V. angustifolia flonbus paniculatis Amman. ruth. 32.
V. spuria S. G. Gmel. it, I. p. 169 t. 39.
V. spuria M. a. Bieb. FI. taur. cauç. I. p. 6. No. 13.
^ ^ brevifolia ej. I. c. No. 14, teste cl. Steven in
Mem. de la Soc. des Natur. de Moscou. Tom V.
p. 338. non répugnante cl. M. a. Bieb. Fl. taur. cauc.
III. p . 8.
V. leucantha Helm. Mgm. de la Soc. des Natur. de
Moscou. Tom II. p. 104. T. 8.
V. altaica Fisch, Cat. h. Gorinlc. a 1812.
Hub. in inontosis minus editis ocidentalioribus baud
rara (H. M. B. ) - in mont. Tarbagatai (Sievers) Fl. Jun.
Jul. 21.
Planta polymorpha et forsan non diversa a V. foli o-
sa, ame t h ys t h i n a et nitida., quae omnes laeyibus tantum,
nec constantibus notis ab invicem different. Occurrit
tripedalis et vix pedem alta, valde pubescens et glabrius-
cula, foliis ternis e t, rarius quidem, oppositis, brevioribus
et elongatis, obtusiusculis et aeuminatissimis. Spicae semper
plures in apice caulis et ex axillis superioribus, sed
turn elongatae, laxae, immo nutantes, tum breyes et stric-
tae. In omnibus yero specirninibus folia basi attenuata, ser-
raturae, aequales, spicae paniculatae, bracteae pedicellum
aequantes, stamina stylusque yix corollam superantes, cap-
sulae calyce multo longiores, yix turgidae, compressiusculae.
3 ) Veronica sficata L .
V. spica terminait solitaria,- foliis radicalibus ob-
longis crenatis; eaulinis oblongo-lanceolatis li-
nean - lanceolatisve dentatis apice integerrimis
cauleque adscendente subglanduloso - pubescen-
tibus.
V. spicata Spreng. Syst veg. I. p. 71. No, 11. — M.
a. Bieb. Fl. taur. cauc. I, p. 8. No. 17. — Patrin.
Florül. barnaul. Msc. — Sievers in Pali. n. nord.
Beytr. VII.
Veronica hybrida M. a. Bieb. l. c. No. 18. III. p. 9.
V. spicata et orcbidea Besser. En. pl. Volh. p. 2. No.
8 et. 9.
V. spica terminali etc. Gmel. Fl. sib. III. p. 221.
No. 37. ex cl. syn. Amman, ad V. paniculatam pertinente.
Hab. frequens in apricis siccis ( L . M. JB.); in mont.
Tarbagatai (Sievers); prope Barnaul (Patrin.). Fl. Jul
Aug. 2i..
GmelinuSy quamyis et hic plures confondisse videtui
species (nunquam enim spicae laxae in V. s p i c a t a obser-
vantur, et rarissime plures) optime tamen: „Multa” disse
rit ,,hac in planta yariatio est. Folia plerumque lanceo-
„lata; interdum ovata, interdum linearia serrata, crenata,
„integra; in aliis omnia serrata ; in Uliis quaedam, et quae-
„dam integra; per paria nonnumquam, et per verticillos 3
„aut 4 ” (ut specimen docet luxurians, quod coram habe-
mus, in quo folia infima opposita, suprema alterna, media
yero bis quaternatim semelque ternatim verticellata sunt)
„saepe et alterna.” Quibus addere liceat, non minus variare
pubescentiam, ita ut pili turn simplices, turn glandulosi, tum
rariores, tum^densiores, numquam vero molles et longae sint.
Corollae semper subbilabiatae laciniae angustiores et latio-
res, semper tamen acute observantur, interdum quasi con-
tortae (ut jam monuit cl. Besser. Flora gal. I. p. 27 sub V.
or chide a, illos tortuoso - conni ventes dicens), suprema sae-
pius concaya et galeam quasi formante (M. a. Bieb♦ 1. c.
in descriptione sub V. hybr ida) . Stamina pro aetatis di-
versitate longitudine varia, demum corollam duplo superan-
tia, utpote vero aperitur flos, immo etiam primis adhuc
diebus corolla inclusa sunt; nec minus et stylus, qui demum
staininibus longior fit. Rarius tamen stamina stylus