d a , ex cinereo demum obfcure extus rubentia. Pedunculi flores fæmineos
füftinentes perlæpe femibifidi, ac confequenter biflori ; primum erecli, pen.
duli tandem. Caulem, ramofque interdum, inter foliola minora aliquot
Ipica brevis mafcula, absque pedunculis, fæmineos flores gerentibus, terminât.
cvn.
SEDUM RUBENS.
Sedum pumilum, tandem fanguineo - rubrum, foliis tereti - obovatis craffiffi-
mis, addenfatis; cyma fubfeflili fubquadrifida pauciflora ; petalis al-
,b is , rubro-carinatis.
Sedum rubens. Linnæi, Mäntif. II. p. 388- leu Craffula rubens. fyft. ft.
p. 2 26. N. 18.
Sedum minimum montanum , flore purpurafcente parvo , femine ftellato
(capfulis in flellam patentibus). Scheuchz. in itin. Rhxt. Append,
ad Agroflog. p. ÿ6, N. 62.
Sedum faxatile atro -rubentibus floribus.^pSVo'wV/'. Veron. Tom. 3 . Jiippl p,
207. iV. 2.
Sedum caule foliofo, ereclo, umbellato, humillimo, foliis teretibus. Haller.
hiß. flirp. heb. T. 1. pag. 4x4. N. 963. cum omnibus fynony-
mis., prater Oederi, quod Sedum : dafyphyllum. L. eft, omnia item
fynonyma, quæ CL Jacquinius ad fuum & Linnæi Sedum stratum,
retulit.
Sedum hæmatodes. Scopol, fl. earn. 2, T. 1. p. 323. H. 554. ultimæ
ætatis.
Sedum rubens. Schrank, flor. Berchtefg. Epifl. 25. p. 226. IV. 19 1 .
Craf-
Craffula rubens. Allion. fl. pedemont. T. 2. p. 12 3 . H. 17 5$- demptis fynony-
mis H a lle ri, C.Bauh. & Gérardi, quæ ad Sedum hifpanicum L. pertinent,
Gunner.fl. Norvège T, 2.p. 14$. N. 110 6.
Cum atrato quondam Linnæi fedo , pluribusque confufum aliis ; dein
ob quinque forte ftamina in nefeio quibus, jamjam deflorefeentibus, inventa
fpeciminibus , ad Craffulæ relegatum genus ; féliciter iterum per Mantiffæ
Linnæi tomum alterum, fuo inter feda reftitutum eft loco ; & merito quidem,
nam reapfe fedum quam veriffime eft, Rlpium incola, excelfis earumdemin-
crefeit rupibus, ad humiliora defeendens numquam. Mihi primum Lithopo-
litanis in alpibus fuper faxa in der Eisgrube frequens occurrit ; dein fuperim-
rnania itidem faxa prope ltabula armentorum boum Principis Gurcenfis ultra
Fladnizenfes alpes fub Eifenhut. Iterum in elatis rupibus tam Mannharti ;
quam mentis regii Rablenfis prope Lämmerhutten &c. plantula ratione magni-
tudinis, & coloris, ftbi in diverfa ætate ipfi, perquam diffimilis; led tarnen
non variât corolla ; non foliorum ftructura ; neque ipfe univerfe, ut dicimuS,
habitus. Plerique intérim, præprimis Veterum , ab ultima, deferiptionem
ejusdem, munatifunt, ætate, q u a e v ir id i, qualis ptimum eft, rubra dem-
que evadit tota ; atro - quo querub entes eidem tribuendo flores, qui albicerte
funt, linea duntaxat media exarati rubra; capfulas in radiatam patentes ftelr
lam pro petalis , ut jam Seguierius ante me obfervavit , fumentes. Radi-
ce fungofa, terete ( ut videtur annua) haud magna, aut craffa, fed in I011-
giufculas compofitasque abeunte fibras quaquaverfum fparias, intra rupium de-
pkngitur rimas, fubcefpitofa ; plures etenim lumma de radice, ad eamdem
affurgentes altitudinem, exeunt caules conferte addenfati; admoduminterdum
humiles (v id i le x , oftove lineas altos, & jam florebant) foliis ftipatiffime
undique accumulatis obfiti; apice ob flores très, quatuorve, [aut quinque
P p 3 brs