Anatomiam radicum hoc loco describerc longum essct, etlecto-
rcm romitto ad scripta virorum ili. Unger, Schacht, K arsten,
Chatin, P itra et H arley ') .
III. D e caule e t foliis
Loranthearum panca tantum ad conformàtionem externam spectantia
cxponcre in animo e s t; quoad slructuram• intèrnam ad opera citata
remiltiràus, De Visceis infra post hujus subordinis cllaracterem
loquemur.
Gaulis plerumque erectus est, rarius scandit. In qtiibusdam
hoc ope radicum prehensilium perficit, ipse statu adultiore strictus
est, novellis tantum extremitatibus flexuosis'et flagellifonnibus. Hae
pròbabiliter, ut in aliis plantis cirrhorum ope scandcntibus usu
venit, in cimilo sese movent, ut radicellas cum ramis quampluri-
mis in contactum mittant, provectiore aetate -stabiles fiunt. — In
aliis specicbus caulis non solum radicellarum ope utitur, sed ipse
quoque volubiìis est. Tunc ramuli novelli, pariter ac in praece-
dentibus, flagelli formes sunt et absque dubi’ò mobiles; insuper autem
etiam f o l i a n o v e l l a habent subinde in organa prehensilia mutata.
Lamina enim in his adhuc rudimentaria, petiolus perfecte jam evo-
lutus est, tota hamato-curvata et in caulem uncinato-recurva sunt,
tali modo ad ramulos vicinos prehendendos optimc adaptata. Hanc
curvaturam saepe postea, ubi limbus perfectè explicatus est, adhuc
retinent. Hi caules a prioribus, . qui foliis novellis ab omni parte
aequabiliter reductis et cauli erecto-appressis gaudent, tam certis
limitibus separantur, u t eorum ope specierum cohortes quasdam
dignoscere queas. Gbservàndum ceterum habeo, in caule volubili
rara inter vegetabilia exceptione directionem spirae haud constare,
sed turn in diversis stirpibus, tum ind iv e rsis ejusdem caulis parti-
bus contrariato'subinde esse; ut etiam in cirrhis radicalibus usu venit.
‘Forma caulis, ubi folia in^spiram continualo disposita sunt,
in universum cilindrica nil peculiaris offerì; siquidem folia oppo-
sito-decussata stant, intemodia, saltern juvenilia.herbacea, plerumqtie
plus minus >quadrangula et compressa occurrunt. Anguli ita distributi
sunt, ut a petiolis paris alicujus foliorum ad petiolos paris,
vicini 2 acutiores currant, 2 obtusioribus cum iis àltemis, aeque
ad tertium par etc., ita quidem, ut ab altero ad alterum par con-
stanter directio commutetur, anguli igitur haud spiris sed lineis
horsum-vorsum versis ad caulem decurrant. Subinde anguli ob-
tusiores vix conspicui sunt, unde caulis anceps evadit, subinde
acutioribus fere aequales, caule tunc subregulariter tetragono;
omnes provectiore aetate citius lentiusquc oblitcrantur et caulis
demum teres fit. — Ubi internodia fortiter compressa occurrunt, successiva
inter sese et unumquodque etiam cum foliorum pari basilari
cruciata stare debero, e tota hac indole pa te t; u n d e 'fere species
producitur, ac si folia, dum adhuc in gemma et cauli erecto-appressa
erant, internodium complanavissent.
Internodia inviccm directe subséquentia continua sunt; sola
in Psiltacanlhi soctione Arthraxon plus/ininus articolata occurrunt*
simul cum foliis s trid e oppositis, quae in reliquis metatopia saepe
disjecta sunt. Eadem differentia' etiam in inflorescentiis Arthraxonis
1) Unger, Beiträge zu r Kenntniss der parasitischen Pflanzen, in Annal,
d. Wiener Museums, I I. p.IG sqq. — Schacht, über Schmarotzer-
gewüchse und. deren Verhalten z u r Nährpflanze, in Beiträge zur '
Anatomie und Physiologie d. Pfl. — Kahstkn, Beitrag zu r Ent-
wickelungsgeschichte der Loranthaceen, Bot. Z eitung 1. c. — Ciiatin,
Anatomie comparée des végétaux, .p. 417 sqq. t. 74—80. Pitba,
über die Anheftungsweise einiger phanerognmischer Parasiten an Ihre
Nährpflanzen, in Bot. Zeitung 1861. p. 68 sqq. c. ta b .'— Haulby,*
On the parasitism of the Mistletoe, in Linn. Transact. I.
et Hemidrtkronis, et reliquarum Loranthearum observatur. Ad arti-
culationes, praesertim in inflorescentiis, caulis plerumque in marginem
annuliformem protensus est.
Rami singultitilo voi plures col lateral cs e foliorum axillis pro-
ficiscuiitur, subinde una cum inflorescentiis, plertimquo nomasi vegetativi.
Advenlitios e radicibus solum pronatos in caule frondoso
nunquam vidi. Rami normales rarissime prophyllis squami-
formibus. incipiunt, solemniter jam ad basin folia frondosa habent,
subscquentibus simili a nisi saepius .paullo minora, quae trans versa-
liter (i.Af' ad doxtram et sinistrami versus axem primarium stant.
Nunquam rami vegetativi cum axe gonèratore articulati sunt; in
inflorescentiis contra generationes ramulorum successivae absque
exceptione articulntione notantur.
Folia jam supra in characters subordinis adumbrate vix aliquid
praeterca .offorunt', quod mentione speciali indigent. Forma et
magnitudine in spéciebus plerumque yalde varia, nervatura et consistenza
magis jam. Constant; stornatimi distributione nunquam lu-
dunt. Obliqua vel falciformia torsione petioli saepe verticaliter
diriguntur.
IV. De 1NFLORE8CENT1IS.
(Accedit tab. IO
De Loranthearum inflorescentiis pauilo diligentius nobis
disserendum crit ; non solum enim* sat singulares, hucusque autem
vix bene intellectae sunt, sed etiam characteres offerunt ad dis-
posilionom specierum generumque quam maxime idoneos itaque
accurate illustrandos. >
Flores Loranthearum nunquam terminates, rarissime genuine
axillares sunt ( Phthirusa clandestina Mart., cf. tab. nostr. infra) ;
solemniter in inflorescentiis offenduritur, .quae saepissime formas
racemi, spicae vel’paniculae habent. Pro typo floris singuli 6-nierum
accipimus. Hic (cf. figg. 1—4 ) intra Calycem marginiformem potala
habet 6 staminaque totidem anteposita, quae alternatim latitudine
et longitudine diversa sunt, u t supra in characters subordinis
jam descripsimus. Historia evolulionis ed oc ti sum u s ') ,' pelala
latiora verticillo exteriorj1, angustiora interiori addicta esse,
itemque stamina longiora post petalo angustiora sed ante stamina
breviora enasci. Undo coroliàm cum androeceo e verticillis quatuor
regulariter alternantibus compositam et stamina „petalis opposita“
revera iis alterna récognoscimus (u t in Mohocotyleis permultis,
Lauraceis, Berberide etc.). Quomodo1 ex lioc typo flores Loranthearum,
qui aliis numeris gaudent, derivari possint, infra esplicare
conabimur ; nunc ad diversas infloresccntiae formas, quas exhibent,
contemplandas transeamus.
A. R a c cm u s p o d u n c u l i s 1 - f lo r i s .
or. Pedunculis ebracteolntis.
Hanc inflorescontiam simplicem species poruvianae Lor. grandì-
florus R . P., verticillalus R. P., corymbosus Dietr. *), mullaeque
gerontogaeae exhibent. Pedijnculiad rhachin solita .Loranthearum
1) Karsten, Beitrag zur Entwlckelungsgeschichte der Loranthaceen, in
Bot. Zeitung 1. c. — Hofmeister, Neue Beiträge zur Kenntniss der
Embryobildung der Phanerogamen, vol. I. p. 680 sqq. — Quod hl
autores protulerunt, propria investigntione confirmnro possuni.
2) Brcvitatls causa ct quurn genera Lo ranthearum gerontogaea' mihi
minus bene cognita s in t, in lipo dissertntionis capite species In universum
nomine collcctlvo-genérico Loranthits appellare liccat
I opposito.decussati slant, sa.pev nielatopiM disjecti, rarius m
BW vola rm i, e t.cum rtó h i
Ad-eorum basin a •naibg!« aliomin plontnrnn.-br.cloàni an«orasi:
hand v o r p 'S « l1! i ”ve“ u " r- C°ntn'
peduncoli sta t, quae extrorsum sou deorsum special (fig. &)•
Accuratius observanti singulars baec dispositio ,facile explicatur;
squamae enim margines od pedunculi basin d e c u r r e n t e s vìdemus,
et articulationem :p.edicellli~‘apicnlem h a u d super squamerà co.n-
tinuatam (flg. 5, 6 ), unde intolligimus, hanc squamam origine basi-
larem postep pedunculo usque .ad ,ejus apicem adnatam esse. Quod
bistorta evoìutionis perfecte compròbatur, ut figurao 6 a — c .d,o- i
cent., Igitur squama ¡Ila veram pediinculi bracteam refert; bracteolae
deficiunt.
Siquidem, ut subinde obvenit, in pedunculo Loranthi margines
bractoae decurrentes vix bene vel bmnino non con.spi.ciuntur
(flg. 7 ), ex analogia tarnen concludendum crit, etiam in hpc braoteam
-adnatam'esse.
Haec autem Loranthearum lex generalis est: B r a t te a - pe -»
d u to ^ lo s u o ä d n a s c i t u r , s i h i'c f l o r e t e rm i n a t u r (v. floris
analogo, casu abortus); l i b e r a c o n t r a p e r s é v é r â t , s i
ax em f l o r e h'a« 'd é te rm in â tum (rachem secündariam) in a x i l l a
h a b e t . Quae lex ex insequentibus clarius Adhuc. elucebit.
Quómodò floris partes in racemo simplicifciim bractea sua dis-
positae sint, figuris- 8—11 dòcetur. Flos 6-merus (fig. 8 ) ila stat,
ut potala làtioro cum staminibus longioribus positioncm versus
axem occupent (i. e. partes 2 anticae, tertia impar postica); in.
5 - et 4-meris (fig. 9 ,1 0 ). petalo'typo J - é t | disposita sunt, làtió-
ribtisT; ubi alternatim differunt, positene veisüs axem plq. haud de--,
finitis, saepius autem omnibus a eq u a |ib |sf Occurrùril etiam florès
4-ni cri, qui partes 2 m.edianas,‘ 2 laterales babent (fig. 1 1 ) ; -talés
pr.öbabiiiter typo binario exstructi su n t, quum priores e-floribus
6-meris abortu reductis originem ducere verisimile habéam,
Raccmus simplex, podunculis l-flôris, bractea pedunculo adnata,
bracteolis nullis, e frequentissimis Loranlhearum est inflores- *
ccntiis; rarior quidem apud amcricanas ct in australpsicis quoque.
Smiùtìs communis, vulgatissimUs tàmen àpud spefcies Asine, Africac
et Europae. Computamus sub hoc typo modificationes, quae
nonnisi in diràensionibus axium variatis Versanti!r. Liccat exemple
quaedam .enumerare :
~ 1 ) R a c e m u s (sensu vulgari, w*j>. rachi elongata, pedunculis .
distinctis àcquilongis). Americanae : L . grandiflorus R. P., ‘
corymbosus Dietr. Gerontogaeae: L . cordifoliiis Wall:,
curvatus B l., ensifoliùs Thw., lanuginósus Heyne, amplexi-
fó liu s 'DC. etc. etc. ^— a ) Racemus ad spicam tendons : L . /i-.,
gùstrinus Wall., bùddlejoidèsDesr., iomentosus Heyne, penta-
1 pelalus Roxb. -¿r- ß ) Racemus ad umbellam v. • corymbum
tendons : Americanus : L . verticillalus R . P. Species gerontogaeae
: L . graciliflorus Roxb., neilgherrensis Wght. cl Am .,
ferrugineus Roxb. etc.
2 ) S p i c a (in hac brneteas positioncm originariam conservare,
pedunculis -quibus adnasci potuissent haud evolutis,- patet) :
L . europneus L ., coccincus Jffch, Hookerianus Wall:, L am -
bertianus Wall., odoratus Wall. etc. (floribus saepq in rachem
plus minus immersis).
3 ) Cap it u lum (subinde cum transitu in spicam) : L . nodiflorus
Thw., platyphyllus Rochst, lageniferus Wght.‘ (in hac specie
bracteae in involucrurà campaniforme coalitae sunt).
4 ) U m b e lla (sùbinde cum transitu ad: cftpitulum vcl ad corytp-
• ■ bum) : L . sclerophyllus Thw., penduliflorus Fehzl, Kraussianus
Meissn., memecylifolius Wght. etc." ■
Loranth.
o ) Umbella ad radios 2 (v. pcrpaucos) reducta, p s e u d o -
cy ma (fig. 1 2 ) : L . Exocarpi Behr, Candolleanus Wght
et Arn., cinnamomeus Wall, etc;
' 73) Umbella (s . racemus v. corymbus) ad radium unicum reducta,
rachi rudimentaria,' f l o r e , s p u r i e a x i l l a r i (bracteae
pracsentia facile a genuine axillari. dignoscondo), fig»; 18.
Frequens apud L . cuneatum Heyne, fusewn B L , glaucum
■Thunb. etc. , promiscue cum fasciculis 2- et 3-floris.
§. Pedunculi bracteolati.
Fingas, ex apice pedunculi fig. 5 b supra bracteam e t sub
ovàrio.bractcolas 'duas Iaterales '‘(i,- e. ad dextram el sinistram a
floris mediana positas) pronasci, et racèmum Lor. tèlrandfi R. P.
habcs (fig. 14). In hoc; bracteolae liberae sunt, marginibus bractea
primarie (v. potius ejus^api'e'e Uberò) ’) tcctae ct cum ca involucrum
tripln Hum formant cs. Idem ocqurrit in gerontogaeis L . coriaceo Desr.,
viridifloro W all., formoso B l. et quibusdam aliis'. -— Pedunculis
abbreviatis spicao evadunt vel capitela L . globosi Roxb., capilellali
Wght. A m ., lóniceroidis L . (fig. 1 5 ); abbrcvialione minus pcr-
fecta fasciculi L . ReiAwardliani Blutne, Schlechlendaliani'Schult.
et. al. Omnes hae species, quorum igitur flores singuli foliolis
•3 distinctis fulciuntur, a itìli M artio olirà in genus T r is te fix conciliate.
« erant.
In amcricanis quibusdam, «obis ad genus Oryclanthum rclatis,
flores,in foveas racho.os incrassalae plus minus immersi, bracteae
et bracteolae valde rcductao sunt (fig. 16). Accidit etiam, ut hae
prorsus aboriantur, undo transitus ad’ formas sub a 2 ) descriptas
obvius est (cf. tab. nostr. XXIX et XXX);
In antecedenlibus specigbus. bractea et bracfeolae - liberae
extant, iu scquentibus coalcscere solerà. Quod inter americanae in
speciebus quibusdam antillanis usu venit, quae a cl. Blume olim
in genera Dendropemon et Lipolacles relalae, nobis Phthirusae
scctionis titulo adscribuntur. -Nunc apicibus satis distigctis e t '
margine è bractea decurrcnte óriginerà clàre adhuc ostendunt (fig.
17, L . emarginatus S w .) , nunc perfoctius jam coalitae dentibus
3 , quorum anticus (bractea primaria) pàulló major est, vestigium
- solummodo obscurum coalitionis exhibent (fig. 18', • 1 9 , L . uni-
florus Jacq.J, nunc deqique sine vestigio coadunalac cupulam trun-
catam antico vix productam refcrunt (fig. 20, L . pauciflorus Jacq.J. .
In his specicbus bracteolae vel carum apices; tibi adhuc dignosci possunt,
versus posticum floris Iatus plus minus et subinde ita approximatàó
occurrunt, ut invicem et versus bracteam primariato capèssant parem
distantiam (angulum 120°) ; id quod, quum origino latccales sint,
' e t endemia organo rum universa enititur, quae quando in verticillum
conflantur et aequa, circiter magnitudine gaudent (u t inter bracteam
et bracteolas hasce' obtingit), intcrvallis aequalibus circa peri-
phcriam sese distribuere student.
Cupulao ejusdem originis etiam species nonnullas geronto-
gaeas ornant, 'c. gr. L. venustum Fenssl, Schimperi Uochst. (fig. 21),
oblongifolium E. Meyer, Acaciae 'Luce. Subinde partes in iis cons
flatae sat facile dignosci queunt, saepius tamon, ut in fig. 21, ne,
; levissimum originis vestigium amplius ostendunt.
In hanc categoriarà etiam Lor. cuneifolius R. P. ( Phrygi-
lanthus nob.) referendus e s t, cujus infloresccntiam minus facile
ihtelligendam paulio fusius describorè ratum duco (cf. fig. 22—29).
IT .S i in inseqtlentibus simpliciter de bractea loquimur, declaratione
- special! haud addita, semper apicem liberum bracteae inteiligendum
esse volumüs.
3