t
, I \ !
* L ' w
Í í í '
I'
P i ! ,
i > t
^ l î
1 li
«H
.il!
1 ( 1 «
M
iJl
h
295 ERIOCAÜLACEAE. 296
cal.^ce, qiiibus lota eoriini pai-s insigni more gignitur, vei toti ad
niodum Pacpalanthi hirsuti K(h. et graminei KHi. vel ad maximain
partem fere usquo ad npicem concrcscunl. Qiiippe qno brevior
est st)lüi'um columna, eo longior evadit eoruui libera pars
vel contra, quo longior ilia, co brovior haec. Sod excipiendus
est Paepalanlhus capillaceus KL, cujus columna et libera pars
quam breyissimae sunt. Deniqne nioneam, in ilia parte opusculi,
in qua specics singulns descripsi, lU brcvius diccro possim, a nie,
priores autores secuto, illam sljloruin colunniam uno nomino stjlum
et liberas partes stigmata esse vocatas.
Liberae stylorum partes usque ad apiccm sunt angustissimao,
filiformes, tcnerae, plorumque iijalinao. Eaedem simpUces sunt in
generibus Eriocaiilo et Mesantliemo et Pliilodico, tum in Pacpalanthi
sectione capitulis glabriusculis ornata (excepto solo Paepalanlho
capillacco KL), denique in nuiltis specicbus e sectione capitulis
villosis instructa, quae subgenus Actinocepbalum iionmülasque
Enpaepalanthi spccics sequitntur ; aiit bifidae jam juveniles
evadunt in ceteris omnibus Eriocaulaceis, jam in generibus Tonina
et Lachnocaulo (excepto L. Beyrkhiano Sporl. ?), tuiu in Paepalantlii
subgcneribus Platycaulo et Xcractide et Diuiorantlio, deinde
in reliquis Eupaopalnnthi speciebus, denique in Paepalantho ìlio
capillacco KL. Quae bifidae st) lo rum partes, quum íenerriniae sint,
ab autoribus saepo sunt simplices luibitae, vel quia si)lorum apices
jam destructi vel duo apicis crura ita inter so eonnoxa erant,
ut ipsae summae partes esse simplices vidercntur.
Deijide apiid onines fero species generum et Pacpalanthi et
Lachnocauli et Phiiodices et Toniuae in ea plerunique parie, qua
st)lì secedunt, tria corpuscula cimi stjlis allernantia inveniuntur,
quae cum hotanicorum studia quam maxime in se converterunt,
tum summum virorum doctorum discrimen excitaverunt. Nam ci.
Bongard atquo eum secutus Guille.hlv et illa esse stigmata putabant
et vera stigmata appendices (lanières) ducebant. CI. vero
Mabtids, laudante Kdnthio, studet demonstrare, illis corpusculis
componi abortorum carpellorum veriicillum, qui fertilia carpella
altornatim subsequatur. Ci. quidem Bongabd, quem locum teneant
corpuscula liaec, sì cum fertìlibus carpellis comparentur, accuratius
non explicat, attamen plerumque (exceptis paucis figuris) his
illa esso opposìta recto iconibus docuit. Denique onines autores
in 00 cousentiunt, corpuscula haec, quum a stignialibus inchidantur,
medium eorum locum tenere.
Equidem vero etsì unumquemquo autorem veritatìs partem
quandam attuiisse censeo, eosdem omnes cum falsis earn commiscuisse
judico. Nam corpuscula haec qutun certo carpellis opponantur
et ad latus columnae exterius affigantiir, a stylis vel stigmatibus
cingi non possunt. Stigmata vero (appendices lanières
Bongard.) cum corpuscula illa tum carpella alternatim excipiunt.
Haec autem, quae dixerim, vera esse exploran qaidem ex omnibus
speciebus licet, attamen examinantibus cavendum est, no maxime
exiguis corpusculis quopiam modo fallantur. Nani corpuscula
haec, quae ubi a stylo secedunt statini introrsum Dectuntur,
per totani fere longitudinem cohaercnt. Stigmata contra extrorsum
sese Iloctunt. Quum utraequo partes in cadem altitudine a columna
tenui terete secodant, stigmata extus, corpuscula intus quasi
esse collocala videntur. ' Qua re autores priores falsi sunt. Áccedit,
quod quum in iconibus plurimis stigmata, basi perspicue cohaerentia
et corpusculorum ¡Horum verticillum ad modum vaginae
includentia fingantur, contra naturam ac veritafem hae partes sunt
dcpictae. Etenim si panilo infra locum, quo stigmata et corpuscula
discedunt, coluninani transverse persecaveris, corpuscula, quum
in tolis cellularum aggregatione earum singulari dilucido noleniur,
ex ambitu columnae cgredi facile perspicies.
Facillimo vero et evidentissime in plerisquo speciebus Paepalanthì
subgenerum Lophophjlli, Stephanophylli, Psìlocalycis, Trichocalj'cis
corpuscula extus, stigmata vero iutus osso posila, tibi
persuadebis. Quorum enim columnae, quae crassior et triangularis
evadit, angulis extimis a centro longissime distantibus corpuscula
illa ìnsidont, stigmata vero in lateribus planis versus mediani
coUminam appropinquant. Evidentius eiiam corpuscula extus posita
apparent in Paepalantho rufulo Ktìi. aliisque, quorum in columna
trialata alas continuant corpuscula, quum stigmata in angulis intiinìs
quam maxime approximati sint et mediam oolumnam teuennt.
Denique in quibusdam eorundem subgenerum speciebus stigmata
corpusculis multo altius connata cum columna officiimt tubum
cujus ex ambitu corpuscula illa egrediuntur.
Jam ci. Martium quidem hae stylorum partes eximie quidem sed
natura ac lego a roliquis speciebus non diverse excultae effugeruat;
ci. vero Bo.ngabdium et Kunthidh difficultatibus quodanimodo pcrturbarunt,
quum ea non probarent, quae in roliquis speciebus osperti
esse sibi visi sunt. Quam ob causam ci. Kunth, qui nngustiis
premebatur, interrogationis sigiiis deverticula quaesivit (conf.
descript. Paepalanthi ruf idi Kíh. in En. pl. III. 530 et hirsuü
Kth. 1. c. 531), cl. autem Bongard se ex difficuUatibus ita expcdivit,
ut pistillum falso depingoret et interpretaretur (conf. Eriocaulon
gramineim Bong, in Act. Petrop. sc. math. sor. 6. III. 557
t. 26.; Er. vimpai-um Bong. 1. c. 6. V. 1.3 t. 28.a-, Er. crassifolimi
1. c. 6. V. 17 t. 29.). Praeterea in omnibus subgencribiis
supra laudatis columna longa evadit.
Neque tarnen miiuis evidenter, qiiomodo positao sint pistilloruin
partes, Paepalanthiis microphyllus Klh. cdocet, cujus corpuscula,
quum styli siiiguli usque ad basin sint segregati, ex ipsis
carpellis egrediuntur nec cum stylis connascuntur. Eadem etiam
species, stigmata quidem cum carpellis alternare, corpuscula vero
illis esse opposita, evidentissime probat. '
Forma corpusculorum illoruni quamvis paullo diversa sit,
tamen in quoque Paepalanthi subgenere sibi satis constat. Stigmatibus
fere semper crassiora et saCpe saturatius colorala atque subteretia
inveniuntur. CI. quidem Martio apud Paepalantìium rigidulum
Marl, in carinam obtusam margine breviter papillosam prominere
videntur, sed quum tota corpuscula specici laudatae papillis
brevissimis liyalinis sint obtecta, quae margine tantum perspicuae
in medio propter colorem corpusculi obscurum oculos facile
effugiant, ea in hac etiam specie teretia esse mihi videntur. Quae
eadem quum in subgenero Actinoceplialo per totam longitudinem
papillis rigidulis, apud Platycaulon vero in apice tantum papillis
longis flaccidis gaudéant, apud multas species prorsus carent papillis.
Denique rudimentum pistilli, quod fundum lloris masculi
tenet, iis semper aequare, supra jam commemoravi.
Quum igitur autores de dispositione styli partium quamquam
injustissime consentiunt, tamen earum naturara interpretantes sententiis
valde discrepant. Nam cl. Bongabd primus et cl. Goille-
51IN corpuscula ilia ad modum stigmatum, partes vero filiformes
ad modum appendicum stylis insidentium vocavit. Contra cl. Mab-
Tit;s, cum quo cl. Kuntií et Steüoel consentiunt, has pro stigmatibus
veris, illa autem pro carpellorum verticillo aborto intcriore
habuit.
Cl. Bongard species praesertim brasilienses examinavit, qtias
postea cl. Mabtius tanquam genus distinctum Pacpalanthiim cxhibentes
ab Eriocaulo sejinixit. Earum fere omnium quum styli
ornati essent corpusculis illis, quae propter crassitudinem et superficiem
glandulosam vel papillosam recipicndo pollini aptissima
viderentur, partes alteras longiores filiformes angustissimas tencrrimas
nil nisi appendices osso existimavit. Earum onim papillae
297 ERIOCAÜLACEAE. 298
scilicet minimae euni verisimile effagerunt. Attamen dabitari minimo
potest, quin his iisdeni stigmata vera efficiantur. Etenim genera
Eriocnulon et Mesanthemum corpusculis prorsus carentia omantur
stigniatibus, quae omni modo adeo partes illas filiformes elongatas
stylorum Pacpalanthi (a cl. Mabtio stigmata, a cl. Bongard appendices
appellatas) aemulantur, ut ne in maxime quidem sub microscopio
auclis ulluui discrimen invenías. Imo in ipso genere Paepalantho
nonnuUao occur runt species (Paep. Blanchelianus Kche.,
favidulus Kth., simplex Miq.), qui bus quum corpuscula desint
partes tantum longiores filiformes adsunt. Quid denique dicain de
Paepalantho bifido Kth., cujus specimina versus boreaiu Americae
meridionalis crescentia corpusculis carent, versus meridiem nascentia
gaudent.
Cl. ¡Wabtius, vi ac rationo stigmatum verorum rectissime
cognita, naturam corpusculorum illorum indagare conatus est. Ei
tanquam botanico sytematico, non vero quum ad morphologiae disciplinain
spectet, licere videtur, ilia etiam ad modum stigmatum interpretari.
Hanc interpretationetn pagina séptima dissertationis suae
(Nov. Act. XIX.) ipse usurpât, quum generi Eriocaulo 3 vel 2
vel 6 stigmata tribual. Sine ullo dubio, cum 6 stigmata adesse
dicit, corpuscula ilia 3 etiam amplectitur, ncque, quod Kuntiiio
videtur, se sex vera vidisse stigmata afllrmare vult. Numerus
enim corpusculorum illorum non secus ac stigmatum semper carpellis
aequalis est, biiiarius itaque vel ternarius.
Deinde demonstrare studet, corpuscula ilia totum carpellorum
verticillum abortuui interiorem exhibere, ad quam sententiam
non solum eo adduciiur, quod ilia iuviccm subsequuiitur stigmata,
sed etiam eo permovetur, quod eadem cum carpellis alternare ci
videntur. Tum cl. Kuntii in hac opinione eum sequitur, nec causas
ab eo allatas plane ac diserte sanciens, nec novas afferens.
Sed carpellorum verticillum interiorem ilia exhibere non possunt,
quia in ambitu styli ea cum extra stigmata tum extra carpella fertilia
esse collocata supra fusius jam exposui. Quam ob causara
fieri tantum possit, ut e.xteriorem carpellorum vorticiiliuu efílciant.
Sed quum carpellis fertilibus illa opposita esso demonstraverim,
praeter hunc verticillum abortum terlium etiam, qui prorsus cvanuerit,
suspicari essemus coacti. Simplicissima igitur carpellorum
dispositio et iis, quao in reliquo regno vegetabili expcrti sumus,
maxime accomodata, sine u!la causa sufficiente valde complicaretiu
et perturbaretur. Praeterea hucusque nec aequum quidquam
noe simile cognovimus, cum Ilorum partes Desvauxiae Biliardieri
R. Br. a ci. Mabtio in tabula li. laudatae dissertationis repraeseuiatae
ratione ac natura a Pacpalanthi pistillo valde discrcpent.
Etenim quoniam vestigium corpusculorum illorum in contextu celluioso
columnae prius evanescit, quam columna cum germen in
unum coit, originem non e floris toro trahunt. Pernuitationem denique
eorum in carpella fcrtiUa, quam cl. Mabtius se vidisse sed
verbis incertissimis affirmai, neque cl. Künth ñeque equidem observavit.
Quae igitur conjectura, corpuscula illa efficero carpellorum
verticillum abortum, quum noe ullo certo argumento nitatur et
siniplicom floris rationem oodeni modo, quo cl. Kuntuii de glandulis
perigoniorum opinio, por turbar ot, cam abjiciendam esse censeo.
Ceterum nulla est causa, cur corpuscula illa aliud quidquam
sibi vello putem, quam quod primo intuitu ipsa profitentur. Sunt
appendices in calycibus (calcarla), in corollis (paracorollac), in
slaminibus (appendices filamentorum Labiatarmn quarundam et
AlUonun, cristae antherariim Bicornium, appendices connectivi
Pinorum etc.), quae semper pro ornamcntis peculiaribus ejus
florum verticilli liabitae sunt, cui insident. In iis tantum, in qui-
'»"s propter rationem dispositionis earum, si spectemus ad verticillum
antecedentem et sequentem, alia intcrpretatio omnino floris
structuram clariorem et simpliciorem reddidit, merit« illae ad
exemplum generis Soldancllae pro verticillo singulari existimatae
sunt.
Quae cum ita sint, corpuscula ilia stjlorum I'acpalantbi nihil
aliud nisi carpellorum appendices habco, paracorollis Amaryilidearum
et Silenearum respomlentes. Quamquam in pistillis reliquarum
plantarum nihil simile quidquam adhuc novi, tarnen nihil
video, quod huic sententiae obstet.
Appendices hac prius perficiuntur, quam stigmata, quae, illis
fere jam prorsus adiiltis, adliuc minima restant.
Stigmata cum carpellis alternare jam ex iis, quao supra dicta
sunt, patet. Quao alternatio, quamquam haud solita, tamen in
Papaveraceis et Stackhouslaceis Jam innotuit. Denique tamen monoam,
in iis speciebus ad modum totius generis Eriocauli, quae
stylorimi appendicibus carent, stylos ipsos loculis opponi mihi
esso visos.
Fbüctüs est capsula, quae tenui-membranacea tricocca vel
bicocca rimis longitudinalibus dehiscens per totani familiam aequalis
constat. Loculi semine uno pcudulo replentur. Plerumque tria
omnia semina aequaliter perficiuntur, rarissime unum vel duo non
foecundata aborimitur, qua re capsula obliqua evadit.
Semina oblique oblonga vel elliptica sunt in basi et plerumque
etiam in apice breviter apiculata. Testa, quae comea nitida
castanea vel fiavidula apparet, aut glabra invenitur, aut seriebus
longitudinalibus li) al in is piliformibus ornatur. Juvenilis enim strato
cellularum tenero simplici cingitur, in siccis difficili per.spoctu, quia
in floribus humefactis non intumescit. Harum cellularum aut parioies
longitudinales costulis in semine maturo, postquam illi deleti
sunt, tamquam pilorum series longitudinales restantibus instructi
sunt, aut parietum longitudinalium paries, ubi binae cellulae
conjunguntur, remanent atque simili modo series longitudinales
pilorum et quidem breviter furcatorum simulant. Rärins cellularum
illarum parietes transversarii costulis sunt incrassati, quae
cellulis destructis persistentes semen seriebus pseudopilorum transversariis
ornant, ad exempUim Eriocauli mclanocephali Klh. et
rosulati Kcke.. Interdum ad exemplum Mesanthemi radicanlis
Kckc. atque Eriocauli gracilis Marl, et curypepli Kcke. semina
pseudopilis densissime obteguntur, ita ut illi sine ordine neque
per series dispositi appareaiit, fortasse quia omnes tres lili modi,
quibus pseudopili finguntur, in uno semine conjunguntur. Denique
fit, ut loto contextu celluioso hyaline remanente semen quasi gelatinose
involutum videatur.
Testa ipsa cornea cellulis tabuliformibus spxangularibus latitudine
longitudinem superantibus componilur. Quarundam specierum
semina glabra profcrentium testa praedita est Itneis jono'itudinalibus
solidis prominentibus paullo anfractuosis interdum divisis,
quae haud raro similibus lineis transvorsariis conjunctac semina
tessellata vel reticulata reddunt. Talia enim semina in compluribus
Eupacpalanthi speciebus pus ili is ad exemplum Paepalanlhi
oblitsifblii Kclie., perpusilli Kth., Lamarckii Klh. et complurium
affiniiim, nec non in Eriocaulo trúncalo Mart, occurrunt.
Semen albumine farinoso granulis minimis composito impletur.
Embryo lenticularis ad apicem seminis hilo e diametro oppositus
ab altero latere albumine, ab altero testa ipsa includitur.
Quum semina speciniinum exsiccatorum, id quod valde doleo, ad
germinandiim perdi icore non potuerim, do explicationc partium embrjoiiis
iiiliil liabeo , quoj rcroram. Cl. Bber Viiidobmionsis clinm
semina a cl. Seilten ex Brasilia viva missa so frusira lerrac mniitlasse
niecuiti coniiiuinicavii.