Meon, quod Athamanticum vocant. Mathiol. comment, in Diofcor. pag. î0 ,
fig. pag. 29.
Meum Matthioli. Ddechamp. hiß. plant. L . 6. Cap. 3 1 . pag. 75s. fg.
J d g 759*
Libanotis rupeftris foliis fetaceis uncialibus glabris, floribus fertilibus. Sco
poli. fl. earn. 2. Tom. i . pag. T92. N. 3x5 Tab. 9.
Triginta tres elapfi funt anni, quod rariffimam hanc plantain Goritiæ
inter faxa lateris lævi Lifoncii prope molas Tabacarias, tum in mon-
tibus Salcano adfitis, vulgo Monte Santo, e di Santa Catarina , faxofis
itidem lo c is , magna menfibus Majo & Junio in copia florentem inveni. Ibidem
& Mathiolius longe ante me; primus qui eamdem æri incidi curavit.
Non vero Virum, de re botanica non immeritum, tam acerbe crediderim
reprehendi debuiffe a Lobelio (qui & fatyrice fenenfem herbariorum dicla-
torem in adverl. vocat) Dalechampio, Johanne Bauhino, aliisque, quafi
’Maffiiienlium Foeniculum tortuofum pro vero Diofcoridis Meum propofuerit;
ipfi profefto magis reprehenfione in eo digni, quod inter Maffiiienlium Sefe-
J i , folio foeniculaceo , & inter Goritienfem Matthiolii plantam haud diftin-
xerint. Probe tres hafee novi ftirpes. Seleli Maffilienfe Pens (tortuofum
vocat Linnæus Sefeli) ne quidem Goritiæ crefcit, ubi illud Matthiolii Meon
locis di£tis abunde. Circa Mattaria primiim, Tergeftum inter & Flumen,
ad duorum fere dierum diftantiam Goritia, illud ego inveni, ubi nuspiam
Goritienfem plantam; at legitimum Diofcoridis, Linnæi, aliorumqueMeum,
non nifi fummis in alpibus Lithopolitanis, Ovirenfibus, Capellenlîbüs &c.
fi pro hoc, Goritienfem Matthiolius plantam habuit,' venia dignus elf; non
lua id fecit voluntate ; minus alios, ut inquif Lobelius, fallendi gratia; in-
vitus imo, ne feplafiariis obftreperet, neve mordicus opinionem (uam teuere
te videretur contra rei herbariæ peritos, qui tune unanimes, ut a it, horum
affirmabant fententiam, tametfi rationes in contrarium fefe offerrent &c,
planta Matthiolii Goritiæ certe vel hodieque exillit, a Sefeli tortuofo Linnæi
longe quam diverhffima. Mifi eandem ego, plurimas inter alias, Scopolio,
qui antea viderat numquam ; poftmodum cum Hallero, Willichioque ( qui
perperam plane Athamantæ cretenfis varietatem prongneiarunt) communica-
v it, ac denique in altera floræ Carniolicæ editione Libanotidem dixit rupe-
ftrem. Mei quod oblitus fuerit, non difcrucior ; mirabar tamen, Matthiolii
quod opera præ manibus habens, eiusdem plantam non agnoverit, Sed
nempe ut Crantzius hanc, fuo cum Ligullico Meum, fie ille fuo cum Sefeli
Meum, unam eandemque credidere! felices, Lobelius quod vix erit! Ve-
riffime autem Paftinacam fapit, & redolet cralTa eiusdem, inordinateque
ramofa radix , extus fufçefcens, intus alba* Perennem elfe, quamvis ne-
feirem, vel ex refiduis præteritorum annorum femitabefeentibus petiolis fo-
liorum radicalium intelligerem. Sparfis vage horfum vorfum brachiis , nec
ipfa fere ad normam refla, oblique imo verius in terrain depangitur. CralTa
uteft, non unicus duntaxat plurima inter folia radicalia, fed bini, ternive
etiam caules de illius capite ad unius, femialteriusqué cubiti exaltantur alti-
tudinem. Hi teretes, lævigati, fubtiliffimeque duntaxat fublfriati, uti fuis
radix ramorum brachiis fub terra, fuis & ipfi foliis, ramisque quaquaverlum
diffufis, exfucci, rigidique adfiant. Folia fupradecompofita, iterum fcili-
cet, iterumque, ac tertium & pinnata (Scopoli lùprema modo folia deferibit)
radicalibus, infimisque caulinis longo donatîs petiolo, fummis de vagina
illico membranacea, in pinnas divifis ; his bipinnatis duntaxat; illis tri -
quadripinnatisque. Sunt vero flipulares hæ petiolorum vaginæ fubmembrana-
ceæ , longiulculæ, aréfe caulem femiampleftentes, àpice intègræ, longitu-
dinaliter llriatæ, alternatim albæ, virïdefque: petioli contra, pinnarumque
D d 3 axes