scentia, nunc follicularia, nunc carnosa et indehiscentia,
nunc samariformia, libera coalitave in fructum unicum
strobiloïdeum. Semina in carpelloruni angulo interiore
vel in receptaculi foveolis affixa, arillo subcarnoso fere
completo colorato involuta, tantummodo inferne umbi-
lico ipsiusve chordâ perforata. Tunicoe séminales duplices :
exterior dura subossea, interior menibranacea. /llbinnen
carnosum, solidum. Embryo parvulus, dicotyledoneus,
in basi albuminis erectus.
V eget : Arbores fruticesve elegantes, partibus omnibus,
maxime cortice carpellisque, acri-aromaticse et amarse,
nec vero stypticæ. Fo lia alterna, simplicia, integerrima
vel rarissime lob a la, reticulatim venosa, junior a utplu-
rimum intra gemmam stipularem involutiva. Stipulæ
geminæ, laterales, ramulo et insimul paginæ superiori
petioli inferne incrassati adnatæ, semper gemmam terminalem
foventes, rarius — statu imperfecto — squamifor-
mes, mox caducæ, superstite in ramulis earundem vestigio
circulari. Flores terminales aut axillares, solitarii pluresve
racemosi vel fasciculati, ante anthesin p lerumque bracteà
stipulari spathaceâ obvoluti.
OBSERVATIO.
Magnoliaceoe accedunt ad Dilleniaceas cum liabiLu, lum io sign i partium fructificantium
v îc in iâ , præprimis qu od attinct ad o v ar io rum seminumque structuram. S u nt enim ovaria in
Dilleniaceis pariter m o n o s ly la , unilocularia , e t , adæque a c in eomplnribus Magnoliacea-
rum g en eribu s , e. g . in Drymi F orst., Tasmanniâ R . B r. , Michelid L ia n . , Manglietiâ B t .,
ovulis pluribus serie duplici ad lo cu lo rum an gu lum interiorem aflixis instructa. A cced it,
quod semina familiæ utrinsqne a r illo muniantur cam o so .v e l subpulposo , et quod fabrica
ipsorum v i s , ac ne v is q n id em , in utrâque différât. Q u â r e , ut familiæ istæ discernantur, ad
g enitalium numerum et dispositionein symmetrica n i est d e currendum, lic et et h îc transitus
sat manifesti a familià unâ ad alteram patent. Magnoliaceis quidem întegumenta floralia
ordin e te rn a rio , Dilleniaceis ordine quina rio digesta a ttribnu ntu r; ast reperiuntnr Magno-
liacece, in quibus partes illæ itidem serie quinariâ disp o o antu r, utut e. g . in p lan ta , quam
c l‘ W aliich {Tentant. Flor. Nepal. I , p. 7 ) quà Micheliam Doltsopam descripsit, sicut
universe in bocce Magnoliacearum genere dispositionem integumentorum floralium magis
irregulä rem observavinins. — V em m lam en character iste ad Magnolidceas a Dilleniaceis
distinguendas in Universum magni est m om en t i, utpote qui in illis tantum Magnoliacearum
generibus a b e r ra t , qua; p erm a gn o p eta lo rum multiseriatorum numero su pe rb iu n t , et jamjam
b o c ipso a Dilleniaceis de fie ctunt,-quarum petala constanter uniserialia sunt. A d distin-
ctionem conferunt etiam o v a r ia , in Dilleniaceis subregulariter uniserialia in Magnoliaceis
e contra imb rica to-spica ta, exceptis quibusdam generibus {Illicio L ima. , Drimy F orst. ,
Tasmannid R . Ba -, et v'erisimiliter Temo Motnr.)', quse forte rectius propriam Thalami-
florarum t r ib um , Dilleniaceas inter Magnoliaceasoyte intermediam constituere debent.
Accedunt enim o vario rum dispositione1 propius ad i lla s , quam ad Magnoliaceas, quibns
etiam stipnlis minutis admodum imperfectis foliisque pellucido-punctatis differunt. Insuper
forsan ab ulräqne istä familiä recedunt defectu a r illi, qui in seminibus Illicii, Drimeos et
Tasmannice nondum detectus fu it. — V ir ib u s autem amaris et aromaticis Magholiacete
facile dignoscuntur a Dilleniaceis, quarum potestas mere styptica. S u n t vero istie vires Magnoliaceis
communes cum Ahonaceis, q u a ;, ob flörum partes numero ternario dispositas,
ob antlieras adnatas o vario rumque numernm situmque ipsis perquam cognat®, imprimis
sem inum albumine lamelloso, n e e so lid o , stipularumque defectu discrepant.
Plantæ hujus familiæ inter formosissimas, quas Java et generatim archipe-
lagus Indicus profert, sunt numerandæ, quippe quæ tam habitus elegantiâ,
foliorumque perenuantium pulchritudine, quam florum magnitudine ac odore
jucundo excellant. Quam ob rem species quædam inde ab antiquissimis tem-
poribus indigents in deliciis sunt, ita ut raro Javanorum reperias casulam, quæ
non M ic i ie lia Champaccâ L in k , inumbretur, pulcberrimâ istâ arbore, cuius flores
speciosi suavissimum. odorem longe lateque dispergunt. Hæc ‘ species prima
quoque fuit inter Magnoliaceas Indice orientalis, quæ Botanicis Europoeis, ap-
prime ex icône et descriptione cï R u e e d e , innotuit. Rmipnins e contra Volumine
secundo Herbarii Amboinensis (p. 199-205) non modo hancce descripsit spe-
ciem, sed quarundam etiam aliarum Magnoliacearum fecit mentionem, qua;
omîtes, excepta Sampaccâ montanâ, genus Miciielia L ie n , spectant. Præter illas
autem rei berbariæ periti nullas alias Magnoliaceas in archipelago Malayano
detexerunt. Rebquæ enim omnes, orbi antiquo propriæ, cum in terra continente,
præprimis in China, Cochinchina et India orientait, turn in Japonia indagatæ
fuerunt. Sed harum quoque speeierum fruotus, ad eruendum genus, ad quod
pertineaut, pemecessarii, levius desoripti vel omnino neglecti fuerunt, quâre
dl. D e C and o lle (in Essais sur les propriétés médicales des plantes comparées avec
leurs formes extérieures, etc. Par., t8o6) Botanieos exhortatus'est, ut descri-
ptiones earpologicas Magnoliacearum Asiaticarum divulgarent. Cui invitationi
anno 1823 in Actis Societatis Balavicce primi quoddammodo respondisse nobis
videmur, prout et celeberrimus W a l l ich , anno post, observationes suas in Ten-
tamme Floras Nepalensis emisit. Uberiorem vero fructuum tractatum buicoe
reservavimus operi, et ovaremus, si nobis oontingeret, ut quædam ad illustran-
dam illorum structuram in Magnoliaceis Asiaticis afferremus. Imprimis ad genera
horum vegetabilium rite definienda oontemplatiouem ovariorum in inflores-
centiæ stadio putamus necessariam, utpote quæ insimul cum babitu indicio sat
certo sunt, ad quodnam Magnoliacearum genus planta quædam indeterminata