2 P R Æ F A T I O.
herbaria sigillatim enumerare juvat. Exnovemdecim novis speciebus
à me descriptis,, très domino Labillardière, duodecim dominis
Humboldt et Bonpland tribuendæ sunt, qui me collectarum à se ,
dùm in America morarentur, divitiarum participem, summâ urba-
nitate summâque obsequentiâ, fecerunt.
1 I N T R O D U C T I O
SIYE
ERYNGIORUM
H I S T O R I A G E N E R A L I S .
I n t e r plantarum familias , quæ, propter afîiuitatem characterum
essentialium similitudine fundatam , naturales dicuntur, perfectiori
horum characterum analogiâ eminet tribus umbelliferarum. Hæ plantæ
quidem, præter omnimodam ferè partium fructificationis identitatem,
miram exhibent in dispositione florum, in structura gen erali, habitu
proprietatibusque conformitatem. Aliæ sunt verô plantæ nonnullæ
umbélliferis , quoad organa fructificationis, similes, dispositione florum
habituque tarnen diversæ. H as inter numerandæ sunt H jd r o c o t j le s ,
Echinophoroe> E r jn g ia que præsertim , quorum historia bujus operis
est argumentum. Umbelliferis tarnen Botanicæ plerique' scriptores
illas adjunxerunt, Professorque de Jussieu J in sectione bujus familiæ,
nomine umbelliferarum anomalium illas eoilegit. Quo ju r e , organi-
satione partium fructificationis d u c t i, hanc relationem pro naturali
babuerint, barum anomalium umbelliferarum structuram attenté con-
sideranti manifestum erit. De singulari Eryngiorum nexu cum umbelliferis
propriè dictis fusiùs posteà agam, paucis de illarum structurâ
generali præmissis.
I. R A D I X .
Xariæ Eryngiorum species radice præsertim à se invicem discrepant ;
q uæ , si formam attenderis, nunc est fibrosa, nunc fusiformis, nunc
longissima teres ; si durationem, nonnunquàm est annua, sæpiùs xerô
perennis. Quarumdam specierum radices, ut Eryngii campestris,
longissimè vivunt, neque illarum futuram durationem quispiam facile
assignaverit.