ribus sericeis ; adultis adpresse, petioli» scapisque
patentissime pilosis, scapis foliis parum longio-
ribus, floribus horizontalibus dense spicatis, brac-
teis lanceolato-linearibus calycem villosum sub-
aequantibus, legu minibus erecto - patulis ovato-
oblongis subbilocularibus acuminatis.
O. sulphurea. Ledeb. Ic. pl. Fl. ross. ait. illustr. t. 55.
Hab. in subalpinis rupestribus, v. gr. in monte crucis prope
Riddersk, circa fontes il. Tscharysch (L .) et Ulegumen
(JB.). Fl. Maj., Jun. 2J..
Ra d i x crassa, lignosa, extus fusco-nigricans, rnulti-
ceps, e singulis cdpitibus plures plerumque foliorum fasci-
culos et scapos emittens, caespitosa. Fo l i a quadri-quin-
quepollicaria, erecto multijuga, petiolata. Pe t io l i semi-
cylindrici, basin versus depressi, pilis longis albis patentis-
simis obsiti, basi stipulati : stipulis oppositis, lato-ovatis,
acuminatis: acumine subfalcato, latere exteriori et margine
pilis longissimis albis vestiti, intus glabri, margin! petioli
adnatis, superne in illius dorsum excurrentibus, basi inter
se connatis, vaginantibus. F ol io la numerosa, saepius 31,
subinde plura, lanceolata, acuta; juniora subtus sericea, supra
pilis plus minus adpressis obsita. Fl ores sessiles vel bre-
vissime pedicellati, sub anthesi horizontales, congest! in spi-
cam densam, post anthesin magis elongatam: floribus infe-
rioribus saepe sterilibus, deciduis. Br a c t e a e lanceolato-
lineares, calycem subaequantes, persistentes, patentes vel
reflexae. Cal yx villosus: dentïbus tubi dimidium superantibus.
Cor ol la sulphurea: vexillo lato-obovato, emargi-
nato ; alis vexillo brevioribus, apice retusis, carinam parum
superantibus. L e g um i n a erecto - patentia , ovato-ob-
longa, subinflata, longe acuminata, parum extus curvata,
subbilocularia, glabra vel plus minus pilosa.
Longe haesitavi, an haec pro O. a r g e n t a t a habenda
sit, quam a b. Sievers in regionibus a nobis peragratis lec-
tam esse celeb. Pallas refert. Flores autem in O. argent
a t a albi d^scribuntur (in icône immo in coeruleum ver-
gentes depicti sunt), minores; in nostra autem sulphurei,
majores. Scapi in argentata longitudine foliorum; in nostra
jam florendi tempore iis altiores.
Variât superficie plus minus sericea, calycibüs et legu-
minîbus albo- et nigro- pilosis.
In planta culta leguminum superficies quam maxime
variât, ita ut in uno eodemque specimine pilosa et exacte
glabra videantur.
An forsan O. l e uc a n tha , a r g e n t a t a et candi -
cans in unam huic affinem, nisi eandem speciem conjun-
gendae? — Corollae colorem haud ita esse constantem spe-
ciminibus nonnullis edoceor, quae floribus amoene sulphu-
reis legi, quorum autem color per exsiccationem in sordide
album, subcoerulescentem vel violascentem mutatus est.
15) O xytropis soovgorica. Decand.
O. subacaulis, foliolis numerosis oblongo-ellipticis
sericeis, scapis foliis duplo Iongioribus petiolis-
que patulo-pilosis, floribus spicatis; inferioribus
distantibus, bracteis ovatis acuminatis calyceque
illas superante subsericeis, leguminibus erectis
ovatis turgidis acuminatis villosis unilocularibus:
acumine recurvato.
O. songorica. Decand. Prodr. II. p. 277. No. 18.
Astragalus songaricus. Pali, udstrag. p. 63. No. 69.
t. L I. — JVilld. Spec. pl. III. p. 1306. — Spreng.
Syst. veg. Ht. p. 308. No. 206.
Hab. in apricis montium prope Alexandrowsk (M.) et Sme-
jow; ad fl. Terekta (B.). Fl. Jun. 2J..
O. eau da ta, Decand. Prodr. II. p. 277. No. 17. (Ast ra