimento concvc«centibus gigiiitur. Deniquo e generibus Paepalantiium imitantibus soli Lachnocaulo perigonium interius quidem decst, sed solidas ilio tubus adcsl e filanientls concrescentibus cum pistilli rudimento orlus. Femineum PERiGONiufli iNTEBius quod a uiasculo valde discrep a i , plenimquo extcrioro fenerius et albidum est, atquo solis in Paepalantho specioso lidie ß/Ki?e?2oquc cundem exterior is colorem fus c um, in uno Eriocaulo palustri Salsvi. eolorom nigricaiitem ostcndit. ^ Tres autcm iiJae ve! duae perigonii partes, quae plerumquo liberae simt, solis in generibus Mesanthemo et Philodtce nec minus in snbgeneribus Paepalanthi Thysanocephalo, Eulcpide, Andraspidopaidc, Psiloceplialo, Carpliocepiialo siiigulari modo concrescunt, quum in margine medio sint connatae, iu basi vero ac plorumque in apice etiam liberae exstenl. J am quatuor onmino concrescendi rationes dignosei possuut. Primum in genere Philodice apicibus rigidis et ereclis singulao partes in margine medio cum lamina rhomboìdali concreseunt. Qui concrescendi modus optinie in icone Martiana (Nov. Act. XIX. tab. 3. flg. 6.) depictus est. Tum in genere Paepaiaiiího duo modi inveniuntur. Nam priimim subgeneris Andraspidopsidis, tum Psiloeepiiali, denique Carphocephali partes singulae marginibus iterum mediis sed ita concrcscunt, ut summus tantum apex tenuissiine iiiembranaceus ne pierumqiie involutus sit liber, iuferior autcm libera pars longior saepeque ad medium versus carnosa et crassa evadit. Onines vero partes, quae vel fere eadem exterioris perigonii longitudine voi minore utuntur, eo breviores apparent, quo magis ápices sunt involuti. Nec minus deinde subgenerum Tiijsanocepliali et Eulepidis margines niedii sed ita conerescunt, ut in ferior pars libera sit brevior, superior contra longior. Praeterea liaee superior pars ad exeraplum totius perigonii scariosa est et erecta ñeque involuta. Longitudine autem exterioris perigonii p a r t e s , quum brevtssimae sint et caducae, ab illis perspicuo et plerumque plurimum superantur. Forma vero partium, quae ilium concrescendi modum (Andraspidopsis etc.) sequuntur, oblongo cuneata, quae buiic, (Thi/sanocephaltis etc.) sublinearis est. J am in speciebus, quarum perigonia vel hoc vcl ilio modo conerescuut, partes singulae marginibus tantum cohaerere ab autoribus dicuntur. Attamen cae re vera concrescunt, quum sub microscopio quam maxime auctae nullum finis vestigium Ínter seso ostendant, sed vi dirupíae margine integerrimo ipsis iu iis locis disjungan tur , quibus natura fininntur. CI. Kunth etiam qui in Emimerationo sua plantaruni coluierere eas vult, in dissertotione „lieber die Gattungen der Familie der Eriocauleen" (Goles, in d, Berlin. Acad. d. "Wiss. 25. Febr. 1841) eas connatiis vocat. Denique quartus modus Mesanthemi est, cujus partes superne fere usque ad summum apicem connascuntur, parte libera inferiore brevi. Pilis vero fominouiu interius plerumquo solo in latero intcriore vestitur; in paucis tantum speciebus ut in PaepalanUio disHchor phyllo Mari, et in P. tjlareoso Klh. et in Eriocaulo (jracili Mart. ntrinque iis utitur. In iis denique Paepalanthi speciebus, quarum perigonii partes margino medio connatae sunt, latus extorius pilis ;audet. Hi vero pili ab illis, qui perigonio extoriori et bractois sunt, diffcrunt loco, quom in perigonii interioris partibus teuciil, quum ad marginem tantum posilis its tota media dorsi pars a basi usque ad apicem careat. Sed interdum pili usque ad apicem ascùndunt, qui tum ciliis instructus apparet. Hunc autem piiorum morem, quodsi omnino ii adsuut, qui genus Philodicon et sacpius Paepalanthi sectionem èapilulis glabriusculis ornatam deficiunt, totura genus Pacpalanthus sequitur. Praeterea longissimis pilis porigoninm hoc Pacpulanlhi\ speciosi Kche et amoeni ad basini etiam versus vestitur. Tum in genero Tonina partes perigonii sunt minimae sed pilis longissimis praeditae. Deniquo Lachnocaulo bao partes omnes desuní quum soli pili longissiuii inveniantur, qui dense nec certo ordino dispositi pistillum cingunt. Natura vero liae partes in Paepalantho et generibus affinibiis plerumque merabranaceae vel scariosae sunt; si vero in paacis Paepalanthi speciebus et in Philodice in medio carnosao evaduul, tamen versus apicem tenuiores sunt. Jam genus Eriocaulon ab iliis modo vocatis et majore inter se necessitudino conjunctis, non solum másenlo sed etiam femíneo perigonio interiore discrepat, quum luijus partos in intcriore latero plerumque inde a medio ad apicem pilis densis ubique abundant et a medio tantum ad basin glabrae sint. In nonnullis autem speciebus totae glabrae inveniuntur. Plerumque etiam in apice crassiusculae et carnosae versus basin tantum membraimcoae evadunt. Deniquo eao ad oxomplum perigonii masculi iu latore interiora glanduiam praebent, quae plerumque fusca vel nigra vel rarissimo pallida paucas tantum species dcAcit. Jam si masculum perigonium hoc Eriocauli, quum anticus lobns major sit, bilabiatum apparet, in femíneo etiam a foliolo antico postica duo superantur, quae tamen in toto genere semper libera sunt. Sed ea in Eriocaulo griseo Kche exterioris perigonii formam imitantur, quum ad modani generis Touinao minima sint et piiis longìs vestila. Tum generis ÌMesànthemi perigonium vacillat inter Paepalantiium el Eriocaulon. Nam idem, quum singulae partes sint carnosae et intus glandulis instruciae, Eriocaulon sequuntur, quam concrescant, Paepalantiium imilanlur. Denique eaedom, quum fructus maturescaut, in intervalla loculorum plerumque magis se inferunt fructumque caducum ciiigiuil. S T A M I N A E T PISTILLI RUDIMENTUM. Stamina, quae ox apice tubi solidi oriuntur aut ad exemplum Paepalanthi et Toninae perigonii interioris partes, quibus opposita sunt, numero adaequant et lerna adsunl vol bina, aut partibus his pauoiora evadunt ad modum Philodicos, cujus trinierus quisque tíos bina tantum stamina finglt, aut ad ratìonom Eriocauli et Mesantheini, quum duplicem partium perigonii numeram praebeont, sena vol quaterna exstant, quorum altera tria vel bina iaciniis opposita sunt, altera cas invicem excipiunt. Jam in Paepalantho, si perigonium interius tonui-mombranRceum est, filamenta inde a basi usque ad apicem singulis ejus partibus arete adhaerent. Tum qui de iis serlpserunt, cum perigonio ea concrevisse dixorunt, quae in iconibus plerumque ita ilopicía s u n t , quasi ipso sub apice perigonii expedita oriantur, afquc ' R È 293 E R I O C A Ü L A C E A E . inferior tantum eorum pars, quae sacpius tota evanescat, cum perigonio concreverit: id quod falso factum esse judico. Nam fila- Dienta, quae cura partibus illis cohaerent, otiamsi inde a summo apice usque ad basin vi ea detraxeris, tamen non minus quam perigonium ipsum restant integerrima. Deinde ea in sectione capitulis glabriusculis ornala non arete sed leviter cum parlibus illis connectunturj denique in subgeneribus quae perigonio non tenuimombranacoo sed scarioso gaudent, omnino eadem perigonio non adhaerent. Dohiscentibus vero antheris filamenla ubi cum perigonio conncctuntur, longiora redduntur atque, quum elastica parte media inlrorsus vertantur, perigonium interius quippo cohaerens cum iis secuin trahunl. Tum summum filamentum, quod antheram suslinet, iterum sursum special. Ceterum filamenta inter se ipsa non connectuntur ncque se invicem nisi basibus tangunt. Antherae vero semper inlrorsae ad modum plerarumque plantaruin duo cocca et quatuor loculos edocent, quales tamen antherae vulgo biloculatae salulantur. Horum vero quodquo coccum, quae sub apice conjunguntur connective, cujus dorso filamentum est affixum, ad vulgarem modum binis loculis instructum et rima longitudinali dehiscens vel oblongius vcl rotundius evadit. Ipsae vero antherae, quum pollinis granula globosa glabra vel scabriuscula flava tandem disperserint, decidere non din morantur. Rärins antherae ad modum generis Philodicos, Toninae, Lach- Kocauli, denique Paepalanlhi rupe siris Gardn. et alhidi Gardn. et prostrali Kcke. uno tantum cocco et duobus loculis prnediiae, lum ab auloribus uniloculatae vocantur. Habilu eaedem singula cocca anthorarum bicoccarum quam maxime aemulantur. Filamentum denique, conncctivo deficiente, ad suturam antherae dorsalem afTigitur. Colore vero antherae in Paepalantho quidem ejusque slmilibus generibus vel fuscae sunt vel ilavidae vel albidae, rarissime (in Paepalantho leucoblepharo Kcke.) suboiivaceo-virides, sed in Eriocaulo plerumque olivaceo-nigrae evadunt, quum m paucis tantum speciebus ad exemplum Eriocauli sexangularis L., africani Hockst., breviscapi Kche., cinerei R. Br., linearifolii Kche., australasici Kcke. albidae vel ad rationem Eriocauli miseri Kche., Tkunbergii Wihstr., melaleuci Mart, flavidulae vel denique ad modum Eriocauli gibbosi Kche., fuscae exslslant. Praeterea antherae in eodom genere Eriocaulo plerumque sunt globosae, in reliquis vero saepissimo oblongao inveniunlur. Jam tria illa gonerum Eriocauli et Mesanthemi stamina quae interioris perigonii lobos alternalim subscquuntur, ab alteris tribus paullulum superantur. Eadem praelerovì in Eriocaulo liberis filamentis instrucla sunt, quum altera illa tria, quae lobis sunt opposita, per brevem basis partem cum lobis concrescant. Perigonium interius masculum una cum slaminibus pistillique rudimento, nec minus femineum simul cum fertili pistillo serius quam exterius perigonium adolescit, quum hoc jam toto adulto illa adhuc minima sunt. Deindo in perigonii interioris masculi inferior tubus farclus apud Paepalanthum quidem eodem tempore quo superior tubus cavus crescit; in Eriocaulo vero tum demum, quum omnes lobi adulti sunt, fardi illlus tubi justa magnitudo perficitur. Stamina vero quodsi cum perigonio interiore conforuntur, in Paepalantho duos adolescendi modos sequuntur. Nam in Iis speciebus, quarum filamenta perigonio arcto adhaerent, stamina juvenilia adultis jam antheris illud superant, quum ipsum perigonium et filamenta adhuc tam parva sint, ut vix'oorum vestigia persplcinntur. Deinde perigonia siinul cum filamentis accrescunt, quae l«ndem polline disperso item perigoniis multo longiora oxslstunt. Quae quidem res optime e do età est in icone Paepalanthi geniculalt Kth. a ci. Bongard in Ad. Petrop. se. malli, ser. VI. 5. tab. 31 Eriocaul. 294 parata, qui quum masculum ejus Hörem dopingerct ac perigonii tubnm ac filamenta aborta esse dissereret, profecto in errorem inductus est, quia nihil aliud nisi perjuveuitem fiorcin illa rationo crescentem attulit. In omnibus Igltur illis floribus slamina jam a prima jiiventute exserta apparent. Tum aUeruni modum species sequuntur liberis filamentis Instruclae. Nam toto jam perigonio interiore perfecto stamina adhuc ipsum infinuim floris fundum tcnent ac postea demum oxlensis filamentis iliud longiludine adaequant vel paullulum superanl. In genere tamen Eriocaulo slamina siinul cum lobis perigonii adolescunt. Jam medium masculi perigonii interioris fiindum pistilli rudimentum occupât, quod trimerum est voi dimerum, prout perigonium interius et stamina vcl ternis vel binis partibus composita sunt. Hoc vero rudimentuni, quia in generibus Paepalantho et Lachnocaulo nec minus Philodice et Tonina fertilis pistilli appendicibus variae formae ornalis has easdem appendices quam maxime imitantur, rectissime pistilli noe slaminum rudimentum est vocatum. In Eriocaulo vero singulae ejus partes, quum glandulas perigonii quam accuralissime simulent, fuscae rarius pallidae sunt et papillis, quibus in Paepalantho saepissimo ornantur, semper careni. Denique quomodo partibus bis Eriocaulon a Paepalantho différât, etsl verbis accuratius explicalu difficile est, tamen jam exigullale et laevi superficie et obscurissimo plerumque colore oplimo palei. PISTILLUM FERTILE. Fertile femlnei llorls pistillum e tot carpellls concrescit, quoi partibus interius perigonium vel, eo deficiente, exterius compon i t u r : sane tribus vel duobus. Unius vero Lachnocauli digyni Kchc. ilos, qui ceteros verticillos trímeros oslendit, pistillum dimerum cingit. Jam quum carpella tenui-membranacea quam arclissime concrescant, tri- vol biloculare evadit pistillum. Unoquoqiie autem loculo genimula una contlnetur, quae d.Ifccío ox ángulo centrali superiore pendet et funículo vix perspicuo instructa est. Tum cl. Bongard, qui in Eriocaulo septangulari L. fioribus dimeris instruclo bina vel terna vel quaterna nulla certa lego ad esse affirmai, quae abori studcant, jure gigni conjecit sena vel quaterna carpella, quorum tamen dimidia pars aut aborialur aut forma mutata laminas (lanières) simulet et appendicis loco habonda sii. Sed re vera ab co in specie laudata bina vel terna vel quaterna carpella esse obsérvala quin dubitem profecto faccre non possum, etsi ci. Martius (Nov. Act. XIX. 39) dicit, in specie quadam brasiliensi flores dimeros gignento se item perspexlsse carpella quatuor, quorum duobus gemmulae perfectae non contineri vlsao sint. Nam quum ipso hic ncque accuratius hac de re disseruerit, ncque nomen quidem speciel atlulerit, recta eum observasse persuadere mihi certo non possum. Tum ñeque cl. Ku>"ru ñeque equidem talia In ulla specie observavimus. Ulis vero „lanières" Bongardii vera stigmata offici, postea diligcntius oxplicabo, quum atia quidem tractaluro mihi de carpellorum verticillo, qui dicitur aborto, dtssercndum fulurum sil. Orunia vero haoc carpella singulis stylis terminantur, qui in infima parte concrescunt et columnam plus minus longam efflciunl, quae In nonnullis quidem speciebus cava est et triangularis, in plerisque tameu solida et teres evadit. Eadem in Mesanthemo radicante Kcke. el in Paepalantho Blanchetiano Kche. ante celeras species longitudine excolUt, dum, saepius perbrevls parta, Paepalantho microphyllo Kth. tota deest, quum toti ejus slyli liberi sint. Jam summao stjiorum superne liberorum partes fiunt sllgmafa, quae papillis tam parvis instrucla sunt, ut eaedem non nisi magis microscopio auctae posslnt perspici. Ildem styll in Paepalanthi subgeneribus Stephanophyllo et Psilocalyco et Tricho- 37 i li!