plus minus longa, lineas duas aut paulo latiora, laste aut exflavo viridia
glabra, integerrimo, nec non fubdenticulato ciliatoque margins. Flores in
fummitate caulis flavi, fulvo punftati, aut in editioribus alpium locis toti
quanti flavo-aurantiaci, fubpaniculati: in ramulis aut pedunculis potius, al-
ternis, axillaribus, teretibus, ereftis, plus minus pollicaribus, glabris aut
leviter pubefcentibus, fubbifloris, uniflorisque, nec non, fed perquam ra-
ro trifloris. Fedunculi hi laterales brevifllmi lineas unius aut duarum Ion-
gitudine, ad bafim braftea lineari breviffima fuffulciuntur: alia huic fimilis,
& duas nonnunquam in pedunculi medio, atque paulo infra calycis bafim
•confpiciuntur. Calycis ima fui parte cohasrente germini adnati, fuperi atque
quinquepartiti fegmenta cum petalis paulo longioribus alternantur: ipfa,
ex lanceolato-ovata, acuta, ereao-patentia, craffiufcula, glabra, dorfo ex
atro viridia, lineas duas cum dimidia circiter longa, linea una qua latif-
fima angulliora. Petala quinque asqualia patent: hascque Cx ovato-oblonga,
obtufa, integra, plana, calycis foliolis paulo longiora, fed iisdem tantillum
anguftiora. Filamenta decern, erecla, fubulata, bafi paululum dilatata,
aquofiffime flava, petala longitudine aequant: antheris ovatis aut fubrotun-
dis, polline aurantio adfperfis. Styli duo, breviffimi, fere nullos dixeris,
erefti, glabri, teretes, atque ex flavo virentes. Stigma fimplex, obtufiu-
fculum. Germen inferum imas calycis parti adnatum ex bafi circulari conti-
nua in capfulam denique abit ex ovato-conicam, roftrato bicornem, ultra
calycem fenfim fenfimque produftam, bivalvem, unilocularem, atque fe-
minibus multis foetam.
IX.
GNAPHALIUM NORVEGICUM.
Gnaphalium caule herbaceo fimpliciflimo, foliis lanceolatis utrinque acutis
trinerviis fubtus lanuginofis : fpica florum terminali denfa foliofa. Oeder.
flor. dan. tab. 254. Flor. norveg. 841. Flor. island. 9. Retz. prodr,
flor. fcandinav, num. 902.
I Nequaquam eadem eft planta, quod in tanto auftorum confenfu longe
fufpicabar, cum Gnaphalio fylvatico Linnæi ; utpote altioris longe fedis
incola , nec nonnifi in herbidis fummarum alpium obvia, dum illam Linnæi
prata montofa fylvatica, in quibus abundat, vix unquam deferuiffe atque
excelfa ilia loca, frigido vento perflata petiiffe meminerim. Sed & aliæ
non minoris ponderis notæ difcriminis præter natales alpinos fuperfunt, quae
diverfas ftirpes fatis manifefte evincunt. Oedero inventionis gloria debe-
tur, qui primus in flor. dan. tab. 254. ceu novam propofuit, ex Norvcgiæ
primum, tandem & Islandias alpibus allatam, & ibi folummodo feveriori
alpium climati adfuetam. An Oedero fylvaticum Linnæi Gnaphalium in toto
feptentrione vulgatiffimum incognitum fuiffe fufpicari licet ? Profeélo etiam
atque etiam dubito, ac proinde non pofium non Linnæo, atque ficTaiixoTxra
Hallero caris mihi & fumme venerandis magiftris, litesfufcitare, quoduter-
que Oederi iconem ad Gnaphalium fylvaticum retulerit. De Hallero id eo
magis mirandum, dum ille Oederi ftirpem certo certius ante oculos habuit,
quando defcriptioni Filaginis fuæ Nro. 148. in fihe, addit: foliis fe ad decern
lineas latis in M. Gotthardo reperijfe, & in M. Fouly floribus nigerrimis in fpi-
cam congejlis vix triuncialem. An dubitationi amplius locus, de Gnaphalio
C 3 Oederi