11 BALANOPHOREAE : LANGSDORFFIA. 12
T o t u m rliizoma coloro gaudet albido- v. sordido flaveiitì. Tol
u e n l o tegilur teimiori vel densiori, brcviori vel loiigiori, niox
e v a n e s c e n t i v. dhitius persistenti, In ramiills novcliis semper obvio.
L o n g i s s i m u m hoc et donsissimiim, instar lanne fl aves c ent is, in for ui a
o x i s t i t , qnnm cl. WEDDELL titnlo Langsdorffiae rubiginosae des
c r i p s l t ; quam vero, qunm alia nota a L. hypogaea normali liaiul
d i f f é r â t , formis praetcrea quoad touiontiim iutermcdiis haud deficie
n t i b n s (e. gr. Langsd. Morilsiana Kl. et Karst .), cum hypogaea
i n unicam spccieui comprehendcrc baud liaesito.—Organis folinccis
r l i i z o m a omnino carol; ila otiam rami seciindarii pii)llo suiTiiIcienti
d o s t i t u t i sunt. Item ordinis more fibris radicantibus privatum esf,
q u a l e s siquidem auclores noiinnlli indicavissent, in eo niti, quod fibras
r a d i c um nutrientium a rhizomate inclusas immcrito parasito ads
e r i p s e r i n t , jam cl. J. D. HOOKER docuit.
D e evolulione rliizomatis c semine nil Iiucusque comperlum
h a b e m u s ; verisimiliter autem embryo snper radiccm niitrientem
p r i m u m in tuber explicatur, quod deinde ramos emittit. Item,
q u a n t o tempore rhizonia inde u gcrminatione indigeat,-donee flores
f e r r e voleat, nondiim novinms. — Postquam florero coepit, per
a l i q u o t tempus in eo continuare posse videtnr, ut e gemmis juven
i l i b u s quae una cum inllorescentiis evolutis saepe occnrrunt (cf.
fig. 3), concludi potest; quin autem rhizoma revera perenne sit, ut
cl. J. D. HOOKER notavit, adhuc dubito, quum nunquam vestigia
i n f i o r e s c e n t i a r um pristinarum in eo viderim. Neque vegetalionem
Beloseos observavi, qua hoc genus perenno fit: ramos nempe rhizom
a t i s radicibns obvinm venientibns adnexos, ibidem tuberosoi
n t u m i d o s , ramos agentes et tali modo novum vegctationis centrum
s i s t e n t e s . Omnia potius Langsdorffiae specimina mihi visa imum
t a n t um insitionis locum exhibebant, ubi rhizoma tuberoso-incrassatum
e x s t a b a t ; ramis plerumque omnino liberis, aut, ubi radicibus adnexi
c r a n t , neque consplcue incrassatis neque ramos copiosiores emittent
i b u s . — Rhizoma singulae planine longitudinem pedis et ultra
a s s e q u i potest; plerumque autem minus existit, adeo accidil, ut
j a m floreat, quum nucem Juglandis vix superet.
b. Ana tomi a (tab. II. fig. 1—11).
S t r u c t u r a m internara tanlummodo in ramis rhizomatis accur
a t i u s examinare licult, quum partes tuberosae nonnisi statu sicco,
a d examen microscopicum haud satis idoneo, mihi praesto' fuissent.
D e his igitur disputatio brevis et incompleta, fusior de ramis erit.
R a m i parenchjmate componuntur, quod fasciculi fibrovascul
a r e s 2 0—3 0 longi trorsum percurrunt. Qui adeo tenues, ut in sectione
t r a n s v e r s a l i oculo nudo puncti tantum speciem praebeanl, pro forma
r a m i cilindrica vel compressa in orbem vol ellipsem dispositi, tang
e n t i a l i t e r parenchymate copioso sejuncti, a centro aequam
f e r e ac a peripheria distantiam occupant (Gg. 1. 2 f.). Phlocma
e x t r o r s u m , xylema introrsiim dirigunt; in universum cum axe
p a r a l l e l i procurrunt, passim qiiidem anastomosibus juncti, passim
I t e r um divisi. Quibus igitur rationibus typo Dicotylearum respondent.
P a r e n c h y m a rami e cellulis constat sat amplis, subisodiamet
r i c i s in sectione horizontal! (fig. 3), bis ad quadriiplum elongatis
in verticali (fig. 5 ) . Versus peripheriam ab omni parte diminunnt
u r , ita ut extimae '/j tantum vel '/, diametri interioriim metiantur,
e t corticis speciem, continuo tamen in contextura interiorem transe
u n t i s nec bene definiti, constituant (fig. 3. 5 c.). Ipsae cellulae
s u p e r f i c i a l e s convexe protuberantes et saepe paullo ampl iataei n epiderm
i d em conspirant (fig. 1 1 ) ; frequenter praeterea in pilos excrescunt
u s q u e 4 mm. longos, tenues, bicellulares, cellula basilari breviore
basi bulbosa, terminali sensim attenuata (fig. 7). Provectiore
a e t a t e totum s t ratum superficiale s a epe plus minus d e s t rui tur (fig. 3 . 5 ) .
P l e r a e q u e luijns parenchyraat i s cellulae leptopleurae cxstant, poris
m i n u t i s macnlatae, contento aqnoso ot niassula subrotunda substantioe
c e r a c e a e albidae, qua cjtoblastiis magnus includitur, repletae (fig.
g _ 6 p.). Aliae contra ampliores et longiorcs, valde incrassatae
p o r o s a e q u e et cera destitutae obtingiint; quae in corpnsculn laraellif
o r m i a voi subcylindrica congregatno vel etiam solitariae, magno
n u m e r o per totum ramum sparsae, parencbymnti consistentiam
d u r i u s c u l am granulosam tribuuut (fig. 1 — 6 sc.). Hae cellulae
q u o a d incrassationom multum ludunt; nunc in omnibus parietibus
a c q u a b i l i t e r adauctae, nunc innonnullis tenuiores ( f ig.3—6 sc'.), adeo
p r o r s u s non mutatae obveniunt, parietibus vero oppositis eo magis
i n c r n s s n t i s (fig. 3—6 sc.). Siquidem in greges collectae sunt, cons
t a n t e r parletos tenues extrorsum dirigunt, unde singulae phalanges
v a r i e lobatae et dontatac apparent (fig. 3—6 sc.). Rationibus istis
p l a n t a e pro stationibus diversas seso habere solont; ita in specim
i n i b u s Columbicis a KARSTENIO lectis nonnisi cellulas acquabiliter
i n c r a s s a t u s , in iis, quae b. SCHOTT e ditionc Scbastianopolitana rep
o r t a v i t , tales observavi, qualos figiirae nostrae exhibent, quum in
s p e c i m i n i b u s a cl. REGNELT-IO in prov. Mina r a m lectis cellulae semii
n c r a s s a t a e rariores occurranf. Jam vero ex hoc transitu concludi
l i c e t , differentias illas haud specifici esse momenti. Notandum
a d h u c habemus, parietes incrassatos strata bene conspicua numerosa
o f f e r r e , poros saepe eleganter ramosos (fig. 4. 6 sc.) et colorem
l u c i d e flavum vel albiduni.
F a s c i c u l u s fibrovascularis in sectione transversall formam
e l l i p s e o s praebet, cujus axem breviorem cambium occupai (fig. 3 f.,
flg. 4 ) . Omnia ejus elemento seriebus radiali-longitudinalibus disp
o s i t a sunt. Xylema praecipue vasibuS^constituitur, non ila breviter
a r t i c u l a t i s , laxiusculo reticulato- v. s t r iato-porosis, ad parietes transv
e r s a l e s scalariformi-perforatis (fig. 4—6 v.); spirifera v. annulata
d e s u n t . Vasibus cellulae pauciores prosenchymatis leptopleuri,
p a r u m quidem characteristi, quum parietes transversales vix obliqui
s i n t , igitur a cl. UNGERIO „pseudoparencbyiiiii" salutali, intermixtae
o c c u r r u n t , quae parietibus laevibus, contento plasmático et cytoblaslis
m a g n i s gaudent (fig. 4. 6 pr.). Phloema fere prorsus cellulis cons
t i t u i t u r iis prosenchymatis in xylemato obvii consimilibus, nisi
p a u l l o longioribus parietibusque transvorsalibus magis obliquis,
q u a l e s malacopliloeodicas (Weichbastzellen germ.) app e I l a b i m u s (fig.
4 — 6 m, ) : hisnliaes.d. cribrosae iiUerjeclae occurrunt, sibimet long
i t i i d i n a l i t e r superimpositae, prioribus siibangustioros, ad lamellos
c r i b r o s a s qiiidquam ampliatae, lamellls hisce subdisciformibus horiz
o n t a l i b u s minutissime porosis (fig. 6 cr.). Cambium denique,
D i c o t y l e a r um more utroque latere apertura, forma celliilariun el
p a r i e t um crassitie vix a ccllulis prosenchymaticis differì, itidemque
p l a s m a l e magnisque cytoblaslis scatet (fig. 4. 6 cb.). Totiis fascic
u l u s substantia ilia ceracea, qua parenchyma gaudet, destitutus esl.
F a s c i c u l i vasculares cum rliizomatis ramo incrementum uliq
u a m d i u continuant, lentissimum tamen, ita ul haud conspicuo
a u g e a n t u r . Praecipuum rhizomatis incremonluni potius parenchyraali
debetur, quod quidem, quum fasciculi proportionalem semper
a centro el peripheri a distantiam retineant, per tolum ramum acquab
i l i t e r adaugeri videtur.
I n p a r t e r h i z oma t i s tuberosa eaedem contextus species,
a c in ramis, diversa outem dispositione occurrunt. Parcnchjma
c o p i o s i u s , fasciculi fibrovasculares numerosiores cxistunt; nec hi
in orbem vel ellipsem ordinati, sed irregulariter sparsi, varie flexi,
c r e b r o in ramos divisi, tuber inler el extra fascículos e radico
n u t r i e n t e adscendentes omni directione pervadunt, extreniitatibus
q u i d em versus peripheriam subverlicaliter tendentibus, cc. 2 mm.
i n f r a cam definitis (fig. 8 f.). Xyleraa nunc introrsum, nunc
13
BALANOPHOREAE: LANGSDORFFIA.
e x t r o r s u m , nunc .transversaliter dirigunt, ceterum fasciculis ramois
c o n s i m i l e s . Paronchyma quoque, si oxcipias quod in universum isod
i a r a e t r i c u m , circa singulos autem fascículos pro eorum traclubus
p l u s minus elongalum existit, ut in ramis sese habct. Quomodo
t r a n s i t u s e tubero in ramum fiat, haud observavi; probabiliter autem
n i l peculiaris hie offerì, quum rami tamquam simplices prolongalionos
a tubero aboant. — Si pars tuberosa minus crassa magisque elong
a t a , ramo igitur similior existit, etiam dispositio conlextuum magis
u t in ramis seso habere videtur ; item, ubi r amus quidam subluberoso
i n c r a s s a t u r .
c. Ins i t ioni s ratio.
D o hacco examen accmatius mo instituere haud potuisse, quum
s p e c i m i n a cum radico connexa statu tantum sicco mihi praesto
f u i s s e n l , magnopore doleo ; attamen contigli, investigaliones virorum
ill. HOOKER, KARSTEN el CHATIN * ) in universum confirmare. Quibus
d o c e l u r , ramos rhizomatis, siquidem radicem pro nutrice idoneam
t a n g u n t , ei seso applicare, facie quidem laterali (nec apice, qui
p o t i u s in solo longius prorepit), actione quadam specifica radicis
c o r t i e em loco invaso resorbere, et denique ligno sese adncctere. **)
R a d i x ita irritata plus minus intumescit et o ligno a parasito inv
a s o ramulos singulosque fascículos fibrovasculares, parenchymate
p a r c o angusto quasi corlicalos in ilium iramillil; qui flabellatim
d i v e r g e n d o saepiusque ramos agendo (fig-8) plus minus longo proc
u r r u n t , sed solemni ter apicibus attenualis int r a paras i tum adhuc definiu
n l u r ( f ig.8—10) . Quibus ut rum hsúcwWLangsdorffiae pr o p r i i sese
a d n e c t a n l , an ab iis liberi perseverent, liaud satis hucusque pers
p o c t um habomus; ceterum autem coadunalio ila fil, ut parenchyma
p a r a s i t i ad contextus radicis, tura corticales, luni fibrovasculares sirap
l i c i t e r seso apponat ot intimo cum iis coaloscat. Etiam Langsdorffia
ad locum insitionis plus minus inlnmescere solet.
Quomodo res in semine germinante soso habeant, nondum
c o g n i t um est; vix autem eas a modo descriplis longe differro cred
i d e r i m . Nam in rhizomalibus, quae uno tantum insitionis loco
g a u d e n t , probabiliter igitur primario, fere eadem structura, ac in
s e c u n d a r i i s observatur. Id solum insitloni primariao peculiare vid
e t u r , ut rhizoma ad eam in tuber crassius, ramos crebriores
e m i t l e n s abeat (fig. 8 ) , qunm ad secundarias rami pauUo tantum inl
n m e s c e r e nec ramulos numerosiores agero soleant (fig. 9.).
Rhizoma Langsdorffiae radici nutrienti initio semper unil
a t e r a l i t e r adnexum est, postea vero hand raro, praesert ira si in tuber
a b i t , eam prorsus amplectilur, ita ul radix medium tuber penetrare
v i d e a t u r (cf. fig. 10 el 8 ) . Organicae tamen coadunationis superficiesu
l t r a locum primariiim haud procedit, igitur unilatorali s perseverai.
O b s o r v a n d um adhnc, singularom hancco insilionem, quum inter
Balanophoreas solummodo in Balanophora adhuc ot probabiliter
e l i am in Thonningia offendatur***), roliquu autem genera insitione
p r o r s u s diversa, infra in Helosi ot Lopkophyio fusius describenda
u t a n t u r , verisimiliter cura substantia ceracea, quam priores cont
i n e a n t , ralionem quandam prae so ferro; reliquis enim omnino
a m y l i g e r i s .
I I . STIPITES VLORAI.ES.
a . Evolut io, forma etc.
14
parasiti rhizomate
iTore uUi jam cl.
Locls supra ad genus citatis.
**) Nounulli auctores iiisitioucm ope rfi(iicellarui
pronascentlum fieri retulerunt, id qimd vero
J.D.HOOKKR denioustravit. Hie quidem auctor tomento rliizomi
iu primo atUmesiouis stadio pai-tes quiisdam attribuere propeusus
Cf. GOKPPKKT ct SOLMS-LAUBACH locls supra ad ordiuem citatis.
BalftDoph.
S t i p i t e s florales o rhizomatis ramis, noe e parle ejus tuberosa,
o r t um ducere soient, gemmarum quidem odventitiarum more, ut in
c h a r a c t e r e generis jam indicavimus. Apex rami primum in corpus
s u b o v o i d e um intumescit (tab. I. fig. 3 a, tab. II. fig. 12 a), quod
n i o x vertice fissuris 3—8 in stellao forniom combinatis aperitur
( t a b . 1. fig. 8 b, tab. 11. fig. 12 b ) et alabaslrum squamatura omitlit
( t a b . I. fig. 3, tab. IL fig. 12 c.). Alabastro accrescente pars dir
u p t a , quae „volvam" sistit, basilaris restât et in cupul a e speciem exp
a n d i t u r , pro fissuris illis donlatae, externo cum reliquo rhizomate
t o m e n t o s a o , inlus glabrae lucidao. Denies ejus late vel Iriangulariovati
exstant, nunc coriacei et squamis infimis appliciti (tab. I. fig.
1. 3 v.), nunc ad faciem internam magnopere incrassnti lignosi et
i n s t a r spinarum magnarum trigonarum patentes (tab. I. fig. 2 v.),
t r a n s i t o r i i s quidem inter hunc el antecodentcm indolcm haud deficient
i b u s . Accidil haud raro, ut numero et dispositione squames ped
u n c o l i Ínfimas mentianlur, quibuscum revera a singulis auctoribus
c o m m u t a t i sunt.
E v o l u t i o stipitís floralis praeterea nil peculiaris offert. Dum
a d h u c in volva includitur, squamas tanlummodo ínfimas effingit
( l a b . II. fig. 12 d.), superiores demum el flores, postquam e volva
j a m egressus est. Squamae sîcul flores ordino centri- v. acrop
e l o pronascunlur.
S t i p i t e s florales in singula planta plerumque omnes unius
s e x u s (lab. I. fig. 1 . 2 ) , rarius masculi una cum femineis occurrunl
( l a b . I. fig. 3) *) . Id quod pari 1er ac in Scybalio, ubi similis
r a t i o oblingit, dífferenliam specificam haud sistere videtur.
S t i p i t e s masculi a femineis jara habilu conspicuo différant.
S o l e m n i t e r longiores et tenuiores exstant, capitulo florum oblongo
vel ovoideo el e squamarum involucro exserto lerminati; femineis
c o n t r a brevioríbus crassioribus el in capitulum subrotundum, squam
i s plus minus occultalum abeuntibus (lab. I. fig. 1—3, tab. II.
fig. 13. 14). Quae differentia jam in alabastris conspicitur juven
i l i b u s , cT magis ovoideo-oblongis, ^ potius obovoideis v. subg
l o b o s i s (tab. I. fig. 3 m. n . ) . Multum autem hac rat ione species variat,
p r a e c i p u e in capítulo femíneo; quod in forma a cl. KARSTENIO
Langsd. Moritziana appellata subdísciformi-depressum, in L. rubiginosa
Weddell. [fiva globosum, \n. janeirensi Rich, semiglobosuin
vol subovoideum existit, formis diversis subinde in eadem planta
o b v i i s , per intermedias continuo jtnictis. Undo patobit, etiam hasco
d i f f e r e n t i a s h aud specifici esse valor is, contra quidem senlentiam nonn
u l l o r u i n auctonini, ut cl. J . D . HOOKER fus ius demonstravit (Transact.
L i n n . Soc. I.e. p. 4 0 ) . Item magnitudine stipites feminei magnopere
Uidunt, nunc '/j, nunc usque 8 poll. Ig., masculis vero hac ratione
mngis consiantibus, solemniter 2—4 poll, longis; similiter etiam in
u t r o q u e sexu quoad numerum squamarum podunculum tegenliura
v a r i a t i o n i subjecti sunt.
C o l o r e stipites ulríusque sexus gaudent consimili, pro station
i b u s auteni, ut videtur, vario. Ita cl. MARTIUS ad Mandioccam
1 Ex acuto rituto di. lliCHARDi et MARTH. Equldem>sp eclmtua monoica
Imud /^id i, eorum ÌiV CI.MAIITIO reportatoriim noutiisI i fragmeitii s masculis
s uperstitibus; quod in figura3 tabulae nostrae I repraseen tatUDi
exstat, secuudum fr agmuuta uuisexualia compositurI l, et cu m solum
ob OHLis am bisuxunle deliueaCuni est, ue tuie spec imea iu iconibus
aosCris; dcsidei-etur. Attameu, ut quautum possim errores cvitarem,
parten 1 masciilam a femiuca per sectiouem quasi s e parata m exhibdi,
ita ut, si miillis, icouem etiam pro duabus pit intis l-s( uni i bus
•e pos.<íi¡
3