r'^M I
283 ERIOCAÜLACEAE. 284
mFLOBESCENTIA AC BRACTEAE.
quum densi summas slugulorum ped un culo rum partes
occupenl, capitula cfficiunt siañllima cis, quae in familia Compositarum
obviam sunt. Flores spiralitor dispositi et plerumquc bractois
fulti indo ab auibitii capituli versus centrum effiorcscunt. Exteriores
vero bracteae Dorum expertos capitulum tanquam involucro
ciugunt. Item in medio capitulo, quo bracteae tantum iiiveninntur,
flores non adolescunt.
Ilaque quum capituli summa pars flore non torminetur, flores
laterales sunt ad prolem pariendam necessarii. In speciebiis aiitem
simplicissimae strucfurae in quibus peduncuU vcl ipso caule ramorum"
experto voi ramis nulla iiecessitudine a caule prolatis sustl-
Mcntur, tcrtii dcmum axes flores miltunt et plantao Aneni adolescendi
iinponiint. Hane vero ratìonem in speciebus phirimis , in Eriocaulo
et Mesantliemo et Tonina et Lachiiocaulo et Philodice esperti
sumus*).
Eandem legem pleraque Paopalanthi subgenera sequuntur. In
subgénero Andraspidopside tamen quarti axes summas plantae
partes elTiciunt, quum e caule semper pcrbrovi et pcdunculorum
experte insigni et proprio modo rami procreentur, qui pedunculos
sHstinent. Eandem liane rem in plerisque Aclinocephalì speciebus
cognoseere licei, sive perbrevis sive elongatus sit caulis.
Deinde quinti axes in Paepalantho falcifoUo Kche et divaricato
KHi. flores emittunt, quum rami e perbrevì voi elongato caule
orti non statim pedtinculos sed alteros ramnlos gignant, qui tum
pedunculos gerunt.
Bracteae involucrantes imbricatim seso tegunt ac plorumque
crebrae invoniunlur. In paucis autem speciebus, quae Eriocatdon
quinquangulare L. et trilohum Ham. sequuntur, luunenis
earum minuitur ita ut bracteae ad summum quinqué invcniantur. Exteriores
minimao sunt, interiores sensini accrescunt. Paucae tantum
species quum bracteae exteriores magnitudine interiores adaequent,
Paepalanthum dianlhoidem Mart, aemulantur et Indiae quosdain
cives, quorum siccorum bracteae ad rationem Eriocauli Iruncali
Mart, ejusque affinium cupulam simulant.
Hae vero bracteae involucrantes ab eis, quae flores stipant,
et forma et textura ot colore plus minus diíTerunt. Nam textura
est firmior, color saturatior. Intimae autora sensim et pcdetentim
in cas transenni, quibus flores innitiintur, ita ut Iransitus plcruniquo
vix sentiatur. Sed ne omiserimus, in Mesanlhemo radícunle
m. et Prescoiliano m. atque in Paepalanthi subgeneribus Xeractide
et Eulepido, porro in Paepalantho (Andraspidopside) anthemidifloro
Klh. el lañcifolio Gardn., denique in Eriocaulo Xeranthemo
Mart, et pulchello Kche et pumilo Afz. et pusillo R. Br. intimam
soriem bractearum super ílorum discum multo- exstare atque lioc
modo ad exemplum Compositarum Carlinae et Xerantliemi et Heliclirjsi
radium efl"icere. Ceterum omnia baec subgenera el species
supra vocalae, exceptis Xeractide atque Mesanlhemo et textura et
colore bractearum sibi valde similes sunt.
Haec vero bractearum structura, qua spocios et subgenera
illa praecipue ante eetera excellunt, quum oculis facillime obviam
sii, pcrmultum valet ad species consociandas. Sei caveamus, no
) CoQfcr. ci. Ar,i
Pfliiuzc", de h
gas cogiiitam liabe
A. BKAUN
ficant „den
I BiiAUNir clissertatiouem „Das IiiiUvicluuiii der
s gnvvissitimin, quam ut quid scntiam iutellidebes.
Nomine .ixis liic significavi, qiiod ci.
,,Spross" appellat, et tertii, quarti, quinti nxcs signidritter
bis fünfter Ordnung."
coteras notas uniculque speciei proprias omittamus atque species
disponentes, solius hujus structurae rationem ducamus. Nam
Paepalunthus an/heinidiflorus Klh. et laricif'olius Gardn., quamvis
bracteis involucrantibus subgenus Eulepidem imitentur, tamen
propter miram ramorum formam subgeneri Andraspidopsidi sunt
adscribondi. Quae res eo minus dubia est, quo magis specics
illae fiorum etiam structura ab Eulepide diversae cum Andraspidopside
congruunt. Itaquo Iiae duae species in subgenere, quod modo
vocavi, quasi faciem Eulopidis eadem ratione prae so ferunt, qua in
eodom subgénero sectioni capitulorum glabrorum adscripto Paepalaih
thus arenariiis Kcle et heierophyllus Kche, qui capitula dense
villosa ostendunt, sectionem Paepalanllii capilulis villosis ornatam
simulant.
Has vero specics bracteis radialis insigues non solum Indicum
Eriocaulon fritncalum Mari, sed aliae eliam species ejus similes
sequi videntur, quum bracteae involucrantes, etsi super fiorum
discum non exstant, tamen capitulis humefactis ab eo distent et
quasi radium brevem efficianl, qui ob latam formam liarum bractearum
oculis eo magis patet. Conjicio vero, species lias non solum
siccas ac tum aqua bumefacías sed vivas etiam hoc bractearum
radio brevi uti.
Jam Paepalanthi subgenus Tliysanocephalus contraria maxime
bractearum involuerantium conditione notatur, quum intimae earum
a Qorum disco subito superentur et Cjnarae capitulum demiiuitum
vcl cirrum gladio militum nostrorum ndjunctum simulent.
Forma autem capitulorum in omnibus his speciebus, nisi perjuveniles
observas, semper eadem est ñeque mutatur, quum bracteae
involucrantes floribus adolescentibus non reprimantur. In aliis
vero permultis speciebus quum flores crebri omnes adolescaiit et
exlendantirr ac inferiores in externam partem tum deorsum flectantur,
capitula formam mutant ot primum disco convexo semiglobosa,
deinde bracteis prorsus retrorsis et obtoctis globosa rodduntur. Globosa
autcm liaec capitula saepissime inveniuntur, quia receptaculum
plerumque perbrove est. Sed in paucis subgeneris Tricliocalycis
nonnnllisque subgeneris Eupaepalanthi speciebus, quae et parvac et
annuae sunt , capitulum receptáculo paullo longiore ovatum csl.
Paucissimae dcniquc quae Paepalanthum fascicnlalum Kcke sequuntur,
quum receptaculum contra rationem vulgarem longissimum sit,
cjiindraceo capiuilo instructao sunt, quod Trifolü amjiisHfolii L.,
arvensis L. ot rubentis L. similiimum est.
Jam nervis noque bracteae cujusvo generis ñeque partes pcrigoniales
utunlur, etsi stria quae excepto perigonio interioro mediani
earum partem inde a basi usque ad apicem transit, propter
colorem saturaliorem ñervos simulât. Ab hac lego aberrai Mesanthemuvi
Prcscotiianum Kche, cujus bracteae involucrantes radiantes
recondunt ñervos piares parallelos vasis subtilibus annularibus
composi tos.
Bractearum involuerantium pars exterior saepe pilosa invcuitur,
quum interior glabra sit. Sed interior etiam pars et dcnsiiis '
quidem quam exterior pilis vestila est in subgenorc Xeractiile, quod
ipsa liac re maxime a ceteris fore omnibus Eriocaulaceis disjun{;itur.
Noque minus in Mesanlhemo radicante Kche utraque pars sed
interior et exterior aequo pilis abundat.
Bracteae h-r.OBEs stipantes, quae eo magis involncrontibus
similes sunt, quo propius ambitui capituli sunt positae, longitudine
flores aut adaequant aul superant, quum summao oarum partes, super
eos paullulum emineant. Sod Indica Eriocaulon echimdulum
Marl, et slellulaíim Kche reliquis val do excellunt et facile disccrnuntur,
quia bracteae hac duplici florum long) Indino uluntur ct
quoquoversus patent. Forma aulem, quae in plerisque gencnbus
ERIOCAÜLACEAE. 286
plana et subcuneata esse solet, Mesanlhemo mira orilur, quia
bracteae, summam quidem partem lalioreni infimam tamon filo
simiUiiMom osteiidontes, clavam imitantur. Deficiuut vero bracteae
flores stipantes uonnullas Paepalanthi species ad exemplum subgenerum
Tlijsanocephali et Carphocepiiali atque Eulopidis multarumquo
Psilocephali ot Andraspidopsidis specierum.
Jam receptaculum rarius glabrum est, sed plerumque pilis
tenuibus et mollibus instructum, qui longi et articulati et hjalinoalbidi
floribus obteguntur. Sod Paepalanthi speciosi Kche pili, qui
fusci floribus apertis longiores flunt, tum illos superant atque capitulum
prius albo-villosum fuscanl.
Capitula interdum fiorum loco folia sustinont, qua re Eriocaulon
Mar Hanum Wall, nil nisi formam proli fora m Eriocauli
argentei Mart, r of ort. Constante aulcm capitulorum p r oli fora tione
Paepalanthi subgenus Stephanophjllum dosignari, supra jam de pedunculis
disserons accuralius exposui.
FLORES.
Flores, qui singuli iu singulis bractearum axillis posili sunt,
semper certo soxu utimtur, ncque luiquam hermaphroditi inveniiuitur,
quum feininei slaminibus prorsus careant, masculi vero hi
media parte pistilli tantum rudimontum ostondant. Uniuscujusque
sexus flores non disjuncti sod alteri alteris immixti sunt. Quamvis
saope magnus masculorum numerus in ambitu fomineorum in centro
positorum vol contrarius ordo invoniatur, attamen ne tum quidem
singuli alterius sexus alteros dolìciunt. Imo tantum abest, ut Ilorum
ordo in loto genere certus sit, ut in oadom specie varietur. Solo
in genere Tonina masculi et fominoi per paria appositi sunt.
Quum oaii2Ìum Eriocaulacearum capitula monoica invcnerim,
Eriocaulon covipressiim Lam. re vera esse dioicum videtur. Nam
quae praeterea esso dioica autores affirmant, mihi quidem talia
non sunt. Fieri autem potest, ut in singulis capitulis alter sexus
ita dominotur, ut altorius sexus flos aegro investigotur.
Jam singuli flores aut in bractearum axillis sodent aut pedicello
plus minus brevi utuntur. Pedicelli vero plerumque glabri
rarius pilosi, quum memoria dlgnuin nihil ostendant, jure omitti
possunt, nisi monere volis, másenlos Paepalanthi niuci Kth. ot
degantis Klh. pediccUos in media parto esse articúlalos.
Toro vero plerumque perbrevi singuli verticilli sibi invicem
insistunt. Sod quum torus floris feminei interdum sit longior, intorius
perigonium ab oxteriore noe minus a pistillo brevi intoruodio
disjungitur atque ipsum pistillum pedicello videtur uti. Tum
etiam torus saopius piiis hyalinis vestitus est. Denique singulao
ejusdem verticilli partos semper adeo sunt approximatao, ut in
eadem planitie esso ortao vidcantur.
NUMERUS ET LOCUS PARTIUM FLORIS.
üterquo sexus perigonio ot extoriore et interiore gaudet. Hoc
vero masculo in flore unus staminum verticiilus vel duo et pistilli
rtidimentum, in femineo pistillum fertile sequuntur.
Quisque vero verticiilus plerisque speciebus in codoni flore
est trium partium, paucis duarum. Haec vero lex, quae a paucis
speciebus uegügitur, non imperai nonnuUis Eriocaulis Indiae orientalis
et Novae Hollandiae, quae in flore cetorum trimero perigonium
ExTERiDs duahus partibus compositum ostendunt, ad exemplum
I^nocauli Ir lineati Mart., achìti Kche, Neesiani Kche, Thwaitesii
Kche, pallidi li. Br., echimi la li Mari., minimi Lam., Roiixiani
Sleud., liamiltoniani Mart., euri/pepli Kche. Praeterea tamen monendum
est, ab omnibus Americao speciebus legem siipra allatam
Eriocaul.
non quam negligi. Tolum vero perigonium feminoum exterius Eriocaulo
australasico Kche deest.
Contraria quodammodo experimur, quum observemus intenius
pEEiGONiuiir, quod plures spoeies deficit. Nam totum hoc l'emineis
floribus Eriocauli echinulali Mart, et sexangularis L. et nigricantis
R. Br. deest ncque minus Eriocauli uustralasici Kche,
cujus pistillum nullo perigonio cingitur. Praeterea de aliis nonnuUis
speciebus, quae interioro perigonio masculo ciirere videronl
u r , postea quum diligentius de ilio dissercrcm, Lmgius dicoro
stami. Quodsi vero adest interius perigonium, id quod plerumque
fit, partium nimierus cum rcliquorum verticillorum numero vulgari
lego constituto congruit. Solo autem in Eriocaulo modesto Kth.,
id quod auctor ipse monuit oquidem non observavi, abortu interdum
facto masculus flos interiore perigouio dimoro slaminibusque
tjualuor praeditus est.
Stasiinom verticilli solo in genere Philodice numerum vulgari
lege constitutum inutant, quum flos ceterum trimerus duo tantum
stamina inciudat. Nam quod in Eriocaulo truncato Mari, sona
vel quina vol terna stamina reporiuntur, id profecto nullo modo,
nisi unius slaminis voi totius verticilli abortu fieri potuit. Praeterea
quum ipso in quadam specie sextae antlierao loco ejus rudimonltun
obsorvaverim, non dubito, (\mn Enocaulon australe R. Br.,
quod staminum numero inter sona et terna vacillai et Eriocaulon
pallidum R. Br. ternis slaminibus pracditum item aborlu facto vulgarem
numerum o mis cri nt. Doni quo in Eriocaulo strialo Lam.
saopius non sena sod quaterna tantum inveniunlnr stamina.
Tum vero pistilli rudimentuu, quo masculus flos gaudet,
semper recium numerum praobet. Noque minus feminei floris fert
i l e risriLLüM justum numerum servai, quum in omnibus speciebus
excepto Lachnocaulo digynoKche tot componalur carpidüs, quot
partos sunt reliquis verticillis. Sed in Lachnocaulo ilio , etsi flos
ceterum est trimerus, e duobus tantum carpidüs pisliilum coniiascitur.
Locus vero et ordo singularum partium ejusdem verticilli
voi venicillorum singuloruin ejusdem floris mutatur, prout tribus
aut duabus partibus verticiilus utitur.
Si VLOS est TRIMERUS, unluscujusquc vorlicilli partes acquis intervallis
inter se distant atque ángulo 120 graduum sive tertia circuii
parto disjunguntur. Clarissimus quidoni Martius anteriores
duas partes, quum sibi sint opposituo, 180 gradibus distaro contondit,
et posteriorem tertiam, quae mediani illarum partem teneat,
90 gradibus ab iis osse disjunctam. Quam sen ten (i am quamvis a
ci. Kuntu probatam oquidem non laudaturus sum. Nam quum anteriora
folíola porigonii exlorioris saepius sint obliqua ac dimidia
pars anterior posteriore anguslior sit, levins nec diligeiilius intuenti
ea sibi esse opposita vidcantur. Si»vcro accuratius jam intoriorum
tum oxtoriorum verticillorum ordinem et disposilionetii observaveris,
non amp li us dubium habebis, quin omnes ejusdem verticilli
partos acquis intervallis inter se distent atque tertiam circuii
parlom sive angulum 120 graduum tendani. Nam si ciijusvis spcciei
pistillum observanius vel interius floris masculi perigonium,
quo utitur Paepalantluis, quum partes hae semper certa lege nunquam
negleeta pariantur, ncque ulla anomalia nos fallant vcl perturbcnt,
aequissimis intervallis singulas inter so distare partes cognoscimus.
Deinde quum reliqui floris verticilli alius alium invicem
subsoqtiantur et allenient, liac jam re probalur, exterioris
etiam verticilli singulas partes acque disjunctas esse.
Quod reliquum est do loco floris partium ci. Martius recto
disseruit atquo ipsis Iiis potissime Eriocaulacoas a Restiaceis differre
optime monuit. Nani unam bracteam flores slipanlem duo anteriora
sive exteriora porigonii exlorlons folla ita sequuntur, ut illa quum
3 6
- v r . :
M i