pariter deslitutae sunt. Quibus rationlbus Dendrophthora fere
Phoradendro responded, nisi quod multo frequcntius vaginis careat
(fore onines species „aphyllaa“ ) ; Arceuthobium contra constanter
neque vaginas neqiie prophylla habet.
Praeter ramorum basin vaginae cataphyllares -in. nouuullis
Phoradendris etiam internodia ornant, quae d i r e c t a ni antecedei)tium
continuationcm sistunt.. Ita in Ph. platycauloy slrongylodado,
flavo e t latifqlio ad haec internodia constanter una occurrit, regu-
lariter cum foliorum frondosorum pari uno alterna (unde folte,
disticha evadunt), basilaris, sterilis et persisteiis. Ph. lineanfolium
tales vaginas 1—8 ad singula internodia habet; in Ph. crassifolio
et craspedophyllo n um e ro à—5 occurrunt, quartini superiores, ut
supra jam notayimus, fertiles et caducae suhfc Rara haec inter
vegetabilia morphosisy qua-singulo- internodio- tanta tribuitur indi-
viduitas, quanta aliis in plant is nonnisi toto ramni o conventi.
Differentiae antecedentibus.adumbratae inter discrimina .specifica
commode adhibcri possunt.
C a u l is '(enni ramis) pro speciebus teres est, quadrangulus,
comprcssus, adeo phyllodineus •; infra nodos foliorum frondosorum
fere semper distinctius compressus est, , ac versus basin internodii ;
•ad cataphyllorum nodos contra haud conspicue mutatur. In non-
•nuUis speciebus infimum.ramorum intemodium teres restât, sub-
sequentia, quo affiora sunt, co magis comprimuutur. Acies v. angoli
acutiores a r foliorum mediana decurrunt, ita ut internodia
successiva:cum. ipsis loliis decussata stent; nisi vaginae cataphyllares
numero impari intercalatao sunt, quibus decussationem in ordinem
.distichum. converti patet. Ramo accrescente internodia demum plus
niinus teretià fiunt, vestigio tàmen compressions pristinae plerumque
infra- nodos. persistente.
- n . De INFLORESCENT11S
" Phoradendri valde sipgularibiis, quum auctores nil fere tradi-
' derint V nobis pàullò diligèniius disserendum erit. Ad id conféras
r tabulam nostram XXXI. Sér. I.
Universo charactere inflorescentiae PAoradendn sp i c a s referunt.
Rachis ex internodiis 1 pluribusve inter sese articulatis („articulis“)
constat, quorum infima saepe sterilia et abbreviata sunt, superiori*
‘ bus longioribus et fiorigeris, stimmis panilo iterimi decrescentibus
(fig. 1.). Articulus unusquisque basi vagina brevi cupuliformi
bidentata fulcitur, quae e bracleis 2 connata v a g in a b r a c t e a l i s
nobis appellabitur; hae vaginae,: ut folia vegetativa, regulariter de-
cuSsatae sunt, p r o p h y l i i s 2 minutis basilaribus (fig. 1 p.),
ad dextram et sinistram versus axem generatorem positis taxin in-
cipientibus. Flores articulus vario numero obtegunt, in foveas plus:,
minus immersi, , singuli ebracteati; in articulis. inferioribus longioribus
numerosiores, in sammis brevioribus puuciores sunt, termi-
nalis constanter deest. Ad singulum articulum ab apice ad basin
gradatim decrescunt ... (fig. 1 et sqq.) hacquc directione etiam
nascuntur et explicantur. Dispositions typos plures sequuntur,
quos insequentibus describamus.
1 ) T y p u s 2 x 2 - s e r i a l i s .
- Hic in multis speciebus usu venit (cf. infra-n. l —?3, 18—27,
80—82). In Ph. latifolio, quod pro exemplo eligam, sopra unum-
quemque denteili vaginae . bractealis, i. e. ' supra ipsam bracteam
(fig. 2. B.), in apice articuli florem videmus s in g u lu m , e x a c te
b r a c t e a e m e d ia n a e r e s p o n d e n tem (fig. 2. a.), et infra hunc
ad dextram et sinistram .a mediana flores 6 , per paria oppo-
sitos et seriebus 2 longitudinalibus ordinatos (fig. 2. s,s ') . Priorem
florem a p ic a lem vél florem impàrem appellate in us, rcliquos (lores
pares y. s e r i a t e s . - 7 , Quum in parte articuli opposita super
alteram bracteam piane eadem dispositio occurrat, articulus totUs
series florum 4 habet, quae floribus 2 oppositis et in bractearum
medianam cadcntibus apice conjunguntur et terminantur.
Paria florum serialium pro speciebus numerosiora vel pauciora
occurrunt, dispositione cetorum immutata. Saepe unicum tantum
par adest cum flore apicali (fig. 3, x ) , et:accidit.subinde, ut in'
summis articulis nil nisi flos apicalis rostet (fig. 8, y, z ). Rarissime
hic deest, floribus serialibus'obviis; demonstrari autem potest,
tali casu eum abortum esse;
ìli articulis siiccessivis ' turn flores apicales, turn serierum
paria ut bracteae decussatim stant. Quia, autem .i.11. singulo articulo
omnes series solomniter ■ subaoquam habeant distantiam, hae in
articulis successivis de specie superpositae. evadunt, totaque spica
seriebus 4 quasi continuis tegitur. Igitur auctores has spicas
4-scrialcs appellarunt; praefero autem eas „2 x 2 - s e r i a t e s “
salutare, u t'eom o n c a ris , singulis bracteis hònnisi 2 series convenire.
Flos quidem impar apicalis in hac espressione ncgligitur;
sed quum constanter fere adsit et - habitus . spicaé,; praecipue
s e r i e b u s determinetur, talis negligentiao non mullumiiitererit.
Numerum florum in articulo similiter- indi^amus, numerando solù^-
modo flores supra singulam bracteam obvios et multiplicahdo cum
2 ; "si igitur legis: „articuli 2 > ¿ 7 -fiori, typo 2 x 2 - seriali“ ,
intelligcs, praeter florem apicalem flores seriales adhuc 6,’ i. e. tria
pària, suprà singulam bracteam adesse. In universum expression
-„flores 2 x n , typo 2 x 2-seriali“ , significat, flores super singulam
bracteam n adesso, quorum 1 apicalis, n— 1 . s e r i a t e s , in
singula serie.
Memo ria dignissimum e s t, in ho c typo flores - se riate s in v e rs a
; ap ica lis dispositione liti. Apicalis enim in . no rm alib u s 8-meris ita
s ta t, u t p e talum im p a r d eo rsum sive an tro rsum spcctet (p ositione
-J ); s e riale s co n tra hoc p ostica v e l Sursuni d irig u n t (p o sitio n e
; cf. fig. l — 8) . ’) H o c ind ep ed en ter a flóris sex u , a eque p rò màscù-
I i s a c p ro femin eis floribus v alet.
• 2 ) T y p u s 2 x 3 - s e r i a l i s .
Hic ab antecedente primnm eo differt, quòd in mediana bracteae
praeter florem apicalem plures adhuc flores habeat, qui seriem
tertiam formant, intérmediam,' làtoralibus aequilongam. et cum iis
alternami Raro series mediana haud usque ad ipsum florem api-
calem procurrit, sed paribus 1—-2 florum .lateralium ,adhucrab eo
separatur (fig. 4 ) ; solemniter autem ci contigua est (fig. 5.). Priore
casu flos apicalis positioiìèm ; servat (u t in praecedente), omnes
seriales contra (fig. 4 ) ; altero longe frequentissimo 0. m n é s
flores', turn seriales, turn apicalis, petala typo -i- disposita habent
(fig. 5 ) .* ) In eo aliud; . ,hujus. typi ab antecedenti discrimen
cpnstat.
Spicae hujus typi igitur seriebus 6 notantur. Iisdem vero
causis, quas supra de typo 2 x 2 -seriali protuli, eum 2 x 3 -s e ria lem
significare, florumque numerum expressione 2 x n indicare ratum
duco; unde in tei ligi potest, florem 1 apicalem, n — 1 seriales et
1 ) SI flos apicalis exceptlone 4-mcrus est, petalo S mediana', 2 Internila
habet; si contra inter seriales 4-merus occurrit, ìiuic petala positione
4 sive Oblique cruciata sunc. Slmills'differentia, si flores 2-meri
offenduntur; quo nempe casu flos apicalis pétalls medlanls gaudet,
seriales ils lateralibus.
2) In floribus 4 - e t 2-merls eaedem rnlioucs inter apicalem et .seriales
usu venlunt, ac in nota 1} exposllum est.
in singula serie flores obvios esse.- In eo solummodo monen-
dum ubi flores numerosiores adsunt, series saepe ad basin
interruptas vel abortu incompletas esse, ita ut in his expressiones
illae schematum tantum valorem habeant.
3) T y p i 2 x 5 - , 2 x 7- e t % x 9 - s e r i a l e s .
Finffas, ad series laterales typi antecedentis, fig. 5 , utrinque
novam seriem cum iis alternam easque apice haud excedentem
accedere, et typum 2 x 5 - s e r ia lom habes (fig. 6) . Huic de novo
seriebus 2 lateralibus additis, typus 2 x 7 - s e r i a l i s evadit; ex hòc
eadem ratione 2 x 9 -serialis.
In his inflorescentiis, quae praecipue species centro- et boreali-
americanas ornant, flores semper contigui occurrunt et constanter
pelalorum positione ± utuntur (fig. 6) . Propter arctam vero florum
pressionem saepe disturbationes incidunt, ita ut haud raro series
una vel altera ex parte vel prorsus suffocetur, nec non petala- e
directione normali plus minus detorqueantur. — Ad indicandos nu-
meros florum et serierum similibus expressionibus ac supra uti
possumus.
Ultra series 2 x 9 nondum observavi. —
I n t e r p r e t a t id ^ in o r ip h o lo g i c a harum inflorescentiarum
difficultatibus premitur. Id quidem haud dubium est, in universum
eas spicas esse, neque difficile intelligitur, inter flores, qui supra
singulam bracteam occurrunt, apicalem pro flore primario sci» principali
(Hauptbliithe), reliquos seriales et inter sese colluterales
pro accessoriis (Beibluthen, Beisprossen) haberi posse. Nam flos
apicalis semper exacts bracteae medianae respondet, omnium primus
vel natu maximus e s t, e t ‘sòlus restat, etsi seriales omnes
evanuerint.
Spicae, quibus flores accessorii partes tantopere conspicuas
agunt, in regno vegetabili rarissimae sunt. Attamen in Gitelo a"
analogon observatur.
Quomodo autem differentia inter positionem florum serialium
et apicalis cxplicatur, quam in typo 2 x 2 -seriali et subinde etiam
|È 2 x 8 - s e r i a l i (fig. 4 ) observavimus? Crediderim, hanc origi-
nariam esse; nam flos apicalis, si sòlus occurrit, semper petala ad
$ , seriales autem ca absque exceptions ad -J- disposita habent.
Nescio quidem, unde hoc dependent, neque certa analoga novi;
sin dicerem, spiram phyllotaxeos in flore apicali opisthodromam
esse (qua petalum impar anlicum cadit), in omnibus serialibus
emprosthodromani (qua petalum impar posticum sta t), haud expli-
cationem sed circumscriptionem solum quodammodo mysticam darem.
Igitur pro tempore in re simpliciter describenda acquiescere ratum
duco;';
Obstant spicae illae typi 2 x 8 - , 2 x 5 - etc. serialis, quae omne s
flores, nòti solum seriales sed etiàm apicales, secundum ± dispositos
habent (fig. 5, 6) . Yidimus autem, hoc nonnisi in iis spicis (licet
frequentissimis) usu venire, quibus flores seriei medianae cum api-
cali contigui sunt (fig. 5, 6) ; inversam positionem contra apparerò,
ubi series mediana longius a flore apicali distat (fig. 4 ). Ex eo
conjiciam, etiam in his typis positionem floris apicalis originnriam
esse -f-, sed ubi flores soriei medianae cum ilio in contiguitatem
veniant, torsione -J- poripheriae aequante. in positionem \ converti.
Nam constat, organa plantae in universum ita sese dirigere studere,
ut spalium quo continentur quam perfectissime expleant, e t tali
Loranth.
nixu saepe torsiones perficere. ') Facile autem est intellectu, tantum
abesse, ut flores trimeri immedialim superpositi, quorum superior
positione \ et inferus inversa \ utuntur, spatium bene expleant,
ut potius petala 2directe.in'conflictnm mittant (fig. 7 ) ; opt ime
contra :et simplicissime hoc spatium expleri, si flos superus torsione
supra indicala in' eandem ac inferus positionem cogitur (fig. 8);
Siquidem series mediana deficit (fig. 2 , 3 ) vel longius a flore
apicali distat (fig. 4 ) , patet, jam positione originària spatium
tarn perfects expleri (cf. fig. 9 ), ut torsione earn immutare inutile,
adeo obnoxium esset.
Priusquam huic opinióni assentiaris, ju re postulabis, me tor-
sionem hanc suppositam probare. Quod autem prò ' tempore non
valeò:; confiteor , jam stadiis maxime juvenilibus; quas examinavi,
me Semper easdem positiones invenisse, quas spicae explicatae
monstrant. Attamen eo sententià nostra nondum refutatur ; nam
investigationibus recentioribus edocti sumus, tales torsiones jam iis
stadiis effici posse, ubi organum vix primis cellulis indicatum
est.*) Haec vero nonnisi in speciminibus vivis, qualia mihi haud
praesto sunt, examinari possunt; id quod igitur botanicis amcricanis
commendatum esse velimus.
Inflorescentiae generis, quod nomine Dendrophthorae pro-
pono3) , antccedcntibus multis notis similes sunt; aeque enim spicas
1) E. gr. flores pcrmiiHi versus axein generatorem trnnsversaliter vel
oblique symmetric!, Fumariaceae monocentrae, pleraeque S a p in -
daceae, S ch izanthus etc.
2) Bkbss, zur Entwickelungsgeschichte der Stanimspitze von Equlselum,
in Prlngsheim’s' Jahrbüchern f. wissensch. Botanik, vol.. Y I.; cf. imprimis
quae p. 230 sqq. de dentium vaginalium positione dicuntur.
3 ) I. DENDROPHTHORA E ic h l. (Arckutiiomum Griseb. FI. B r it.
W .-In d . 3 14. e t Cat. p i. Cub. 1 3 1 ., nec M. Hieb. — Visci e t
Phoradendri spec. A u ctt.).
F lores dioici, raro monoici, 3 - C4—2 -) meri. Masc. "Stamina
petalis adnata; anthkrae in medio petalorum sessi les, loculis
confluentibus subuniloculares, rima unica transversa dehiscentes.
Discus rei. Phoradendri. F lores fem. e t fructus Phoradendri.
Vegetatio Phoradendri, saepius tamen s tirp e s „aphyllae“
oc currunt, vaginis cataphyllaribus rarioribus. S p ic a e typo
Phoradendri superstructae, simplices e t compositae, PLo niaus vero
su p ra singulam bra c team solemniter 1 -se r ia tis , pe ta lo rum p o sitione
7 0 " 3 -m e r is normalibus; in 4 -me ris -f, in 3 -me ris
rarissime ¿ typo 8 X 3 - s e r ia li Phoradendri.ord in a tisi cf p le -
rumque numerosiores, seriebus femineis saepius a d unicum florem
redactis.
Obs. Nomen compositum e SévSqov, arbor, e t qi&siqa, deperdere,
propter vim harum stirpium hostilem in arbores quas incolunt.
CONSPECTUS SPECIERUM.
S eries A . Folia omnino ad squamas redacta (plantae aphyllae). —
Flores utriusque sexus 2 X 1 -seriales, 9 saepe in serie solitari!.
1. Catilis phyllodineo-compressus. Flores cf e t 9 in serie 4
et ultra. Diòica . . . , . 1. D. o p u 11 1 i 0 i d e s.
(V iscum Linn., DC. 2841 ¡^gtArceuthobium Griseb. FI. 8151)
Ha b ita t in Jamaica e t S . Domingos B er tero e t al.
2. Caulis 4-angulo-comprcssus, angulis subalatis. Spica 9
articulis 2 X 1 - floris ( c f non visa). Bacca basi
margine foveae protenso cupuliformi cincta. Dioica
2. D. c u p u l a t a .
CViscum DC. 285!)
Ha b ita t in S . Domingo; Bertero.
14