35 ARACEAE. 36 37 AßACEAE. 38
ScMsviatoglottis, Richardia, Aijlaonma, Dieffenbachia [tab. IV
fig. 14J, Drammcidns, Amm ctc.) ; in aliis voro goneribus, pvaesertim
Colocasia, Coladiuvi (tab. IV fig. J 9), Remusatia, Xanlliosoma
(tab. V fig. 20,21), Syngonium [tab. IV fig. 13, I3aj vasa laticifera
in ambita phlocinatis vel in ejus medio quoque numerosioia
sunt ot processus agunt luiiic brc-viores, quibus superficies
torulosa tantum rcdditur, nunc longiores sive ramiilos, qni cum
laticiferia vicinis anastomoses offiiiguut ofc saopc quoque ad vasa
xyloniatis, praesertim spivalia etannulafa sese applicantes laticem
in ea funduiifc, ita ut haoc ipsa taiiquam laticifcva apparcant.
Genera quaedam inter supra nominata lafciciferis etiam in
radicibus gaudent, c. gr. Xantliosoma (tab. V fig. 33) et Syn-
^f)7iVwm(tab. V fig. 26); observandimi dcnique, Antliuria nonnulla
et Monsteroideas, quae quidcm laticifcns earent, in cortice vel
eliam in parencbyraafce interiore {Monsteroiâeae) series breves
cellulaium longioiiim tannino scatcntium continerc.
Vasa xylematis difToi'entias systematici valoris non offerunt;
t e l a vero, qua fascicul i f ibrova s eul a r e s circumdant
u r , lalos subinde exbibct. Ita in Pothoideis plerisque et
Monsleroideis, exceptis tantum generibus aquaticis vel paludicolis
Symiilocarpus, Calla et Lysichüum, spatia infccrcellulaiia
parva tantum exstant; Lasioideae contra, Colocasioideae, Aroideae,
Stcmrostigmoidcae et Philodendroideae in peti oli s pedunculisque
lacunas majorey numerosasque inter cellulas ostendunt,
variae ifcerum pro generum affinifcate indolis, ut infra in parte
descriptiva fusius adhuc illustrabiums. In lias lacunas saepe
a pariotibus circumdantibussingulae cellulae proéminent, majores
oblongaeque et fascículo rliapbidumreplotae, membranaludenfces
nunc aequabili (Alocasia indica), mane in utroque fine crassioro
fColocasia antiguorum), nunc utrinque tenuiore (Philodendron
tripartiium) ; quales cellulae apud Lasioideas baud raro e
strato cellularnm simplici vel duplici, quo lacunae separantur,
extreniitatcs in lacunas duas diversas exsenmt. — Cellulae
rliaphidigerae etiam in reliquis organis Aracearum frequentes
s u n t ; Lasioideae constantes eas in perigonio offerunt, longttudino
Va—n^iH'""' - insignes.
Hoc loco mentionera faciamus pilorum intercellul
a r i u m , quorum structura inter auctores varios, qui de iis
acripserunt*), optime a ci. VAN TlEGIlEM illustrata est. Occurrunt
illl solummodo in subordine Monsieroidearumy cui
characterera constautenr sisfunt, ibidemque interstitia cellularutn
folli, pedunculi et partium floralium, praecipue ovarii exornant;
secì etiam in caule efc subinde quoque in radicibus aëreis
(Monsiera deliciosa) non desunt. Longitudinem 5 - 7 millim.
atfcingunt, crassitie (etiam crassitie membranae^ in qua saepe
strata conspici possunt) ita variant, ut tenuiores sint, si majore
copia, crossiores si minore numero in meatu intercellulari adsunt.
Forma eoium frequentior haec est: -j rarius figuram
|-| offerunt luncque crura in meatus duos finiìimos iuserunfc
(tab. I l i fig. 5). Ortuni ducunt e cellula parva in septo consita,
0 qua figura -| ita evadit, ut cellula primum formam
triangularem assumat, ángulo uno inter cellulas adjacentes
*) Schleiden in "WiegDiaTin's Archiv für Naturgeschiclite 1839. I.
p. 231 et Grundzügo der wissenscli. Bütanilc, editio U. vol. 1.
p. 253; Hanstein, Milchsaftgefässo p. 46; IL Süeur, dos cellules
consolidantes de Scindapsus partusus Schott, in Adansonia
TJI. p. 2 9 2 ; Tan Tiegueh, reclierclica sur la structure des Arord6es
p. 157; "WieSNER, über das Yorkommen von Haaren in
den Iiitorcellulargängen des Mesoplaylls von Philodendron peTlxisum,
Oesten-. lotnn. Zeitschrift 1875. p. 4.
restante, quuni auguli duo reliqiii in spatium iniercellulare prosiliant
et scnsim in crura longa excrescant (tab. I I I fig. 8—111;
figura |-| autcm eo pronascitur, ut cellula originaria in meatus
duos finitimos procrescat ct in utroque crura effingat*).
Praeter has formas pili iutercelUilares in lamina foliorum
Monsteroidearum quarundam etiam radiatim ramosi, ramis ad
extremitatem itemui furcato-raniulosis occurrunt.— Ubi frequentiores
sunt, hi pili firmitatem partium nonnihil augere valent.
C a n a l e s r e s i n if e r i, cellularum parvarum oblongarumque
stratis 2—3 inclusi, apud Philodmdri genus observantur**),
non minus in caule pedunculoque quam in foliis et radicibus
aereis (tab. IV fig. 15, 18 res.). Species nonnullae, e. gr.
Ph. iñnnatífiduvi, lipviinalifidum et Selloum, stratum illud parvicellosura
adirne vagina libri pachypleuri inclusum habent
(tab. V fig. 27, 28); genera autem Philodendro affilila Homalonima,
Bcldsmatoglottis, Ghamaecladon loco canalium resiniferorum
cavitates ellipticas tantummodo possident, sod simili
ac illi ratione strato cellularnm minorum inclusas.
D u c t u s gnmraiferi vel niassulao cellularnm in mucilaginem
conversarum apud Colocasioideas efc Monsteroideas.,
praesertim Monsteram -pertusam et deliciosam atquc Rhaphidoplioram
^¡ertusam, in caule vol etiam in rhizomatibus proveniunt.
Denique etiam de radicibus AracGarum observanda
quaedam habemus. Omnes in eo conveniunt, ut centrum radicis
cylindro occupetur vasis numerosis iustrucfco, quorum minora
ad peripheriam, majora ad centrum spectant, omnia autem in
radios cum massulis parvis pbloematis alternantes disposita sunt.
Solemniter cylindrum integrum conspicimus, rarolaminisparenchyuiatis
circumdantis profunde lobatum (Philodendron hipinnatifidum,
tab. V fig. 29, 30); in ejus peripheria semper, Anthurio
tantum excepto, vagina s. d. protectrix („Scbutzscbeido" germ.)
obsei-vatur, sed non semper identica cum ea, quam ci. CASPARY
hoc nomine descripsit. Quae in Dieffmbachia e eellulis,
Icptopleuris et ad parietes radiales macula quam vocant Casparyana
instructis constat (tab. V fig. 32); in Philodendro Selloo
aliisque cellulae ejus aequabiliter iucrassatae sunt (tab V fig.30),
itemque in Moiistera dimidiata (tab. V fig. 25) ct Monsiera
deliciosa (tab. II fig. 7), ubi praeterea vagina e duplici triplicive.
cellularnm serie constat. In Philodendro pinnatifido ad
peripheiiam radiéis súber copiosum obtingifc et praeterea imnieciiatim
sub epidermide sti'atum librosum 2—3 series erassum
((ab. V fig. 27, 28), quod strato sclerenchymatico in radicibus
aereis Monslerae delidosae respondet; in Anthuriis vero
nonnullis, seil. A. crassinervio ot affinibus, superficies radicum
aerearum strato occupatur pluriscriato, e cellulis liyalinis, Icptopleuris,
spiralitsr stiiatis et aeriferis conflato, quod ex ipsa
epidermide pronatum et a parencliymate interiore per seriein
cellularum pliellogcnarum sejunctum est. Praeter in Anthurio
*) Immerito igitur cl. ITansteiî? (1. 0.) tales pilos pro fibris libnilibu8
copulatione junctis hubuit; quas contra hio auctor in Anihurio
Wageneriano descripsif celluhio in formam |-| conüatao,
rovcra fibras librales sistuut, ut jani a el. Van ïiëgiiem (Recherches
p. 161) deinonstnitum est. Quiim altera ex parto planta
dicta Polhos Jíumphii, eui el. Van Tiiíghem {I. o. p, 169) pilos
interoollulares adscripsit, a Polho rcraovenda et ad gonus Monstci
oidearum Cuscuariam transponcnda sit, pili illi, ut supra jam
indicaviintis, tíuituinniodo pro subordine A/oiisleroidearum tamqnani
nota oharacteristica restant.
**) Primus el. Tri5col oas descripsit in „Recherclios sur los vaisseaux
latieifôrcs", Adansonia VII. p. 204.
stratum rllud, qiiod velum-radicis (germ. „ Wurzelhülle") auc-
- tores appelliti'lint, ctíam in' J-Ioinalomenate, Schismatoglottide et
PhiVodendro observatur (ea taiilinm ditVerentia, quod cellulae
ejus non spiralitcr incrassatae sunt); uandem etiam radices
aéreas OrcMdearuvi epipliytarum exornare, notum -est.
DIÜ F LORIBÜS AIUCEARUM.
Sunt qui opinantur, flores intlorescentiasq-ie Aracearum
tarn imperfectos a natura relictos esse, ut nominibus „flores"
vel iufiorescentiae" nondiiin salutari possint.'•••) riaec vero
senteutia in inaccurata- liujus ordinis cognitiono tantum nititur
et facile refutatur'eo, quod praeter formas fioruin imperfectas
etiam tales apud Araceas occurrunt, quae a typo Monocotylearum
normali non difFerunt, et aìiae adhuc intor extremas illas intermediae,
ita ut conjunctim seriem prorsus contiiiuam effingant.
Omnibus porro rationibus, cqm morphologiae, tum affinitatis
voi phylogcneseos, perpensis, concludi potest : f lores Aracearum
o m n i u m origine ad typum Monocotylearum cons
t r u c t o s , deinde vero abor t u variaruin par t ium dep
a u p e r a t e s , raro novis [jartibiis locupletatos esse;
id quod insequenlibus accuratius demonstrare- conabininr.
Primum autem de ratione, qua fiores Aracearum typici
versus axem generatorem positi sunt, pauca praemittere liceat.
Bracteae et bracteolac sive prophylla nullibi hucusquc in lioc
ordine, observatae sunt; ñores nunc trimeri (ad schemaP 3 - f 3,
A 3 - f 3, G 3), nunc dimeri (P 2 -j- 2, A "2 - f 2, G 2)
occurrunt.**) Flores vero trimeri apud pleras'que Araceas, quae
perfectioiibus iis gaudent, ita stant, ut tepalum impar perigonii
exterioris antrorsum spectet rarius dispositione contraria
utitur. Ulterioicm rationem e. gr. in Oronéio aquatico
invenimus, itemque in Spathiphyllo ì)lando\ in aliis autem
SpatUpliylli speciebus tepala ad = posita sunt. Etiam stigmata
— quae quidcm in flore Monocotylearum typico eandem
positionein liabent ac tepala exteriora — subinde s'milcm
vaùationem offerunt; ita in Alocasia indica ad = , in Alocasia
Lowii ad = stanfc, Homaloviena Zoìlingeri \\ivSixn(]\XQ positionein
adeo in uno eodemque spadice exbibet. Quae quum ita sesobabeant,
pleraeque tamen Araceae trimerae, ut in perigonio
esteriore, sic etiam in stigmaiibus positione = utuntur; quod
autem ad flores dimeros attinet, bi phyila perigonii exterioris
cum stigmatibus lateraliter, i. e. ad dextram et sinistram a
floris mediana posita liabent; exceptionem tamen ofFert Lrjsichitum
camtschatense, ubi jihylla i sta in medi an am cadunt.
Jam ad rem ti-anseamus. Florum conformatio apud genera
insequentia haec est:
Spa'MphyUum, AmoviophyUum : P 3 - h 3, A 3 + 3, G 3.
AnadeTìdron :
P (x), A 2 H- 2, G 1.
Anepsias :
Rkodospatlia, Rhaphidophora,
Slenoap^ialion, Monsiera :
Epipremnxim, Scindapsus, Cus-
A 2 - 1 - 2 , G 2 + 2i
A 2 -t- 2, G 2.
A 2 -f 2, G 1 (vel in SeindapBo
et Cusciiarii G 1—2 P).
*) E. gr.' el. Beketoff in libro „Cursus der Botnnik" voi. IJ.
(St. Petersburg 1S74).
**) P signiiìeat porigonium, A androeceuni, G gynaercunj; nuiueris
2 2 indicare volunnis, vorlicHlos duos dimeros adesso, 3 + 3
verticillos duos trimoros etc., semper regulariter alternos.
Arac,
Quae quum genera inter se consentianfc foliorum nervatura,
poéitione eoruiu disticha et vernatione antidroma (qua vero
ratione Bpatkiphyllum et Amomojìhylhim exceptionem offerunt),
porro in eo, ut omnia pilis iutercalluìaribus supra descriptis
gaudeant, a- reliquis autem Ardceia bac nota différant: dubium
esse non potest, quin uexum bone naturalem constituant.
Colliitis antera formulis supra exbibitis, bunc nexum etiam in
florum structura recognoscas, ita ut persuasum babeamus, in
omijibua illis generibus origino enndem floris typuin, cum reliquis
Monoöotyleis identicum adesse, qui in singulis iuvariatus
resti tit (Spaihiphylluvï, Amomophylhim), iti aliis autem reductionem
seu depauperationem, raro, ut in Anepsiadis gynaoceo,
locupletationem subiit. Computatis delude differontiis, quae
genei-a ilia etiam in ovulorum, endospermii et embryonis fabrica
offerunt, cbaracteres intelliguntur, quibus ad cunstituendum
eonim systema naturale praecipue uti debemus.
Simile quid recognoscitur, si florum rationes in serie insequente
comparamus:
(}ìjrloa2)erma, Lasia, Anaphylluvi,
Echxdnlum:
TJrospalha :
Op/tione :
Draconiiwn polyphyllum:
Dracorämm gigas:
Synaniherias :
Amorph02^/'alius :
„ Bivieri (singali flores):
Pheinonium :
Thomsonia aecl. APjpytkion:
Aiichomanes, Hydrosme ;
Corynophallua :
P 2 + 2, A 2 -h 2, a 1.
P 2 + 2, A 2 -i- 2, a 2.
P 2 H- 2, A 2 + 2, G 2 -[- 2 T. i
P ? + A I + J, G
P 3 + 3, A 3 3, G 3.
^ A I -h î; o G 3.
d" A 2 y. 4; o G 3 ad 1.
cT A 2 -h 2; Ç G 2.
d" A 2; Ç 0 2 V. 3.
ci" A 2 ad 4; Q G 1.
d" A 2 y. 3; 9 G 1.
¿ • A l ? ; g G 1.
Genera priora liiijus serici igitur florum struetura iis respondent,
quae in capite serici primae stant; sed struetura
anatomicii et pbyliotaxi ab iis differunt. Haud vero dubium
est, quin cum generibus reliquis hujus seriei arcta affinitate
juncta sint; itaque itcrum transitum naturalem a floribus perfectia
ad imperfectos ante oculos habemus. Pi-aeterea in hac
serie transitus occurrit a ibrinis, quae spadice usque ad apicuin
florigero gaudent, ad eas, quarum spadix in appendicem sterilem
productus est; qua quidem ratione Anchomanes et Thovisonia
inter Dracontium et Amorphophallum medium tenent.
Praeter flores depauperates in serie ilia etiam tales inveniuntur,
qui locupletationcm experti sunt. Ita Dracontium
gigas in androeceo praeter verticillos duos typicos tertium adhuc
cffingit, in Ophione autem carpidia 2 vel 3 ad gynaeceum
no)'male accedunt (similiter ut in serie p.'ima apud Anepsiadem).
Ut alia quoque exempla afferam, in Typhonodori fioribus masculis
subinde stamina 8 inveniuntur*) et PhUodendrì gynaeceum
nunc dimerum, nunc 3—4—8-carpidiatum obtingit-"--).
Quum in seriebus supra exliibitis baud diificilc fuerit,
connexum intelligere, qui inter genera aperigoniata vel unisexualia
et ea cxistit, quae ad typuin completum constructa
sunt: minus facile est in seriebus quibusdam, flores unisexuales
et aperigoniatos tantum exhibenlibus, quari'm affinitatea cum
generibus hermaphrodiiis perigoniatisque noadum satis fiquent.
I t a Colocasioideae omnes (Colocasia, Remusatia, Alocasia,
Qonataiithus, Caladium, Xanthosoma) flores offerunt imperfectos,
*) Forsnn autem haec stamina verticillos tetrameros, igitiir duos
tuuluu) offiugunt, ut e. gr. etiam 'ii Paride quadrifolia observatur.
"*) Numerus verticilloruni vero, quos carpidia effingunt, in hoc gonero
non tute determinari potest.
7