Loranthaceas haud indiscriminatim in omnibus stirpibus.
vivere, sed delectum Tacere, cognitum est. Cryptogamas, Mono-
cotylcas et Dicotyleas annuas prorsus fugere vidcntur, -hucusque
solummodo in Dicotyleis porennantibus et in Coniferis ropertae.
Inter quas species succo lacteo scatcntcs saltern haud praediligunt,
licet non prorsus eas abhorreant, ut olim credilum est; jam enim
super Artocarpum, Ficum, Cerleram, ffippomanem et al. obsér'vatae
sunt1) . Partes lignosas, truncum ramosque incolunt, forte etiam radices
(quaedam „terrestres autotrophae“) ; exceptione rarissima G riffith
super, f o lium Guttiferae Loranthum juvcnilem (probabililer autem
mox periturum) yidit.- Nonnullae in speciebus' pluribus et dir"
versissimis vivunt (e. gy. Viscum album super Populum, Pyrum,
Acer, Pinum etc.; cf. praeterea infra in parte systematica specierum .
stationes), aliis in paucas invicem affines, adeo in unicam speciem
adsignatis ( Lorantho europaeo in Quercum ct Castaneam, Phrygi-
lantho aphytlo in Cereum peruvianum etc.) ; dcniquo super invicem
quoque crescere possunt, aut diversa supra divorsam (e . gr.
Viscum album in Lorantho europaeo, Dendrophthora Epiviscim
in Dendrophthora buxifolia et Phoradendro rubro), aut species
eudem in sui ipsius ramis, quod exemplum inter vegetabilia forte
unicum'in Psittacanlho dichroo observavi. — Loranthaceae igitur
eligendi quandam facultatem pro speciebus diversam habcnt; quibus
causis earn debeant, nondum constat. Id quod cl. H a rle y de Visco
albo suspicatus e st1) , in structure anatomica, imprimis in numero
magnitudine et disposinone radiorum medullarium stirpis nutricis
earn pendere, denuo accuratius et pro aliis etiam speciebus pro-
bandum crii.
II. Gebminatio. Insertio. Haustra. Radices.
V is c in um , quod in Loranthacearum baccis continetur,
nisi totum semen obducit, saltern supra cauliculum (s. d.radiculam)
invenitur eique dense adhaeret. Ejus ope semen substrato alieni
facile adglutinatur, ita etiam ramis super quos germinare debet.
Quum autem baccae integrae delabi soleant et in hia . viscinum
epicarpio laevi obtegatur, pauca probabililer semina ad germinatio-
nem pervenirent, nisi natura jam aliud auxilium providenter pa-
rasset, quod simul ad species latius disseminandas inservit. 'Baccis
enim alliciuntur aves, praesertim e genere Turdi, quae eas avide come-:
dunt, solum autem pericarpium carnosum concoquere valent et semen
cum viscino adhaerente revomunt vel exerementis abjiciunt. Quia
hoc viscinum etiam ad aves capiendas adhibetur, inde prbvcrbium
originem duxit: Ki’xAa XéZei ccùxrj x a n ó v , .turdus ipse sibi
perniciem cacat.3) Facile est intellectu, tali modo semina sat frequenter
ad ramos pervenire debere, ut specierum existentia inde
tuta reddatur ; explicatur etiam eo, quod singulae, licet omni organo
transportationi vel migrationi idoneo careant, supra ingentem terra-
rum aream disseminatae sint, aline in regionibus per maria tcrrasque'
longe sepàratis simul proveniant. — Credit uni est, semen Visci
aliar unique Loranthacearum germinare nequi, nisi an tea stomachum
turdi percurrisset. Quae quidem sentontia licet simplici experimento
refutetur, quod etiam semen e bacca recente sumptum arteque
1) Cf. stntiones specierum infra in parte systematica; Griffith, in
Transact. Linn. Soc. Loud. XVIII. 8 0 .; Korthals, over de op Jav a
etc. verzamelde Loranthaceen, in Verband!, d. Bataafsch Genootscbap,
vol. XVII., e t Martius , über die Vegetation brasil. Parasiten, in
Münchener Gelehrte Anzeigen, 1842. p. 880 sqq.
2 ) Harley, on the parasitism of the Mistletoe, in Transact. Linn. Soc.
Lond. XXIV. 175.
8) Etiam'nomen Loranthorum in lingua tupica: G u i r a - v. O e r a -
r e p o t y , i. e. stercus avium, inde originem ducit.
ramo agglutinatimi germinare valet, baud tamon ncgandum erit,
semina in avis stomacho jam emollita citius forte et tutius ac alia
germinalura esse.
Minus bene i'ntelligendum e s t , ' quamnam utilitatom viscinum
speciebus terrestribus praebeat, quarum semina in solo (super
radices?) germinant. Conjicimus autem, hanc substantiam plcrisque
ordinis mcinbris utilissimam. etiam in iis , quibus nullum comrno-
dum offert, quasi per hcreditatem retentam esse.
Quando semen viscini ope ramo alicui adhaeret, reliquia conditlo-
nibus faventibus ') , germinare incipit. Primum caulicUlus elongatur,
viscinum penetrai, et yerticaliter axom rami nutritoris petit, Sursum
igitur crescit, si semen faciei rami inferirne adnexum est, deorsum
si supernao; id quod ex analogia eorum caulium, quorum directiò
luce dctcrminatur (attractions cauliculi per ramum nullius sane
momenti), eo-cxplicari potest, quod cauliculus partem rami maxime
obscuram quaerat, earn igitur, quae semine..obtegitur et obumbraiur.
Post quam cauliculus ad rami superficiem pervenit, apice plmimque
jam origine incrassato intumescit, ramo apprimitur et facie appressa
subplanus fit; mox autem aucto incrementò peripherico hinc plus
minus concavus evadit, ccllulis simul periphericis auctis, in papillae
mutatis- et materie viscida sose, obtegentibus a rd e cum ramo
connascitur, et demuin ei tamquam acetabulum adhaeret. Postea
e media concavitate processum . plus minus -acutum protrudit, e
ccllulis tenuibus cum fasciculo vascolari axili conflatum, qui codici
rami nutritoris ap p lic a ta eumque sensim sensimque dissolvendo et
resorbendò perforat et usque ad lignum procedit. Ibi sistitur et
in discum irregularem supra lignum dilatatur, quocum simul intime
coalescit, sicut etiam cum cortice perforato; cellulis suis periphericis
leptopléuris perseverantibus et fasciculis vascularibus haud cum
invicem confluentibus *). Totum hoc organum, quum non solum
inscrtioni, sed etiam succo e ramo nutritore kaiiriendo inserviat,
h a u s t r u m nobis appellabitur (Senker germ., Suqoir gali.,
Sucker angl.).
Quod cotyledones attinct ct plumulam, priores in germinatione
aut liborae expanduntur et plumUlam accrcsccntem intermedium
habent, aut, ubi in embryonic connatae sunt, postea quoque in co-
haesione persevcrant, plumula c fissura basilari lateraliter protrusa.
In speciebus.americanis'semper priorpm evolutionem vidi, alteram
in asiaticis quibusdam usu yenire ill; Griffith retulit3) . Ulterior
cvolutio pro speciebus' diversa, in, universum vix aliquid peculiaris
offert. Cotyledones nunquam frondosae fiunt; in Lorantheis autem
jam folia, quae eas subsequuntur, hac formatione gaudent (nisi;
ut in L . apliyllo, folia |fònjitò ad squamas reducta sunt);
in. Visceis contra saepius squamae quaedam (cataphylla s.
1 ) De hisce condltlouibus. vix aliquid certi constat. Substratum vim
quamdam exercere videtur; nam legitur, Visci semen nonnlsi in ra -
mulis novellis germinare posse, Phthirusajn contra Theobromae
(Passouiia odorata K a r s t., cf. Karsten, Beitrag zu r Entwickelungsgeschichte
der Loranthaceen, Jn Berlin. Bot. Ztg. 1852. n. 18—21)
partes subere jam tectas praediligere. Eqiildem Psittacantlium d i-
' chroum tum in rnmulls novellis, tum in adultis suberosis germinan-
tem inveni. — Ceterum primum germinationis stadium, propulsio
cauliculi, nulla substrati ratione absolvi videtur; ulteriore solum
evolutione- ab eo pendente.
2 ) Exceptio observatur, ubi Lora n th u s super Lord n th um crescit; tune
enim fasciculi^ vasculares rami nutritoris cum iis liaustri confluunt,
unde alter tamquam minus cum altero cönjunctus evndit. Ubi contra
L o ra n th u s super piantam allenam crescit, ei potius implanatus cst,
tamquam planta nutotroplm solo, ct hnud lnopte cellulae haustrl
perlplicricae Icplopleurae cum pube radiccllorum coinpararl possunt.
8) Griffith, Linn. Transact. 1. c, -
Niederblätter germ.) evolvuntur, priusquam pianta, ad folia
frondosa progrediatur. Ubi phyllotaxis apposito-decussata est et
W tantum cotyledones adsunt, foliorum par cotyledomb.ua g g g
mum solito more cum i i s - cruciatimi s ta t; .quomodo in specie-
bus alternifoliis e t in iis quae cotyledonibus 3— 6 gaudent, res
sese habeat, nondum cognitum è s t . g .Qbservandum deniquo,
Loranthaceas nonnullos (e. gr. Viscum album) pro position? ad
ramum nutritorem .aeque bene dcorsum ac sursum ct latoraliter
crescere posse ’) . His folia, ut pagina superior pm.infe riqEe uti
situs jubet commutari possit., utrinque acquo copformatq, sunt ; an
autem illae quòque species,’ quae prorsus diversis foliqrunj. pagmis
gaudent (e . gr. altera stomatophora, altera cporosa), directione tam
varia crescere possint, adhuc probandum est. Id quod iis coiut
menda tur,?w0svhds stirpes vivas observandi occasio data est.
ImmuìtisLoranthaccis, praesertim, in Visceis, post gernypatio.-.
nem ex hauslro primario processus .latpralcs priginem ducunt,. qui
radicum ad instar sub coitice rami nutritoris prorepunt, hunc modo
annulatim cingentes, modo longitrorsum eum sequcntes ct indiscri-.
minatim sursum e t deorsum. currentes.. Gum ejus l*gno e t cortice
coalescunt et;>ub^iäiadium medullärem tangunt, haustra primario
similia in cum, immittunt. Quae postea, quum radii inedullares
tali modo invasi crescere desinant, 'lignum autem et. haustrum .in-.,
crementum continjicqt (hoc quidem. non apice sed basi progrediente),
demum in lignum undiquaque proportion? ,accresccns'vintrusa et
sepulta vidcntur.*) Processus horizontales contra apice continuo ^
elongantur, ramos agunt, et haud raro etiam ramulis transversis
in formam f t inviaem : cpnjiinguntur. Ins,erviunt non solum ad
parasitum ramo nutritori firmius affigendum eique succum adducen-
dum, 'sed ctiam propagationi; nam passim nqviicaules ex iis pro-
nascuntur, forma gemmarum adventitiarum, ibi praecipue, ubi oor-
tice rami nutritoris destructo processus superne nudatus,,et inferne
haustro majore instructus est.,.
Natura morphologica haustrorum, turn primarii, turn secunda-
riorum, sicpt .et iprocossuum lateraliiim radiciformium quftdammodo.
ambigua est. Pro .radicibus ca forte habeas, u t forma, functiones
et orièbsO csuliculpvsaadont; sed organo in veris radicibus nunquam
desiderato, pilorhiza nempe (Wurzelhaube germ.) cärent.3) '
Siquidem pro caiilibus ea declarabis, objiciendum est, nunquam oa
- folia1 performare et ramos 'caulesve semper forma gemmarum ad-,
ventitiarum progignero, id quod organis caulinis in universum
alienum, radicibus potius convenit. T a li in titubatone ea forte pro
òrgano sui generis habeas. Quod non solum in Loranlhaceis, sed
ap.ud omncs fere planfaS parasilicas pcciirrit,: solemniter forma
organi ad radices ordmarias lateralis et functions donatum ramos
. alienos invadendi .et succum ex iis' hauriendi. Affinitatom autem
quam proximam absque dupip cum radice habet,' nam in non-
nullis promiscue cum. radicibus terrestribus vel aüreis ceterumyt'
simillimis nisi pilorhiza instruc ts prpvenit, et nil forsitan eSt, nisi
radix ad òpus parasiticum adnptata indeque', quuni pilorhiza huic
operi probabililer impedimentum e sset, - pilorhiza destinila. Quam
licet conjecturam paucis his verbis' minime probatam habere velini,
tamon in insequentibus eàm.accipiamus, organa ilia ,,b d a l lo r h iz a s “
i. e. radices sugillantes appellando.
1) Cf. Schacht, Beitrfigè zu r Anatomic und Physiol, d. PII. p. ITO.—
Quibus causis eflticiatur u t illnrum plantarum cnules non certa versus
horizon directione crescant, incognitum est.
2) In Visco albo super Pinum hnbitante cl... Sc h a ciit haustra vidit
annos annotinos. 70 . penetranti». Cf. Bcitnigc 1. c.^
8) Cl. SonAcnT in Visci albi radicibus subcorticalibus pilorhizam indicavi!,
sed errore, Cf. Harley, Linn. Transact. 1. c. .
Hoe bdallorhizae in quibusdam speciebus non .intro sed
e x t r a cocticom. rami nutritoris efformantur. fn Orycfanlho (cf.
infra c, tab .), Phthirusae speciebus ?t al. originem ducunt ad
basin parasiti nodosp-intumidam, ut ycrae radices, in cortice interiore
praeformantur et colcorhiza ad basin relfcta erumpunt. ’)
Pariter ?c subcorti.cales pilorhiza carent, super ramum nutrito*
. rem. sursum, deorsum et transvc'rsaliter prorcpunt, ramificantur etc. ;
distantiis subacqunlibiis haustpria cffprinant, quae, ut cauliculus
embryonis, ramo adsugillantur et haustra in eum immittunt. Supra
liausloria ex his rpdicibus movo propago originem ducere potest; .
cam form.a; prolis odventitiae pronasci, vix commemprari opjus est.
In aliis speciebus (c. gr. in Slruthanlhis el Phlhirusis per-
multis ( c f . infra Strulh. marginatum c. ta b .) , bdaÌlerrhizac •
etiam o caule superiore frondoso pronascuntur. Plerumqiie variis
rqmorum locis apparent, magno subindo numero, causa externa
haud obvja; hae semper indole peculiari gaudent. lnitiò in aiire
liborae sunt, apice plus mrnus hamàto-curyatac, e t hac conditione
^erqeverant, nisi ramum alienum tangunt ; quò autem facto, apice
curvato illum prehendunt, cirrhi in modum spiratim ei circiim-
volvuntur et. hàustòriis adsugillantur. *) Quamobrem nomen „ r a d
i c e s p r e h e n s i i e s “ iis ■imponimus. Probabile est, tales radices,
pariter ac cirrhi e metàmorphosi caulis vel folli enati, irritabilitate
quadam et forlasse èiiam; 'u t ramos vicinos tutius prehendant, -facilitate
movendi donatasiesse; in speciebus autem scandentibus sine
dubio jam ipso ramulorum Dagolliformium ambitu circumagi
possunt. Radices in cirrhps mutatae ceterum inter rarissimas regni
yegótàbilis formationes numerantur, hucusque in Vantila solummodo
et Lycopodiis quibusdam cognitàe, 'in quibus tamen mólto minus
ac in Loranthis ^iàtìnòtaé et elegantes sunt. — E cirrhis radica-
libus novam propaginem hucusque nondum proficiscentem vidi; prò
organis igitur praecipue àffigentibus etmutrimentum adducentibus
eos habeam. > •
Rarius bdallorhizàé , lòcis r definitis o caule proruriipunt.
Id qiiod gr. in Slrulhanlho complexo (cf. infra c. tab .)' usu
venit.' Gaulis scandens et volubilrs,"qùo‘ haec species gaudet, ubi
ramo alieno (nutritori) arctiuS applicatur, statini ,e parte appressa
radiòes emittit quae ramo adsugillantur. Modo brevos hae restant,
tolae cum ròmo confiùunt e t quasijuhiòùm haustorium referunt,
modo longiorés fiunt et haustoriis' pluribus per intervalla distanti-
bus adnecluntur. Ex his quoque radicibus novam propaginem
exortam haud vidi ; copiosam contra e parte, rami affixa, quae
quidem haud adventitia .proles, sed normalis o foliorum axillis
esso solèt.
Diversae, quas dcscripsi, radicis formae momenti cujusdam '
systematici simt. In Viscineis omnibus, et inter Lorantheas ame-
ricanas in Psitlacantho èl Phrygilantho fere solummodo subcorticales,
proveniunt; Oryctanthus ^onnisi basil arcs supracorticales habet;
acrcae prehensiies Phthimsam praecipue e t Sìrulhanthum ornant.3)
In Lorantheis gorontogaeis .prehensiies deficiunt, basilares autem '
: lumi1 extra tum intra corticem frequentcs sunti ;
1) Cf. Karstbn, Beitrag zur Entwickelungsgesclilchte der Loranthaceen,
2 ) Hoc e speciminibus siccntis conclusuui, examini botanicorum, qui
piantas illas vivas observare possunt, adhuc commendatur. Ouinino
hac radices accuratiore investigationo dignae sunt.
8) In figuris Florac Peruvianae Lora n th i omnes, nobis nunc ad diversa
genera relati, radicibus basiluribus extrhcorticallbus donati su n t;
quod quidem, u t de quibusdam figuris omni certitate atTirmare possum
c t in atljs verisimile habeam, potius delineatori figmentum quam
in accurnta naturae observatione positum apparel.