I I I
I J S ,
I W c J*
1 ÎÉi''
275 ERIOCAULACEAE. 276 277 ERIOCAULACEAE. 278
centrali peiidulae. STYLUS 1, apice in STIGMATA tot quot loculi Simplicia vel bifida, saepe cum
appendicibus styli alteniantia divisus. CAPSULA t r i - vel bicocca, membranacea, loculicide debiscens.
SEMINA pendula, coccum replenüa. TESTA tenuis, coriacea, saepe residuis cellularum
destruciarum pilitbrmibus obsita. ALBUMEN farinosum. EMBRYO antilropus, in extremitate seniìnis
hilo e diametro oppositus, albumini applicatus.
HEJIBAE vel SUFFRUTICES, CAULE perhrevi vel prolato. RADICES suhsimplices liguosae
saepe spongiosae. FOLIA evaginata. PEBUNCULI (scapi) basi vagina clausa aphylìa cìncli, sim~
plices vel apice quasi fascialim ramosi. FLORVM CAPITULA, prorsus capilnla composiiarum imita
ni ia, solitaria vel capitato - congesta. BRACT E AE exteriores vacuae involucrum formantes
hracteae flores stipantes Ulis plus minus dijformes, unijiorae.
CIURACTER NATURALIS FUSE ILLUSTRATUS.
RADIX.
Radix constat e singulis fibris, ijiiao vol mülis vcl paucîs
ramusciüis praeditac semper eatidcm ditnelienlcm praebent ct plorumquo
fasciciilatae, in caule siibmerso vol sub liiinio palilo elongate
sparsao sunt. Muliae species percnnes generis Paepalanthi
sectionis capitulis viUosis praeditae fibris sublignosls vel glabris
vcl villosis, annuae vero ct genera Laclinocaulon Toninaque tcnerioribus
ct flcxilioribus ornatao sunt. Quae tarnen spccics alteri
Paepalanthi scctioni capilulis ginbriuscuiis instructac et generi
Philodice Mesantliemoque (exccpto M. PrcscoUiano Kclie) adscribiintur,
nobis leviter etiam intucntibus longe divcrsas se ostcndnnt,
qiium ßbrae crassiorcs sint el spongiosae nee non albidae, rarius
subfiiscae. Excipias vero subgenus Eulepideni ct Paepalanti)urn
(Thysanocephaluih) iinbricatum Kclcc., qui iisdcm ilbris solidioribiis
et fuscis, quibus scctio capitula villosa praebens instructi sunt.
Denique genus Eriocaulon pracbct llbras spongiosas et albidas, quae
praetcrea scptis transvcrsariis annulatac apparent. Qui quidem annuii
etiam apud genus Paepalnntluim, scd rarius invcniiintur, ct
iideni pauciores ncque adco insignes. Qua e re facile cognosciiur,
facicm fibraruni nobis spccics disponentibus non esse negiigendani.
Fibrac componuntur strato corticali et fasciciilo vasoruiu,
quae vel spiralia vel scalariformia incliiduntur tubo quodani lignoso
e ccllulis constructo c)lindricis, quarum nicmbranao valde iJicrassatae
sunt. Ouare facile accidit, ut tenero strato corticali jam
(lestructo teres illc fasciculus persistât atque primo adspcctiii tota
atque integra radix esso videatur. Qui famen insccat et acciiratius
microscopio structurain inquirit, sumnia ejus varietato maxime
dclcctatur.
Facies autem fibrarum pendet a natura strati corticalis, quod
ita se nobis praebnit.
In generis Eriocauli radice piane adulta (quia nec juveniles
ncc apices fibrarum ad manum erant, evolutioncs perscrutari non
potui) tiibum ligneum cingunt paucae series celJularum parencli}'-
niaticarum.
Totum radicis corpus corticale, quod plenimquc dimetiente
majore quam fasciculus ille vasorum utitur, inter axin ccUulosum
ct cpidermidem dividitur duobus septoruni ordinibus, et horizontalibus,
quae radiccm transverse in spatia superposita dividunt, et
vcrticalibus, quae in radii dircctione ab axi versus anibitum tendunt
ct per iongiiudinem pernniltos loculos alire rcplctos radiatim
circum axim dispositos séparant, ütraque septa in ambita cojitinuantur
in cellulas parcnchvniaticas, quae cpidermidem efficiimt.
Conditione liaud absimili caulis Elaiines Alsinastri iutus radiate
dividitur.
Sepia radialo-verticalia e scriebus tenuissimis simplicibns celiularum
tabuli formi uni a latere quidejn compressarum iu radii vero
axisque dircctione cxtensariim constructa sunt, quorum singula series
totani cujasquc loculi altitudiiicm cxplet.
Binis Imjusce generis seriebus singulus cellularum traclus
accurate inlerpositus est, quae in axis quidem dircctione àdmodum
dcprcssao transverse vero dilatatae ramis horizontalibus rndintiin
dimissis stellatam exhibent formam. Qui rami, quum utriiique cum
cellulis rcspondenlibus e proximo quoque septo verticali porrectis
vario modo conjungautur, transversaria cfficiunt septa ílavidula,
quae propter crebra spatiola intercellularia pormultis in locis irregulariier
perrupla et adspcctui elegantissima apparent.
Qua quidcui structura scptoso - loculosa cum omnino spongiosa
ilia radicis natura tum scptis transvcrsariis superficies annulala
efficitur.
Radices Paep alan tlior um, quae capitulis glabriuscuUs gaudenl,
ad eandem legem adolent. Ne tarnen negligas, deesse plcruinijiie
annulationcm, quum ncque rami cellularum stellalariim tam numer
o s i , quam in Eriocaulo genero inveniantur, ncque illi cum ccllulis
scpti proximi verticalis conjungantur, ncque illis passim in intervalla
cmissis septa transversaria efliciantur.
Aliam vero structuram in radicibus sublignosis neque spongiosis
cognoscinius. Nam fasciculus quidem vasorum hie etiam
corticis supcrstes cxsislil, ipse lamen cortex oritur cellulis, quae
omnes cjusdcm lormae ubicnnque acque dispositae sunt, atque saturate
fuscae vel in spccicbus annuis saepe hjalino-albidae apparent,
ncque pro ratione axis tanta dimetiente utuntur, quanta cortex
Eriocauli.
CAULIS ET RAMI.
Caulis muUarum specierum, quae ab iis, qui de-Eriocaiilaceis
scripserunt, acaulium nomine vocanlur, brevissimus est atquo
in annuis aegre spectatur, quum idem in pe'rennibus rhizomnlis
nomino praeditus saepe crassissinuis et lignosus invcniattir. Rhizonia
hoc, quum summum quotannis foliorum cespites agni infimum
autcm perennes radices praebeat, senescens sub Inimo paullo
profertur. Itaque idem longius actate proveclus in Faepalanlho
hlepharocnemide Mart. Agarici formam simulât, quia apex Coliis
obteclns subito ampliatur et sinuatur. In hoc vero specimine, quod
unicum 0 Paepalanlko Klolzsckiano Kciie nobis praesto est, rhizoma
cicatricibus foliorum emortuorum notalum formam rapi imitalur,
quum radices cx apice vigente per caulem subtcrrancum nefato
cxesum descendentes, quasi e basi ejus oriri videantur. Denique
rhizonia in speciminibus quibusdam Paepalanlki meridensis Kl.
maxime in Iongiiudinem oxtenditur, quia a planta corio humi crassiore
obtectu caulis ut ad lucem adveniat longius crat proferendus.
Sublcrranea aulem haec pars in omnibus simplex est.
Epigaca vero rhizomatis pars perbrcvis, foliorum cespite et
saepe pilis nunc ftiscis nunc albidis ornata, pedúnculos vcl solitarios
vel flggrcgatos procréât. In Paepalanthi subgénero Andraspidopsiile
el seclione quadam siibgeneris Acdnocephali ramos agit
pedmiculiferos, ab autoribus tanquam veros plantae caulcs descriptos.
Solo Faepalanlho intano Kche excepto, qui vcl perbrevcm vel
longius prolatam partem cpigaeam pracbct, eadem species caulem
semper aul perbrevcm aut magis minus clongalum praebct.
Contra aiuuiarum spccicrum caulis minus crassus ncque lignosus,
saepius in eadem specie turn perbrcvis tum magis minus clongatus
invenitur.
Longius prolatus caulis aut herbaceus est aut lignosus ct
saepe ramis quum rainulosis tum simplicibus instructus. Quomodo
cvciiit, ut species, quae caule prolato ct ramuloso ct lignoso utiuitiir,
suifrulices référant, quum herbacei caules vel eredi sint vcl
Huitent vel in basi repant. Non solum autcm in basi, sed porro
ropif npud Paepalanlhim Bongardi Klh.
Quum genus Pacpalanllium disponcrent viri hujus familiae
experli caulis an perbrcvis an prolali raiioncm diLxcrunl, id quod
rcctc factum esse nego. Nam quum vere mullac spccics eandem
caulis Iongiiudinem servent, lamen (supra jam dixi) aliae praesorlim
annuae varia ejusdem longiUidinc utuntur, atquo caulem
tuia perbrevcm tum longius prolalum pracbenl. Itaque concedam
subgenera nonnulla disponentibus nobis non esse ncgligendum cau-
Icin, qui nihil valcat in dislributione generis universi. Ubi nobis
subgenera disponentibus caulis rcspicicndus sil, accurata Paepalanthi
dislributione cdocebimus.
In plerisque Eriocauli speciobus caulis semper perbrcvis, in
paucis parum prolatus evadit, in quatuor tandem longius producías
Huilât. Tum In genere Mesanlhcmo caulis itidem perbrcvis
est ncque minus in I^achnocaulo, si unam hujus specieni cxcipimus,
quae caule brevissimo prolato gaudct. Denique in genere Philoliice
productus, in Tonina longe cxlensus fluitai.
Rami aut caulem aequant aut forma ct foliorum natura ab co
dilìeriint. Quae species ad moduni nonnullarum spccierum anmiarum
ramis caulem aequant, certuni caulis priniarii discrimen non
praebcnt. Eodem modo iu Paepalantho dìsHchophyllo Mari., dichotomo
Kl., guyanensi KL, muscoso Kche caulis, qui dicliotomus
dicitur, a ramis ncque forma ncque pedunculos agendi virtule differì.
Pacpalanflnis proslralus Kche ramorum lego ac rationc quasi
Poknlillam replantcm L. et species luijus generis similes simulai,
quum caulis ipsa in basi in ramos decumbentes, inferné sparsim,
apice vero dense folíalos et pcdunculifcros ibiquc dcnuo ramulosos
disjungnlur. Paepalanlhim bryoidem Kth., albidum Gardn.,
rupeslrem Gardn. denique simili ramorum lege uti facilius oculos
cffugit, quia rami credi et pcrbrcvcs sunt.
Diffcrunt autem rami a caule in Pacpalanlhi subgénero Acll-
"occphalo, quia minus crassi et folia rcmotiora paulloqae aliter
qi'am in caule posila gignunl ct pedunculos oguut, qui in caule
semper sterili niinquam invcuiunlur, Itaquo erravcrunt, qui hujus
subgencris specicbus qiùbusdam caules pcdunculifcros tribuerunt,
quìa rnniis pro caule habitis vcrmn caulem pcrbrcvem ct crassum
ci ligiiosum neglcxerunt. Practerea cjusdem subgencris sectio
qtiacdum ramis ornatur ilcrum ramulosis, qui ranuili, quum rami
caulis stériles sint, pedunculos dcnium proferunt.
Eriocaul.
Ante omncs autem oxcollunt subgencris Andraspidopsidis
rami (ab auloribus semper caídos salutati), qui vcl singuli vel
plurcs e caule semper perbrevi crcscentcs per cetcram partem vel
nudi vcl foHis parvis paucis rcmotis conspcrsi apice pedúnculos et
folia dense verticillata gerunt, quapropter scriplorcs interdum cos
esse proliferos perpcram conlcndcrunt. Hac vero foliorum disposltione
subgenus illud a rcliquis facile dignoscitur.
Propria denique et mirabili lego Pacpalanlhi microphylli
Kth., Gardneriani Walp., argyrotini Kche rami oriunlur ; quum in
apice umbellam pedunculorum sustinculc alteros ramulos singulos
vcl paucos profcranl, qui e pari umbellae altittidinc evadunt ct
saepius dcnuo pedunculorum umbcllas interdum itcrum cum ramo
mixtas gignunt. Itaque quum unus vcl alter ramus,'saepe directa
linca caulem conlinuet alquc parcm ci crassitudincm oslendat, ipsius
cauiis e latere pedunculi aggregati exoriri vidcnlur, id quod falsum
esse ct cxposilio haec et aliaruni fonnarum comparatio facile
edocel.*Similiter eliam rami Paepalanthi canescenlis Kche crescunt.
Paepalanlhus antem Gardnerianus Walp. icone sola nobis notus,
exccptis illis ramis cum pcdunculis mixlis, alios ramos solito moro
ex ipso caulc vidctur agore. Vidimus igitur prolifcralionem inflorescentiac,
in planlis reliquis extra ordincm nalam, in tribus illis
specicbus certa quadam lego sancilam.
FOLIA.
Folia plerumque angusta et a basi laliorc scnsim in apicem
attenuata inter formam lanccolatam et linearem vcrsantur. Interdum
adco sunt angustala, ut seliformia vcl capilliformia evadant.
Rarius pro ratione breviora et latiora marglnibus parallelis cincia
oblonga fuint, ut in Paepalantho oblongo Kche, spadiceo Kche,
pulchro Kche. Rarissimo (in uno Paepalantho spalhulato Kche)
infra mediam attcnuantur ct conspicue angustiora evadunt, quam
supra medium.
Semper integerrima rarius quasi subtilitcr serrulala vidcnlur
propter ciliorum radices bulbosas persistentes. Saepe praesertim
versus basin margine membranaceo vel subcartiloginco
cinguntur.
Birmitas variai, quum folia modo tcnui-membranacca et lierbacea,
modo rigido-pungcntia ct crassiora subsistant.
Basi sacpo caulem ct scmctipsa quasi vagina amplectuntur.
Has partes vaginaeformes semper aportas,- i. e. margino liberas
invenís, exccplo Paepalantho dianlhoide Mart., cujus folia basi
marginibus in vaginam brevcm clausam sunt connata.
In specicbus caule elongato ornalis folia diíTicili ordine adco
sunt approximalti, ut totum caulcm vel maximam partem occullenl.
Ne lamen neglexcris, distiche ca uno in Paepalantho dislichophylto
Mari, esse opposita. Loiigiludo aulem una cum densi ta te
versus apicem caulis aut accroscit (in nuiltis spccicbus parvis subgeneris
Eupacpalanlhi), aut decroscil (in subgcaere Actinoccplialo
et pluribus subgeneris Dimeranthi specicbus). Ubi caulis pcrbrevis
est, iu rosulam vcl cespitcm coarctanlur et plerumque undiquc
patent vcl rarius (ul in Paepalantho hirsuto Kth., Blanchetiano
Kche, condupUcato Kche) dislicha ad morcm Iriduni cquilant.
Eriocaulon genus primo intuitu a rcliquis dignoscitur, quum
foliorum, quae vocanlur fcneslrato-nervosa, nervi longitudinales
pauUo distantes septis transvcrsariis redangiilariler conjungantur,
in cclcris autcm gencribus nervi longitudinales tantum conspicianlur.
Tali enim rationc folia Eriocaulaccarum crescunt, quod omnium
epidermis superior ct inferior scplis longitud inali bus conjungitur,
quae verlicaliler in illam positae ccllulis parenchymalicis construunlur
el fasciculum vasorum includunl. Bini autcm talcs pandes disjungunlur
intervallo , quod in loculos dividunt transversaria sepia
35
»
i *
L