llluftri Linnaeo Afkagalorum fpeciès jam ufque ad quinquaginta innotuerant;
mild ultra centum, omnes dilinctae contigerunt, quas maximam partem per itinera ipfe
ïecri in natali folo, partim communicarunt amici, et quas nunc in herbario coram liabeo.
In hoe vero numero mihi defunt fere omnes quas profert feptentrionalis Africa et vicina
Arabia, unde non exiguum incrementum huic generi expectandum e l ; videntur etiam
copiofae fpecies mediterranea montofa Afiae, inter Sibiriam et Indiae fines comprehenfa,
itemque Taurum et alpelria ad orientem Sinarum, occupare, quarum magnam fufpicio-
nem movent pulchri Alxagali a R auwolfio , T ournefortio , Vahlio , D. de la
Billarderiè et tandem a Dïligentijfnno p. m. Ioh. Sievers, Hannoverano (in brevi
quod per Songariae deferta Buchariam verfus fufeeperat itinere) nuper lecti. E t quam-
vis haec plantarum gens in orientali Afiae extremitate et Camtfchatca fenfim deficere, ad-
eoque etiam Americae non amica videatur; attamen etiam in his teriis non prorfus deeffe,
ex notis novi orbis fpeciebus, iisque quas e teriis Tfchuctfchorum defcripfi, liquet. Im-
menfum er<*o numerum iis, quos mihi cum certi fiducia proponére fas e l , olim nihil dübio
acceflurum per poleros Botanicos, quibus Coream, Chinam, Mongoliam, Tybetum, Bu-
charias Rifchmirum, Caramaniam, Perfiam aulraliorem et alpeltria Africae adire dabitur.
Ma<nsque adeo Ichnographia ad futuros errores arcendos et novas fpecies determinandas
necelfaria facta e l , in tanta generis jam hodiema ubertate.
E cognitis Alragalorum fpeciebus Icones bonas et mediocres tantum pauciffima-
rum habemus. Piimarum palmam ferunt Iacquinianae; fecundo la n t loco Dillenianae,
Hallerianae, JVUllerianae, Oederianae, Linnaeanae, Bïllarderianae; dein Clujianae,
Rajanae, Toumefortianae, Barrelieri, IVLorifoni, Allionii; inter peifimas demum funt
Buxbaumianae, Ammanianae, Gmelinianae patrui pariter ac junioris, et ectypa Knipho-
jlana. Aftragalos plurimos Sibiricos ad Itinerarii mei Volumen II. et III. delineari qui-
dem curavi: fed Icones pleraeque, ex Archetypis licet bonis, craffa Chalcographorum
Minerva aeri incifae prodierunt, propter abfentiam auctoris et artificum imperitiam. Fa-
'teri etiam neceffe e l , me itinere dilentum et libris tune fere delitutum, e brevibus et
imperfectis Linnaei definitionibus complures Aitragalorum nolratium nominibus notis
recenfuiffe, quos deinde collatis fynonymis et ichnographiis, vel ipfis fpeciminibus, ami-
corum opera fuppeditatis, comparando, novos efle agnovi. Quod et in aliis plantis
faepiufcule contigit.
Defcriptiones bonas Aitragalorum quorundam dederunt pauci. Omnibus plures,
antea non bene vel dilinctas vel cognitas fpecies adumbravit folidus et egregius Botanicus
Vahl ; pauciores Cel. Jacquin, Hallerus, L innaeus, Allionius, et olim Clu-
«ius, R a jus , Morisonus et D illenius. Plures olim nolratium novas meo more, in
itinerarii mei appendicibus defcripfi ipfe. Opus Comitis de la Mark non e l in
promptu, adeoque judicium de eo fufpendere cogor.
G E N E R A T I M.
Monenda quaedam funt, circa characterem genericum et fubdivifionem Alra^a-
lorum. — Determinationes generis hucusque propofitae omnes claudicant, neque fere,
in tanta fpecierum varietate, univerfalis concinnari potel. L innaeus et Iussiaeus
praefertim legumen bilocular e in characterem generis erigunt: et ubique, fi factitia genera
mavis, quam naturalia, fpecies omnes legumine uniloculari praeditae fegregandae et vel
Phacis adnumerandae, vel inpeculiare genus conlituendae erunt. Sed quum omnes habitu
et affinitatis vinculo inter fe cohaereant Aitragalorum fpecies, etiam uniloculari praeditae
legumine, — quum porro legumina forma in toto genere admodum varia fint, — Phacae
autem feu Ajtragaloides T ournefortii, meliori forte jure cum Hallero ad Aftragalos, qudm
duce la Mark ad Goluteas referri poffe videantur; non invenio argumentum fatis grave, quod
naturale genus Aitragalorum difcerpere fuadeat. Interim tarnen Phacas fibi relinquendas
cenfeo, praefertim cum fpecies complures nunc innotuerunt *), habitu et charactere con-
venienter, ideoque has monographiae Alragalorum, fatis jam copiofae, inferere nolui. —
Enim vero in legumine uniloculari plurium Alragalorum obfervatur duplex ordo femi-
ilum futurae adhaerentium et affinitatem, deficiënte licet fep to evincit. Porro confir-
mant eandem fpecies quibus legumen externe ad futuram imprelfum, intus futura altera
productum, vel quae legumina femibilocularia obtinent. Itaque character a legumine
peten dus ita erit coin" gendus, ut neglecto fepto, duplici ordini feminum inhaereamus. —
Caeterum in calyce plerumque ad vexillum ma gis incifo et inaequaliter quinquedentato,
inque corolla, nihil admodum ita peculiare habent Alragali, ut iis partibus poilint a reli-
quis Diadelpharum vel Papilionacearum generibus abfolute dilingui. Nihilofecius e l
äliquid in habitu omnium fere fpecierum, quod exefcitato genus illico indicat, etiam non
vifo legumine, quantum vis inter fe difcrepent, crefcendi norma et partibus fingulis, diverfae
Aßra galorum phalanges, quarum mihi omnino fex fequentes Natura inÜtuilfe videtur:
1) A. tragacanthoideos: pleiumque frutefoentes, fpinis antiquorum petiolorum horridos;
foliis impari pinnatis, in petiolo fpinefcente, fingulares; quibus ßores
plerumque axillaies crebri et legumina exilia.
2) A. alopecuroideos: caulefcentes plerumque floribus in capitula axillaria, raro
terminalia, congelis; leguminïbus bilocularibus, parvis, intra calycem per-
filentem inlatum maturefcentibus quo praefertim ab A. fefamoideis fefe
dilinguunt.
3) A . onobrychoideos: itidem caulefcentes, fubinde fructicofos, racemo vel fpica
elongata terminante fioridos; leguminïbus nudis, duris, acuminatis, plerumque
bilocularibus praeditos.
Phaea alpino, fiigida, veficaria; avenaria et SalCula in Itinerarii mei Vol. III. defcriptae; auftralis et trifoliata:
EixeluJis , nempe ab hoc genere Phaea Sibirica L in. et Aßragalis, quos L inkaei exemplum fecutus, in
eodem Yolumine Phacas oppellavi.