Obiter obtu'ehti nil nisi (1 os siinjiliciter axillaris adesse vi detur
(fig; 2 2 ) , sub ovario; cupula tridentata instructus, cujus denies
positione * versus caulem gaudent ; ad basili pedunculi insuper
squamae 2 mimitac laterales inveniuntur, super qùas pedunculus
articulatus est (diagrammatico in fig. 26). Cupulàe evolutionem
persequendo (id quod in bac specie ctiam ad speciminà sicca sat
Sene e fficitur), cani è phyllo antico, origine dóhìissiore et
majore, et duobus laterali-pósticis, origine altibribus et ìninoribus
enascentem yidebjus ? (fig. 2 3— 2 5 ) ; analogia igitur formarum
supra descriptarum phyllum àiitìcùiii pro Bractea, alia pro bracteolis
declarabis. Quid autem bractea in flore, qui axillaris e st? et mule
bracteolae, squamulis 2 lateralibus jam ad basin peduncoli obviis?
H ot ita. intelligendum esse censeo: Squamulae basilares baud ad
ipsum pedunculum pertinent, sed ad axem valdo abbreviatimi e
folii axilla pronatum, super quem. pedunculus, tamquam axis se-
cundi gradus proficiscitur. Unde hujus articulatio supra squamu-
las originem ducit; bractea autem et bracteolae suae in
cupulam conflatae sunt, cujus dentés positione et evolutionè docent,
fio reni in axe ilio abbreviato ànticum stare. Phrygiìanthus
cuneif'olius igitur baud flore axillari, sed racemo ad unicum florem
reducto gaudet (Cf. diagramma in fig. 27). Quod bic in rachi
abbreviata, prophyllis duobus (squamulis Basilaribus) instructs,
quasi terminalis stat, sententiae nostrae baud contrarium^est, quum
dispositio talis in organis origine lateralibus sed apici proximis
(e . gr. in,càrpidiis flórum) freqùénlius obveniàt. Ulteriorem con?
firmationem pedunculi 2- v. rarius ctiam 8-fióri praebent, qui in
hac spedé subindè óbsérvati, fijj. 28 e t 29 repraesentàntur; re-
cognoscimus enim ih iis racemos 2- (v . 8 -) floros, quorum pedunculi
inter se connati siint.
.•"•'Quod positionem -partium in floribus bibracteolatis attinet,
-hàèc ab ebràbteóiatis fi'àiid diversa est (c f. fig. 8 ^ 1 1 , 26, 27, 29).
Onde conjicére licet, in ebracteolàtis bracteolas typo vel idea fiorii'
adesse, sed hand ad èvólutiòném pervenisse.’
ìnflorescentiarum formis hucusque descriptis species geronto-
gàeàe fere omnes, praeler paucas in Nova Hollandia et insulis
Oceani ^Pacifici crescehtes," gaudent; eae contra, quae in insequen-
tibus illustrandae nobis rcstant, in antiquo orbe rarissimae plerasque
species americanas ornant.
B. R a c em u s p e d u n c u l i s t r i f l o r i s .
■a. Floribus singiilis ebracteoiatis.
Si in racemo snprà (sub/3) adumbrato b r a c t e o l a e f c r tile s ,
i. è. cum flore in àxilla, finguntur, forma evadit, quae'figg. SO et
31 illustràtur. Loco pedunculi uniflori (fig. 1 4 ) cymam igitur
séu dicliasium triflorum invenimus reliquis notis immutatis.
Tale diebasiuin („ramulum apice bracteas 3 floresque 3 gerentem“
Auctorum) in fu tu rum ''te rn a ti o ne ni appellabimus.
Partium flornlium in ternàtiòne dispositionem nonnibil singu-.
larem recognoscimus (fig. 35). Flos qhidemyintcrmedius sèu primarius
omnino stat ut Dos solitari us racemi simpiicis (fig. 8 ) ; laterali»
autem seu secundarìi contrarios sèse praestànt, petalis latioribus sta-
minibusque longioribus typo -f- versus axem generatorem (pedunculum)
dispositis (fig; 35). Hac dispositione constanter, et jam
sttfdiis juvenilibus gaudent (ncque ea ex ulteriore torsione enixa
e s t) ; priusquam autem enuclear^ studeamus, quibus causiS ea de-
beatur, modificationes hujus inflorescentiae in universum illustrare
conàbimur.
a ) F l o r e s s e s s i l e s ' sunt (fig. 81). Hoc casu bracteolae,
ut jam supra ih cupulis sub A. /3.) descriptis observavimus et explicavimus,
versus axem ita convergunt, ut ab invicem et a bractea
primària angulis cc. 120° distènt. Acqua ratione ctiam flores, ihtèf
sese divergimi. Simili, bractea et bracteolae inter se plus minus
cóáiesciint,, et, comuiissuris plcrumque in disscpiinchta brevia cle-
vatis, cupulas tridchtatàs. referunt \ prò floribus rccipiendis siiB-
trilocularcs, d’ente s. lóculó antico solcmnitcr majore (Agl 32). —•
£ racemo pedhhCulis reductis spica tèrhatibhum evàdi!; qualis ih
pliìfibiis speciebus àb ili. DeCandolle. òlinii àd seCti'onjém Slàcky-
anthi rélàtis obvia est. Spicae racemiquo subindè in p a n í c u l a s
coUiguntur ( pkl/iiruha Theobromae et a l.) ; in quibus obsèrvandiiih;
bracteas, quao rficbes secundarias fulciunt, liberas pelsovelàrb;
illis solummodo, quae pedunculum flore tèrinihatutti in àkillà habent,
buie adnascentibus : ut e lege supra (p . 18) enunciata conséqiìitih-
(fig. 83). —: Siquidem racemus jám primo péflUnculórùm pari de-'
tcrminatur, forma inQórèscOii,tiae cymosò-dichotomao evadit (fig. 34),
quam sicut cani iti fig. 12 repraesehtatam p s e u d o cymam appellabimus.
Quando in hacce rachis et pedunculi valde abbreviantur,
g lom e ru li exoriuntur, quales in Struthantlio cònferto et al. ante
oculòs habes (cf; tab. XXVI). Inflorescentiae in antecedentibus
descriptae Struthanlhi et Pkthirilsae gcncribus peculiares sunt.
b ) F Ì ó r è s l a t e r a l e s , p e d i c o l i s t i (fig; 36, 37)’. Tùn'c
bracteolae pèdi'céllis secundariis (pariter ac bractea primario) usqüe
ad apicem adnascuntur. Haec forma speciéS e Phrygilanthi sub-
genere Tàguana, nonnu llasquc australienses ' ) ornat. Bractea rum
apices in iis saepe foliaceac sunt, constanter persistunt; pedicelli,
;iùbl longiorcs occurrunt, exacto lateraliter patent (fig. 3 6); ubi vero
brevio'res floresque magis approximati, postico convergunt (fig. 8 7),
eadem tendón tia ducti ut flores in fig. 31. Coterum ab hac in ^
florcscentiae forma transitus a d . earn sub a ) descriptam obtingunt
( Phrygiìanthus helerophyllus e t a l.).
-^?#c)- F lo r 'e s om n e s p e d ¡ 'c e l i a t i (fig; 38>, 39). In his
bracteolae pedicellis sdii iis'qùè ad apicem adnasCi solent, bractea
vero primaria pedúnculo SolUmmò'dó: usque ad locum divisionis
(fig. 38 a ). Occurrunt tales ternationos ih Phrygilanthi subgénero
Tripudanlho et in seclione IL Struthanthi: in utroque commune habent,
quod apices liberi bractearum tenui ter squamaceisint et cadu*
cissimi vel decidui (fig. 3,8 b, 89). Praetercà obsorvandum, flores
subaequaliter pedicellatos subaequis distantiis sese disponer’e , ita
ut laterales (pariter ac in fig. 3 1) póstico usque ad 120° convergane.
Juventute autem pedicelli arete invicem appressi sunt, unde secuh*
dum dispositionem modo descriptam (id quod figura 40 sine ulteriore
commentario docctur) efficitur, u t pedicelli laterales plaho-convexi
fiant, facie convexa laterali-postíca, in termed ius autem trigonus,
faciebus 2 planis laterali-posticis-, uná convexa antica. Pedicello
intermedio reducto (fig. 39 b ) vel etiafu omnibus diminulis haec
ternatió in formas s u b a ) e t b ) descriptas transit, constanter tamen
bràctèis deciduis distinguenda.
In specie australiensi, L . penduto Sieb:, frequenter usù venit,
ut ternatio fig. 36 flore quarto augeatur. Hic .sempeir 'p ó s t i c u s
stat; Cum flp'ribiìs lateralibus,'ih vertici llum dispositus, iis siibr
aequiìongo pcdiccllatus et bractea legò generis pedicellò adnata instructus
est (fig; 41, 43 a ). Lor. Miquclii Lèhm.', item species
Austràliac,»suñili gaudet inflorescchtia, nisi Dorè mediano abortivo
diversa (fig. 42. 43 b) ; unde autem universa dispositiòne tcrnatio-
nibus in figg. 38 et 39 repraeséhtatis contrària videtur. — Veri-
1) Inter Australienses hue pertinentes mlhi cognitne sunt: Lo r .Miq u e lii
Le hm ., celastroides Sieb., pendulus Sieb. , Sucietatis Scliult.,
linophyllus F tn z l, filifolius Cunningh. Cf. etium Bbntham et
FmtD. MÜLI.KR, Flo ra austral, vol. I I I . 888 s<¡.
simililer hdèC' ttaSlis, k BWgìnèili ¡ | | | | 4 i i o i U « l bfSètéol.rtiiB
% lateralium ^erticUìns «M ttn d offOrmètur, ctijùs p lile s »¡¡mé
(ipietiicidroinuc legò positione i ijistnlniuutur (bg* ^ 1 -
(J. Flores slngull brncteolatl. *
Haec ihflórescéntià, Psittacànthi generi peculiarià èst. Refcrt
ternationem; fcujus flórós solèmhiter pedicéllati siint (fig. 4 4 ) ;
bractcam priìnarinm B ut in fig. 38 ad lócuni divisionis, pédicéliòs
mìiiiia pressióne aiigulatos- vides, àngiilis ut in fig; 40 configiiràtis,
partes flórum singulórum éàdem ifatióne tìt iti anté'oédèntibus dis-
positas (Cf. fig; 85 éì 5 1 ) ; ihsuper àiiteìn u n um q u e in q u e f l t ó |
rem È u p u la f u l tu m (fig. 44); Hàé cupUlae còhtinùó in pédb
'c ’éllós, stiós trausfluunt;. ea;.:Ìjbnb. ihièrinVdii trùnCàfà sàbpiusijùé
dentibus 3 typo % dispósitis instriicta, cupulis flÓruih làteralium
contrà 'solémniter lateràli-pósticé ih dèntem prodùctis. '
' ' ' Qmnià igitur ih hòva bac forma ju m térnàtióne fig. 88 ró-
praesentata coftvchiunt, pbàèter ciipulab: Quairinàm hae habent
originem et sigìiifiéàtióncm morphologicam? Laterales facile int'él-
ligendae sunt collàtis enim formis sub figg. 45—48, dentibus
marginibus aliisque vestigiis persua'sus eris, e a s. eandem habere in- ,
doiem ac cupulae fig; 17—20 adumbratae: e b .ra c te a n em p e e t
du ah u s- b r a c t e o l i s conflatas esse. Bractea illa jam in ternatio-
nibus antecedentibus, (cf. fig. 88 /3.I) conspicitur, bracteolae autem
nova organa sunt huic inflorescentiae pecularia; tertiariae eae
appellandae essent, si. bracteas flórum lateralium secundarias sala-
tnres, ratione bracteaeB, quae in ternatione primaria est. Bracteolis
his novis dispositio partium flor.um lateralium haud mutatur (cf.
diagramma fig, 51 cum diagrammate fig. 3 5 ), unde. conjicimus;
bracteolas, duas, :uf. jn typo Doris primarii, ita etiam in eo secunda-
riorum adesse, sed-nonnisi in Psiltacanlho ad evolutionem pervenire.
Quid autem' dò cupula floris intèràiedit? — Gonfiteor-1, de %
hujus natura nondum satis cèrtum me opiniohehi tantum qaodam-
modó arbitrariam alere. Patet quidem, eam haud e bractea
bracteolisque originem ducere, posse: ham bractea floris intermedii
jam àd locum, divisionis adest (fig. 44 B ) , bracteolae autem in
cupulis florum lateralium continentur ; sed originis verae certa
vestigia hucusqùe. frustra fero quaesivi. Soli dentes cupulae
aequales et typo y versus axem dispositi - indicium sistunt,
eam probabiliter e v e r t i c i l lo p h y l lo r u m Unico e t t r im e r o
secundum y. posito constare (fig, 50, 51) ; quae sententia cupula
profundius divisa, quam in Psiltac. divaricato H .B .K except ione
óbservavi et fig. 49 adumbravi, quodammodo sublevatur. — Forte
autem hanc cupulam haud e phyllis enatam haberes, sed potius
pro disCi extrafloralis specie (u t cl. Baillon similes Chorelri et
Olacinearum quarundam formas intèrpretàfus est). Qupd autem
nullo mòdo probàndùm milii videtur : nani non solùm hac cupulae
nimia affinitate cum lateralibus gaudent (dè quartini natura haud
uubìtà'ri potest) ; ne prò organò tnntoperc diverso haberi possint,
sed etiam prima jàm floris juventute, vel. réctius ante ipsum florem
efformantur ) et lume subindè ( Psittac. falcifrons, cf. Tab. nostr.
X . fig. VII. et tab. 1. fig. 47) pariter ac cupulae laterales ¡primis
stadiis calyptratim includunt, id quod à disco organisque affinibus
alienimi potius cUm organis foliacèis-quadrat et in his revera non-
nunquam observatur (spatha Magnoliacearum etc.).,
Siquidem opinioni nostrae asscritiaris, cupulam e phyllis 3 typo
i versus axem positis constare, hanc prophyliorum sou bràcteo-
larum formationi adscribero nècesse est, et schema ternationis evadit,
1) Hoc in Ps. 'falcifroiide e t 'Ps. cordato obserVavi, quorum gemmae
per exsiccntioncm non adéb depérduntur, quia in ils 'èVolutionis gradus
principales tuto persegui possis.
qilód fig.. 5 l delineavimus. Ih qiiibusdam speciebus abortu flOns
intermedii Haec térhàtió in b ih a tio h em ' cónvértitur (c f. fig. 52),-
cètèrum immutata p fo 'to to Psittaéaiithi genere valét. In binatio-
nibus flottò ¿èCundariós éxucte laterales et pedunciilós binos e
pressione aequabilitor plano-convcxos evadere patet. Tàles ternatio-
nes pro speciébus in racéhios, corymbos, umbcllas et pséudocymas
(umbellas 2-radiatas, cf; fig. 52) dispositae occurrunt, ut in tàbulià
nostris II—X conspici potést.
In diagrammate fig. 51 petalà làtiórà floris intermedii, quaé
corollae vcrticillum primum seu extiiniim sisterè constat, phyllis'
cupulae y y y ahteposità videmus. Quod qùum phyilotaxeós légibus
repugnet, suspicio excitatur, inter cupulam èt pctala latiora for-
tasse vcrticillum phyllorum ihtermedium latere. Revera quidem
c a ly x bene Visi.biliS intcrniedius stat; sed auctores nonnulli hunc
hàùd prò véro calycó e phyllis enato sed pro d i s c i e x t r a f l o r a l i s
specie, quam c a ly c u lum vel c a ly c o d iu n i appellarunt, habéndum
esse ceiisent. ' ) \ Di0unt enim, euhi p o s t pctala cn'àsci, et foriha
annuii 'continui nec è primordi is distinctis originem ducere. Quod
autem ffiinimO probatum mihi videtur, nec pròbahduhi. Repugnant
non solum observationes, ubi calyx a n te potala visus è s t1) , sed
etiam ejus constjgntia, forma3) , et praesertim, quod in quibusdain
speciebus de-ci d u lis èst (e. gr. in Psiltac. cuculiati) : notae
disco prorsùs alicnae. Saepius sane hib calyx perexigutis est et
solemnitèr ej us dentes cèrtis numeris et Certa dispositions lege
careni ' ) ; quod vero , 'si’cùt' etiam ejus ortus ex ànnulo continuo,
licet peculiare quoddam sit, argumentum naturae calycinae abso*
fllhte contrarium haud sistit; Insuper in Vàlerianèis, Compo-
sitis, Rubiaceis, Araliaceis et aL, quibus morphologi calycem
(saltern typo,;vél idea floris praesentem) haud negabunt, analoga
multa habet; Aliud argumentum-contra hujus organi naturam ca-
lycinam prolatum est, calycem heinpe illis partibós quas nos pctala
appellavinius cohstitui, corollam ab'ortàih. esse ; quod àutem absque
fundàmento mihi vide tur, nam'stamina in floribus typicis 6-meris
altcrnationcm vcrticillorum regularitcr continuant et nuUibr indicium
invenitur cycli inter petela et Stamina oppressi. Ex analogia autem
cum Sanlalaceis vix aliquid co.ncludendum e r it, quttm in hoc ordine
de natura perianthii aeque adhuc' litigetur. t
Siquidem organum Loranlhearum, quod calycem appellavimus,
pro véro càlycè e phy llis enato statuen^um èsse eoncedas, eo qùod
forma annuii continui pronascitur, haec phylla unico verticillo addicta
•esSe suademur.3) Quem ex analogia r.elitquoi;um floris verti-.-
1} Gf. e. g r . B; BnoWN, Prodr. FI. Nov. Boll. p. '851 ; Bâillon, Mémoires
sur le s Loranthacées, ih Adansonia I. e. et al.
2y K a r s tx n in Bot. Zeitg. 1, c. Calycem ante petala pronasci, in
: p h r y gii. .cuneifolio ipse certiorem me feci, quantum hoc e speci-
minibus siccatis fièri potest.
8 ) Calyx L oranthearum nunquam, ut. disci mos e s t, intumescentiam
ca'rnosam refert, sed urcetìlùm. V..-cypelliim margine feré semper
attenuatum, plq. bene conspicuum, saepe crenatum v. dentatum.
4) Subinde accidit ' etiam ; ut dentes caly'cis petalorum numero
' adsint et cum bis alternent. Quod quum praecipue in calycibus
juventute petalorum alabastro arcte appressis oc cu rra t, probabiliter
in eo pendet, ut marginis substantia inter petalorum commissures
immittatùr et in iis paullo protrabatur.
5) Cl. Bâillon contra, quia càlycis phylla sèlemniter non simultanea
séìl successiva prónascuntur, ex hac evolùtio'nis ratione 'concludit,
calyculum non calycem esse posse. In memoriam autem revoco
Compo'sitas, Valeriane as e t al;, quibus calyx aeque e phyllis
sim ultaneis, immo ex annulo continuo ortum dhci|f His quidem cl.
Bâillon pariter calycem denegavit,-.;yix autem aliquo morphologo
consentientè, cui investigationes comparativae non slne omni valore